Klemens z Buszyny (Buszyński), (zm. ok. 1517), kanonik gnieźnieński, «ekonom» arcybiskupstwa. W r. 1495 był plebanem w Lublinie; pożyczał wówczas pieniądze na procent. Z kolei został kanonikiem kapituły lwowskiej. Arcybiskup lwowski Andrzej Boryszewski, uzyskawszy w r. 1503 godność arcybiskupa gnieźnieńskiego, przeniósł K-a na zwolnioną przez siebie kanonię gnieźnieńską. Dn. 24 IV 1504 r. K. poświadczony jest w gronie kanoników kapituły gnieźnieńskiej. Był odtąd najbliższym współpracownikiem Boryszewskiego. W r. 1508 był plebanem w Gorzycach (u ujścia Sanu) i ok. tego czasu również plebanem w Brześciu Kuj., z brzeskiego beneficium zrezygnował w r. 1510. Jako kanonik musiał się odznaczać zdolnościami, skoro np. w r. 1510 został wydelegowany przez kolegium kapitulne do przeprowadzenia pertraktacji z arcybiskupem, aby ten nie oddawał grodu w Uniejowie w zarząd osobie świeckiej, a nadto do przedstawienia na sejmie wielu skarg i postulatów kościoła gnieźnieńskiego. Już przynajmniej od początku 1510 r., ale prawdopodobnie wcześniej, K. jako starosta arcybiskupi zarządzał największym kompleksem dóbr arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, a mianowicie kluczem łowickim. Na tym stanowisku odznaczał się szczególną zapobiegliwością gospodarczą i troską o mienie kościelne, skoro Jan Łaski na samym początku gnieźnieńskiego pontyfikatu powołał K-a aktem z 2 V 1511 r. na stanowisko «ekonoma» («iconomus») arcybiskupstwa. Specjalna ordynacja z t. r. ustalała w szczegółach zakres praw i obowiązków związanych z tym urzędem. «Ekonomowi» przysługiwało uposażenie 40 grzywien rocznie, a nadto w formie gratyfikacji starostwo łowickie lub uniejowskie. K. zyskał pełne zaufanie arcbpa Łaskiego; gdy ten wyjeżdżał w r. 1512 na sejm piotrkowski i z kolei do kurii papieskiej, wówczas powierzył K-owi na okres swej nieobecności całą swą władzę w zakresie «regimen temporale». Mamy liczne ślady owocnej działalności K-a na polu ekonomicznej administracji dóbr arcybiskupstwa: na drodze układów z ludnością wiejską ustanawiał powinności feudalne, zamieniając je z reguły na czynsze, dokonywał licznych regulacji gruntów, ustalał granice, rozstrzygał spory majątkowe; a nade wszystko dokonał w l. 1511/2 obszernego, zachowanego do naszych czasów i wydanego drukiem, opisu wizytacyjnego dóbr arcybiskupich i kapitulnych. Stworzył w praktyce na tyle trwałe podstawy pod urząd «ekonoma» arcybiskupstwa, że urząd ten utrzymał się aż do schyłku XVIII w. W kapitule gnieźnieńskiej osiągnął na krótko w r. 1514 godność archidiakona, z której zresztą zrezygnował. Po raz ostatni K. występuje w źródłach 21 VI 1517 r. w dalszym ciągu jako kanonik gnieźnieński i «ekonom» arcybiskupstwa. W tym samym jeszcze roku prawdopodobnie zmarł.
Korytkowski, Prałaci gnieźn., I s. 111/2; – Maleczyńska E., Ruch husycki w Czechach i w Polsce, W. 1959 s. 192; Topolski J., Rozwój latyfundium arcybiskupstwa gnieźnieńskiego od XVI do XVIII wieku, P. 1955 s. 19; Warężak J., Rozwój uposażenia arcybiskupstwa gnieźnieńskiego w średniowieczu, Lw. 1929 s. 101–27; Zeissberg H., Johannes Łaski Erzbischof von Gnesen und sein Testament, Wien 1874 s. 106, 107, 110, 113, 133, 144, 160, 163, 170, 187; – Acta capitulorum, I, zwłaszcza nr 2028, 2715, 2718, 2757, 2760, 2798; Matricularum summ., IV–1 nr 381, 1424, IV–2 nr 8925, 9733; Wizytacje dóbr arcybiskupstwa i kapituły gnieźnieńskiej z XVI wieku, Wyd. B. Ulanowski, Kr. 1920.
Jerzy Wyrozumski