Szewczyk Łucja, w zakonie Maria Małgorzata (1828–1905), założycielka zgromadzenia zakonnego serafitek.
Ur. na Wołyniu, była córką Marianny i Jana, dzierżawcy folwarku i cukrowni w Szepetówce (pow. zasławski).
Po śmierci rodziców mieszkała S. od ok. r. 1837 u starszej siostry przyrodniej. Od młodości należała do Rodziny franciszkańskiej na Wołyniu. W r. 1848 złożyła śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa oraz profesję tercjarską. W r. 1870 pielgrzymowała do Ziemi Świętej i pozostała tam ok. trzech lat, pielęgnując chorych w szpitalu francuskich sióstr św. Józefa w Jerozolimie. Będąc pod kierunkiem duchowym franciszkanina Jukundyna Bielaka, opiekuna polskich pielgrzymów, złożyła przyrzeczenie, że poświęci się Bogu i służbie potrzebującym. Przyrzeczenie to ponowiła we Włoszech, w sanktuarium Matki Bożej w Loreto.
Po powrocie do kraju odprawiła S. w Zakroczymiu rekolekcje pod kierunkiem kapucyna Honorata Koźmińskiego, który patronował działającym w ukryciu żeńskim zgromadzeniom bezhabitowym, opartym na regule trzeciego zakonu św. Franciszka. Dn. 24 VIII 1878 złożyła na jego ręce profesję zakonną, przyjmując imię Maria Małgorzata. Wynajęła w Zakroczymiu dwa mieszkania i razem z pierwszymi kandydatkami zaopiekowała się kilkoma chorymi staruszkami, rozpoczynając w ten sposób działalność bezhabitowego zgromadzenia zakonnego pod nazwą Siostrzyczki Ubogich, formowanego pod kierunkiem Koźmińskiego (od 8 IV 1881). Przez niego została mianowana przełożoną generalną zgromadzenia i mistrzynią nowicjatu. Środki na utrzymanie ubogich zdobywała szyciem bielizny kościelnej i haftowaniem szat liturgicznych. Dzięki pomocy Marii Przeździeckiej z Warszawy zakupiła w r. 1881 dom w Zakroczymiu i urządziła w nim przytułek, czynny przez następne jedenaście lat. W lipcu 1884 i pod koniec r. 1887 otworzyła w wynajętych mieszkaniach w Warszawie dwa następne domy zakonne; kolejny dom założyła w r. 1889 w Częstochowie. W celu zatwierdzenia przez władze kościelne zgromadzenia, na początku r. 1891 wyjechała S. do Galicji i w marcu t.r. uzyskała od biskupa krakowskiego kard. Albina Dunajewskiego zgodę na przejście zakonu do jego diecezji. W dworku ofiarowanym przez barona Mariana Hermana Czecza w Hałcnowie (Hałcniów, pow. bialski, obecnie w granicach Bielska-Białej) otworzyła 14 V pierwszą placówkę w Galicji. Budynek oraz przygotowane habity sióstr poświęcił 14 VIII kard. Dunajewski i od tego momentu zgromadzenie, już jako habitowe, przyjęło nazwę: córki Matki Bożej Bolesnej – serafitki. S. zorganizowała w Hałcnowie opiekę nad staruszkami, sierotami i zaniedbanymi dziećmi, a dla ubogich dziewcząt otworzyła pracownię krawiecką i hafciarską. Za radą kard. Dunajewskiego skontaktowała się w r. 1892 z ks. Andrzejem Knyczem, proboszczem paraf. Wniebowzięcia NMP w Oświęcimiu, i przy jego pomocy rozpoczęła budowę domu macierzystego w tym mieście przy pl. Kościuszki 8. Pod koniec t.r. sprzedała dom w Zakroczymiu i siostry stamtąd (potem także z Warszawy) sprowadziła do Galicji, a pieniądze ze sprzedaży przeznaczyła na budowę klasztoru w Oświęcimiu. Dn. 16 VII 1893 kard. Dunajewski poświęcił kamień węgielny budynku, zaprojektowanego przez Pawła Müllera. Do wznoszonego klasztoru przeniosła S. w grudniu 1894 Zarząd Generalny, a po kilku miesiącach także nowicjat; 13 VI 1895 nastąpiły pierwsze obłóczyny. Przy klasztorze otworzyła zakład dla staruszek, ochronkę dla dzieci oraz zakład dla sierot, a także pracownię krawiecko-hafciarską, przekształconą z czasem w szkołę gospodarczą dla ok. trzystu dziewcząt. Przy klasztorze rozpoczęła w r. 1897 budowę (również wg projektu Müllera) neogotyckiego kościoła p. wezw. Matki Bożej Bolesnej; w ołtarzu głównym świątyni, konsekrowanej 7 XI 1899, umieściła drewnianą rzeźbę Piety. Ołtarze w kościele oraz drewniany krzyż (zachowany w refektarzu) są dziełem przemyskiego rzeźbiarza Stanisława Majerskiego.
