Rzucidło Ludwik Tadeusz Julian (1909–1984), lekarz immunolog, profesor Instytutu Gruźlicy w Warszawie i Uniw. Warsz. Ur. 16 IX w Drohobyczu, był synem Juliana, urzędnika kolejowego, i Heleny z Janockich, bratem Józefa (zm. 1939), lekarza medycyny weterynaryjnej, i Alfreda (zm. 1949), lekarza medycyny.
Po ukończeniu w r. 1928 gimnazjum humanistycznego w Drohobyczu studiował R. medycynę na Wydz. Lekarskim Uniw. Jana Kazimierza we Lwowie (1928–34). Jednocześnie pracował tam w Zakładzie Higieny pod kierunkiem Zdzisława Steusinga (1 I 1930 – 30 VI 1939), zajmując się pracami bakteriologicznymi jako wolontariusz, zastępca asystenta, młodszy, wreszcie starszy asystent. Dyplom lekarza uzyskał 23 VI 1936, dyplom doktora medycyny na podstawie niedrukowanej rozprawy pt. Flora bakteryjna przewodu pokarmowego w różnych postaciach trądzika skóry – 28 VI 1938 na Uniw. Lwow. Od czerwca 1939 był kierownikiem laboratorium analitycznego Ubezpieczalni Społecznej w Tarnobrzegu, przewidzianym jako centralne laboratorium budowanego wówczas Centralnego Okręgu Przemysłowego oraz zastępcą lekarza naczelnego tamtejszej Ubezpieczalni Społecznej.
Po wrześniu 1939 pracował tam R. jako lekarz powiatowy dla ludności polskiej oraz lekarz rejonowy na kolei; pomagał osobom przesiedlonym i współdziałał z podziemiem, m. in. organizował akcje dywersyjne przeciwko Niemcom. Po zakończeniu wojny nadal był lekarzem powiatowym oraz lekarzem naczelnym Ubezpieczalni Społecznej w Tarnobrzegu. Przez krótki czas (maj – lipiec 1945) pracował jako bakteriolog w poznańskiej filii Państwowego Zakładu Higieny (na stanowisku adiunkta) i w Ubezpieczalni Społecznej w Poznaniu. Od sierpnia 1945 do kwietnia 1947 pełnił służbę w WP, pracując w Centralnym Laboratorium Sanitarno-Epidemiologicznym; zdemobilizowany został w stopniu kapitana. W czasie służby wojskowej R. został starszym asystentem w Zakładzie Mikrobiologii Wydz. Lekarskiego Uniw. Warsz. u Edmunda Mikulaszka (1 I 1946 – 30 IX 1948), który wiązał mikrobiologię z biochemią i zainteresował tym R-ę. Ponadto pracował w Państwowym Zakładzie Higieny w Dziale Surowic i Szczepionek jako adiunkt (maj 1947 – październik 1948). Od października 1948 był adiunktem Kliniki Dermatologicznej Wydz. Lekarskiego Uniw. Warsz. kierując tamtejszym laboratorium. Ponadto kierował pracownią bakteriologiczną w Polskim Instytucie Przeciwgruźliczym (1949–52). Dn. 3 VII 1951 habilitował się z mikrobiologii lekarskiej na Akad. Med. na podstawie rozprawy pt. Badania nad zmianami zachodzącymi w roztworach koloidowych kwasu tymonukleinowego i nukleoproteinów prątka gruźlicy przy użyciu odczynu opadania krwinek („Medycyna Doświadczalna i Mikrobiologia” 1951). W r. 1952 objął kierownictwo Działu Naukowo-Doświadczalnego w Instytucie Dermatologii i Wenerologii. Profesorem nadzwycz. w zakresie mikrobiologii lekarskiej został 22 X 1954. Był też pracownikiem kontraktowym w Wojskowym Instytucie Higieny i Epidemiologii (1957–60). Po rozwiązaniu Instytutu Dermatologii i Wenerologii (1957) został kierownikiem pracowni analitycznej przy Klinice Dermatologicznej Akad. Med. Jednocześnie (1960–3) był kierownikiem naukowym w Centralnym Laboratorium Zjednoczenia Wytwórni Surowic i Szczepionek «Biomed» w Warszawie i przez pewien czas konsultantem naukowym Wytwórni Surowic i Szczepionek w Warszawie, Krakowie oraz w Zrzeszeniu Przedsiębiorstw Przemysłu Paszowego i Utylizacyjnego «Bacutil». Od 1 I 1965 przeniósł się z Akad. Med. do Instytutu Gruźlicy na stanowisko kierownika Zakładu Immunologii i Szczepień Ochronnych, gdzie pozostał do końca 1974 r. Zarazem do 30 XI 1966 był konsultantem naukowym laboratorium Kliniki Dermatologicznej. Nominację na profesora zwycz. otrzymał 6 VII 1973. W dn. 1 I 1975 powrócił na Uniw. Warsz., gdzie kierował Zakładem Immunologii Instytutu Mikrobiologii Wydz. Biologii, aż do przejścia na emeryturę w dn. 30 IX 1978. Jednocześnie pracował na 1/2 etatu w Instytucie Gruźlicy jako p.o. kierownik Zakładu Immunologii i Szczepień Ochronnych do 30 IX 1978 i potem w r. 1980.
