Pilat Kazimierz (1900–1961), inżynier leśnik, naczelnik Wydziału Leśnictwa w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych. Ur. 27 VII w Gródku Jagiellońskim, był synem Franciszka, sędziego, i Marii Edwardy z Klecanów. Uczęszczał do gimnazjum klasycznego w Stanisławowie, gdzie uzyskał maturę w r. 1918. Brał udział w walkach z Ukraińcami, a w wojnie polsko-radzieckiej został ranny. Od r. 1921 studiował na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki we Lwowie, którą ukończył jako inżynier w r. 1926. W czasie studiów był w r. 1922/3 przewodniczącym Tow. Bratniej Pomocy Studentów Politechniki Lwowskiej, a w r. 1923/4 jednym z założycieli stowarzyszenia «Kuźnica» (które weszło potem w skład Związku Polskiej Młodzieży Demokratycznej RP). W l. 1925–33 był starszym asystentem przy katedrze botaniki leśnej u Szymona Wierdaka, a 18 III 1932 uzyskał stopień doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy Przebieg przyrostu buka i graba w leśnictwie Suchodół (Opole) na tle struktury drzewostanowej („Sylwan” 1931 nr 3 i 4). Ideowo był związany w tym okresie z dawnym «Zetem». Obracał się też wśród ludzi z kręgów wolnomularskich, jak np. Kazimierz Bartel i Juliusz Poniatowski, z którym był zaprzyjaźniony, ale do żadnej loży nie należał.
W r. 1933 został inspektorem lasów prywatnych w lwowskiej Izbie Rolniczej, skąd go w r. 1936 J. Poniatowski powołał do Ministerstwa Rolnictwa i Reform Rolnych jako naczelnika Wydziału Leśnictwa (któremu podlegały sprawy lasów prywatnych) z zadaniem popierania reformy rolnej. Na stanowisku tym pozostał do wybuchu wojny w r. 1939.
W l. 1927–39 P. należał do najpłodniejszych współpracowników „Sylwana”. Badania naukowe P-a koncentrowały się przede wszystkim na hodowli lasu; interesował się strukturą lasu i związanymi z nią stosunkami przyrostowymi. Tego zagadnienia dotyczyła jego praca doktorska, a także artykuły w „Sylwanie” (Wpływ grubości przykrycia nasion na kiełkowanie, 1928 nr 4, Wpływ wiatru na przyrost grubości pni, 1928 nr 4, Nowoczesna organizacja nasiennictwa leśnego na tle zagadnień genetycznych, 1929 nr 1, Nowy sposób wyłuszczania nasion modrzewiowych w Czechosłowacji, 1930 nr 2, Przyczynek do badań nad strukturą karpackich drzewostanów świerkowych, 1932 nr 9–10). Prace te wskazywały drogi racjonalnego kierowania zmianą struktury lasu. Drugą dziedziną jego zainteresowań było użytkowanie lasu w związku ze szkodami mrozowymi w czasie anormalnie ostrej zimy 1928/9 (Analiza przyrostów w drzewostanie bukowym i grabowym na Opolu, „Sylwan” 1929 nr 4), powstawanie twardzieli mrozowej oraz jej wpływu na przydatność drewna bukowego (Uwagi na temat artykułu St. Kielskiego p.t. Szkody mrozowe w drzewostanach bukowych i bukowo-grabowych, „Sylwan” 1933 nr 1), oraz zagadnienia dendrometrii i nauki o produkcyjności lasu (O tropizmach i ekscentrycznym wzroście drzew na grubość, „Sylwan” 1928 nr 2). Poglądy jego znalazły szeroki oddźwięk w fachowej literaturze niemieckiej, czeskiej, rosyjskiej, austriackiej; niektóre artykuły P-a ukazały się w prasie francuskiej. Współpracował też z katedrą urządzania lasu (m. in. ogłosił Zadrzewiania nieużytków drogowych i przydrożnych, „Sylwan” 1938 nr 3–6). W l. 1933–6 był prezesem oddziału Polskiego Tow. Leśnego (PTL) we Lwowie, jako pierwszy spoza sfery ziemiańskiej prezes. Gdy jednak kontratak ziemiański doprowadził drogą bezprawnych wykluczeń do osłabienia grupy «młodych» i opanowania z powrotem oddziału przez elementy konserwatywne, P. i wszyscy «młodzi» wystąpili z PTL.
Kampanię wojenną P. odbył jako porucznik artylerii przeciwlotniczej i dostał się do niewoli niemieckiej. Po zakończeniu wojny w r. 1945 pojechał do Palestyny, gdzie przebywała jego żona Janina, i na jesieni 1945 wstąpił do «Jednostki Wojska Polskiego na Bliskim Wschodzie». W r. 1947 został odkomenderowany do Londynu do Kwatery Głównej Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia jako oficer łącznikowy w randze porucznika. Dn. 1 IX 1948 został zdemobilizowany. Objął wówczas wykłady na Polskim Uniwersytecie (Polish University College) w zakresie geometrii wykreślnej i rysunku technicznego, przy czym od 1 IX 1948 do 30 IX 1951 pełnił funkcję dyrektora studiów technicznych. Potem przeszedł do brytyjskiego Ministerstwa Pracy jako kreślarz. Zmarł w Londynie 7 XI 1961.
P. żonaty był z Janiną z Heydów, slawistką, która do r. 1939 uczyła w gimnazjum we Lwowie, później w Palestynie prowadziła działalność szkolną i wydawniczą, a potem została wykładowczynią slawistyki na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie. Dzieci nie miał.
Album Inżynierów, cz. 2 s. 19; – Nauki leśne w Polsce 1920–1970, Wrocław 1977; Politechnika Lwowska, jej stan obecny i potrzeby, Lw. 1932 s. 231–2; Twórcy i organizatorzy leśnictwa polskiego, W. 1974; – Składy Politechniki Lwowskiej 1925–1933; – „Roczn. Polit. i Gosp.” 1939 s. 231; – Dokumenty złożone w PSB; – Informacje żony.
Henryk Wereszycki