Bniński Konstanty, h. Łodzia († 1810), ostatni kasztelan chełmiński. Pisał się z Bnina, a był synem Wojciecha, kasztelana kowalskiego, starosty nakielskiego, i Wiktorji z Święcickich. Na elekcję r. 1764 posłował z kaliskiego. Miał rezydencję w Samostrzelu; a w r. 1766 został starostą murzynowskim; wraz z żoną Brygidą z Załuskich wykupił Gronowo w województwie chełmińskiem, zyskując w tym czasie indygenat pruski. W roku następnym marszałkował w trybunale koronnym. Kazał usunąć z akt piotrkowskich protestację Wybickiego przeciw gwałtom Repnina. Ku Prusom Królewskim ciążył coraz bardziej, jakoż w r. 1770 został kasztelanem elbląskim, a w dwa lata później chełmińskim. Zabór Fryderyka II zmusił go do ustąpienia, ale tytuł zachował aż do ostatecznego upadku Rzpltej. Miał nadto ordery św. Stanisława od r. 1775 i Orła Białego od 1778. Łaska królewska nie powstrzymała go od przyjęcia konsyljarstwa konfederacji targowickiej. Z drugiej żony Franciszki ze Śliwińskich zostawił syna Józefa, który dał początek nowej linji hrabiów pruskich. Zmarł 30 X 1810.

Czaplewski, Senatorowie; Boniecki; Żychliński, VI 70; Uruski; Wybicki, Życie moje; Wagner L., Konfederacja województw wielkopolskich, P. 1863, 152.

Adam Skałkowski