W okresie powojennym wyjeżdżał na staże naukowe m. in. do: USA, Szwecji, Danii, Francji. Był członkiem Międzynarodowego Komitetu Standaryzowania Preparatów Biologicznych i l’Union Internationale contre la Tuberculose (1966), członkiem Rady Naukowej «Biomed», Instytutu Dermatologii i Wenerologii i Instytutu Gruźlicy, członkiem Polskich Tow.: Immunologicznego, Mikrobiologów, Biochemicznego, Ftizjopneumonologicznego.
R. był autorem ponad 100 prac badawczych, często zespołowych, ogłaszanych m. in. w: „Acta Microbiologica Polonica”, „American Review of Tuberculosis and Pulmonary Diseases”, „Archiv für Dermatologie und Syphilis”, „Archiv für klinische und experimentelle Dermatologie”, „Dermatologia Tropica”, „Gruźlica”, „Journal of Hygiene, Epidemiology, Microbiology and Immunology”, „Polish Medical Journal”. Zajmował się głównie immunochemią bakterii duru brzusznego, błonicy, gruźlicy, prątków BCG i drożdżaków, mechanizmem działania antybiotyków; wpływem kwasu hialuronowego i hialuronidazy na przebieg odczynów alergicznych, wpływem zymosanu drożdży i drożdżaków na obniżenie odporności ustroju na zakażenie, preparatyką, oceną fizykochemiczną i własnościami biologicznymi Transfer Factor, otrzymanego z ekstraktu leukocytów ludzkich oraz próbami zastosowania go w terapii kandidiozy śluzówek i skóry. Wiele uwagi poświęcił badaniom fizykochemicznym i biochemicznym nad wartością diagnostyczną tuberkuliny, sensytyny i innych frakcji prątkowych; porównawczym badaniom immunochemicznym nad szczepem BCG i wirulentnym prątkiem gruźlicy, rozległym badaniom nad szczepem BCG in vivo i in vitro, prowadzącym do próby użycia martwych prątków BCG przy rewakcynacji szczepionki zamiast drugiej dawki żywej szczepionki BCG. Ogłosił podręczniki i monografie: Serologia kiły (W. 1957), Budowa chemiczna prątka gruźlicy (W. 1960), Immunologia ogólna i doświadczalna (W. 1972, Wyd. 2 zmienione W. 1978, Wyd. 3, W. 1981), Immunologia gruźlicy i szczepień ochronnych (W. 1974). Ponadto napisał następujące rozdziały w pracach zbiorowych: Budowa antygenowa prątka gruźlicy (w: „Budowa antygenowa bakterii chorobotwórczych” Wr. 1957), Immunochemiczne podstawy zjawisk immunologicznych (w: „Immunopatologia kliniczna”, Pod red. B. Bratkowskiej-Seniów, W. 1966), Immunologia zakażenia prątkiem (w: „Ftyzjatria”. Pod red. J. Stopczyka, Wyd. 2 W. 1975). Był też współautorem części ogólnej książki pt. „Immunofluorescencja” pod red. J. F. Kubicy (W. 1967). Poza tym opracował 15 przepisów technologiczno-dokumentacyjnych w wytwórniach surowic i szczepionek i w medycznych instytutach badawczych. Dotyczyły one produkcji biopreparatów, podłoży diagnostycznych i różnych peptonów jak Aminobak, Peptobak i Tryptobak.
R-ę cechowała pracowitość, szerokie zainteresowania humanistyczne (znał historię sztuki, sam malował i rysował). Zmarł na skutek zawału serca 7 II 1984 w Warszawie. Został pochowany 13 II na cmentarzu Północnym Komunalnym (Wólka Węglowa) kwatera W IV-11-8-4. Był odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
R. był żonaty dwukrotnie: z Rościsławą Konstantyną z Mykytynów, a po rozwodzie z nią, z Danutą z Weymanów (ur. 1922), profesorem dermatologii w Instytucie Wenerologii w Warszawie. Z pierwszego małżeństwa miał R. dwoje dzieci: Juliusza Stefana (ur. 1937), lekarza anestezjologa, i Annę Marię (ur. 1946), bibliotekarkę, zamężną za Krzysztofem Dębowskim, artystą plastykiem. Z drugiego małżeństwa miał córkę Dorotę (ur. 1955), architekta, zamężną za Dariuszem Polisiakiem, również architektem.
Fot. w zbiorach Red. PSB; – Woźniewski Z., Polski almanach medyczny, W. 1957; Rocznik Lekarski R. P., W. 1936, 1949; Spis fachowych pracowników służby zdrowia, W. 1961; – Dzieje uczelni medycznych w Warszawie w latach 1944–1960, W. 1968 s. 321, 323–4; – Wspomnienia pośmiertne i nekrologi z r. 1984: „Acta Microbiologica Polonica” Vol. 33 nr 2 s. 93–4 (fot., W. Kunicki-Goldfinger), „Postępy Mikrobiologii” T. 23 nr 3/4 s. 3–14 (fot., spis prac, W. Kunicki-Goldfinger), „Przegl. Dermatologiczny” T. 71 nr 6 s. 557–8 (fot., S. Jabłońska), „Stolica” nr 32, „Życie Warszawy” nr 35, 36, 38, 41, 43; – Akad. Med. w W.: Dział spraw pracowniczych, Teka nr 4297 (fot.); Inst. Gruźlicy: Dział spraw pracowniczych, Teka nr 2449; Uniw. Warsz.: Dział spraw pracowniczych, Teka nr 10286; – Informacje żony Danuty Weyman-Rzucidło z Warszawy.