Placówki zgromadzenia założyła S. również w innych miejscowościach Galicji. Przy pomocy finansowej arcyks. Albrechta Habsburga wybudowała w r. 1895 w Żywcu dom zakonny z ochronką, sierocińcem i pracownią krawiecką dla dziewcząt. W l. 1896 i 1897 zorganizowała prace sióstr w szpitalach powiatowych w Przemyślu i Przemyślanach. W r. 1897 doprowadziła do wzniesienia domu zakonnego z ochronką i przytułkiem we Frydrychowicach (pow. wadowicki) oraz podobnego domu z zakładem dla sierot, internatem dla dziewcząt, ochronką i pracownią krawiecką w Stryju. W grudniu 1901 powstała placówka z ochronką i zakładem dla sierot w Drohobyczu. S. uzyskała 30 XII 1898 od bp. krakowskiego Jana Puzyny zatwierdzenie konstytucji zgromadzenia na dziesięć lat, a reskrypt Namiestnictwa we Lwowie z 28 XII 1900 przyjął urzędowo do wiadomości istnienie zakonu. Dn. 30 XII 1901, na pierwszej kapit. generalnej serafitek w Oświęcimiu, S. została wybrana na przełożoną generalną. W r. 1902 wybudowała w Oświęcimiu oddzielny dom dla sierot i zorganizowała prace sióstr w Szpitalu Powiatowym w Jarosławiu, a w r. 1903 w Nieszawie w Król. Pol. utworzyła dom zakonny z pracownią krawiecko-hafciarską. Dn. 8 III 1904 złożyła na ręce kard. Puzyny rezygnację z urzędu przełożonej generalnej z powodu złego stanu zdrowia i podeszłego wieku. Zgromadzenie liczyło wówczas 105 sióstr pracujących w jedenastu placówkach. W maju t.r. udała się do Nieszawy, gdzie włączyła się w życie codzienne serafitek, organizując różne formy pomocy dla miejscowej ludności. Zmarła 5 VI 1905 w Nieszawie, została pochowana na cmentarzu parafialnym.
Dn. 18 XI 1931 szczątki S. zostały przeniesione do Oświęcimia i złożone w podziemiach kaplicy cmentarnej, a w r. 1951 w przedsionku kościoła klasztornego. Odtąd grób S., zwanej matką ubogich i sierot, stał się duchowym centrum zgromadzenia. W rocznicę jej śmierci organizowane są pielgrzymki, akademie i spotkania modlitewne, a w placówkach zakonnych serafitek odprawiane są msze o jej beatyfikację. W domu zakonnym w Hałcnowie zachowano pokój S. i niektóre przedmioty przez nią używane. W r. 1991 ulica prowadząca do klasztoru w Hałcnowie otrzymała imię S., a 5 VI 1994 na domu parafialnym w Nieszawie wmurowano tablicę pamiątkową; w r. 1997 serafitki wróciły do swego dawnego domu w Nieszawie i w pokoju S. urządziły kaplicę. Przy domu rekolekcyjnym sióstr w Hałcnowie otworzono w r. 2000 przedszkole jej imienia. Od r. 1993 prowadzono w Krakowie proces beatyfikacyjny S., który w r. 1996 przeniesiono do Rzymu. Dekret o heroiczności cnót S. został promulgowany 19 XII 2011. Od tego dnia przysługuje jej tytuł Czcigodnej Służebnicy Bożej.
Portrety i fot. w domu generalnym serafitek w Kr.; – Enciclopedia dei Santi – Bibliotheca Sanctorum II Appendice, Città Nuova 2000 (bibliogr.); – Bar J., Zgromadzenie Sióstr Serafitek 1881–1961, „Prawo Kanoniczne” R. 6: 1963 nr 1–4 s. 75–211; Borkiewicz I., Refleksje na tle życia i cnót Służebnicy Bożej Małgorzaty Łucji Szewczyk, Kr. 1994 (fot.); Czekański M., Matka Małgorzata Szewczyk (1828–1905), w: Święci w dziejach Krakowa, Oprac. tenże, Kr. 1999; Dobosz M., W służbie potrzebującym, „Niedziela” 1995 nr 24; Gwiżdż K., Franciszkański duch pokory i prostoty w życiu Małgorzaty Łucji Szewczyk, Kr. 1998; Janicki S., Duchowość ubóstwa Małgorzaty Szewczyk założycielki zgromadzenia sióstr serafitek, Kr. 2005; Kijas J. Z., Testament założycielki sióstr serafitek – Małgorzaty Łucji Szewczyk, w: Dziedzictwo duchowe Córek Matki Bożej Bolesnej, Oprac. D. Lechowicz, Z. Kijas, Oświęcim 2000; Koźmiński H., Zgromadzenie Córek Boleści Matki Bożej, w: Wybór pism o. Honorata Koźmińskiego, W. 1988 cz. 5; Pędziwiatr J. M., Oświęcimska Porcjunkula, „Gość Niedzielny” 2005 nr 31; Puchała K., Małgorzata Łucja Szewczyk, założycielka zgromadzenia Córek NMP od Siedmiu Boleści czyli serafitek, „Pokój i Dobro” 1937 nr 4; Rozynkowski W., 95-rocznica śmierci Małgorzaty Łucji Szewczyk, „Niedziela” 2000 nr 23; tenże, Siostry serafitki w Nieszawie, Tor. 2004; Ryłko S., Sł. Boża Małgorzata Łucja Szewczyk, „Posłaniec Serca Jezusowego” 2000 nr 7; tenże, Służebnica Boża Małgorzata Łucja Szewczyk, w: Orędownicy Kościoła krakowskiego, Kr. 1999; Stasiowska A., Przejście zgromadzenia Córek Matki Bożej Bolesnej – serafitek od ukrycia do habitowej formy życia, w: Formy życia konsekrowanego w Rodzinie Honorackiej, Red. T. Płonka, Sandomierz–Zakroczym 2009; taż, Służebnica Boża Małgorzata Łucja Szewczyk, Kr. 2010; Szczęch L., Religijny aspekt cierpienia w świetle duchowości Matki Małgorzaty Łucji Szewczyk, Sandomierz 2004; – Arch. Braci Mniejszych Kapucynów w Kr.: Bronic W., Historia zgromadzenia Córek Boleści Matki Bożej sióstr serafitek (rkp. z r. 1904); Arch. Generalne Sióstr Serafitek w Kr.: Listy S., wspomnienia świadków o S. (rkp.), Bar J., Historia domów zgromadzenia sióstr serafitek, Kr. 1963 (mszp.), życiorys S. oraz Kronika zgromadzenia autorstwa W. Bronic (oba rkp. z r. 1917), Knycz A., Krótki rys początków i rozwoju zgromadzenia Córek MB Bolesnej (rkp. z r. 1898), [Koźmiński H.], Początki zgromadzenia Córek Boleści Matki Bożej (rkp.), Łuczyńska H., Historia zgromadzenia Córek Boleści Matki Bożej – serafitek (mszp. z r. 1930), Piecha W., Relacja z podróży śladami Matki Założycielki, (rkp. z r. 1950), Waliczek F., Historia domu zakonnego w Oświęcimiu (1893–1992), (mszp. z r. 1992); Arch. Hist. Kustodii Ziemi Świętej w Jerozolimie: Pellegrini Ospiti di „Casa Nova” Gerusalemme (1861–1874); Arch. Kurii Metropolitalnej w Kr.: Elenchus Venerabilis Cleri, tam saecularis quam regularis, Dioeceseos Cracoviensis, pro A.D. 1892–1904, Teczka siostry serafitki, koresp. urzęd. z l. 1895–1904.
Ancilla Janina Stasiowska