Rymarkiewicz Maksymilian (ok. 1827–1857), spiskowiec, legionista, lekarz. Ur. (wg własnego oświadczenia) w Krotoszynie, był synem Baltazara, urzędnika sądowego w Poznaniu, później sekretarza tamtejszego Sądu Apelacyjnego, bratankiem Jana (zob.), bratem stryjecznym Józefa (zob.) i Stanisława Kostki (zob.).
Jako uczeń poznańskiego gimnazjum Św. Marii Magdaleny R. zorganizował wśród kolegów w r. 1842 tajny Związek Wiarusów, młodzieżową przybudówkę Związku Plebejuszy Walentego Stefańskiego. Młodzi spiskowcy uprawiali patriotyczną propagandę wśród rzemieślników; R. stykał się z Edwardem Dembowskim, który mu doręczył pierwszy egzemplarz „Prawd żywotnych” Henryka Kamieńskiego. W nocy 23/24 II 1845 został R. zatrzymany wraz z bratem Leonem i dużą grupą uczestników narady w jednej z gospód poznańskich. Oświadczył policji, że stawia sobie za cel «obalenie obecnego rządu w prowincji i restytuowanie państwa polskiego». Prezydent policji J. Minutoli uznał zamiary te za «śmieszne i dziecinne», skazał też obu braci tylko na areszt domowy w domu rodziców. Z «aresztu» tego zbiegli obaj już 5/6 III, podobno z pomocą Karola Marcinkowskiego. W jesieni t.r. policja natrafiła na ślad ich we Wrocławiu, gdzie uprawiali nadal agitację. Zagrożony ponownym aresztowaniem R. zbiegł do Francji. Uczęszczał w Paryżu na kursy wiedzy wojskowej, zorganizowane przez Ludwika Mierosławskiego. Dn. 8 V 1846 zgłosił w Paryżu akces do Tow. Demokratycznego Polskiego (TDP), lecz został zeń wykreślony 28 VIII 1847 «za niepodzielanie jego zasad». W r. 1847 odnajdujemy go wśród studentów medycyny w Montpellier.
Latem 1848 zgłosił się R. na ochotnika do Legionu utworzonego przez Adama Mickiewicza we Włoszech; dotarł do Toskanii w grupie prowadzonej przez Michała Chodźkę. Służył w randze kaprala. Nie miał dobrych stosunków z pierwszą kadrą «krzyżowców» legionowych. Dowódca Maurycy Hauke chciał go «wysłać do Poznańskiego po pieniądze». W lutym 1849 wyprawiony został wraz z Józefem Dziekońskim i Damazym Łagiewskim do Francji dla werbowania dalszych ochotników; w kwietniu wraz z Józefem Witkowskim przyprowadził kolumnę ponad 80 ludzi. Przeszedł z Legionem do Rzymu i brał udział w jego obronie przed wojskami francuskimi, już w randze podporucznika. W kwietniu 1850 był więziony przez władze papieskie.
Niejasne jest, gdzie uzyskał R. dyplom lekarski; od r. 1851 praktykował jako lekarz w Buenos Aires; czasowo (1854) redagował „Le Commerce”, «jedyne pismo społeczności europejskich zamieszkujących Argentynę». W r. 1857 bawił w Montevideo w Urugwaju «w swych sprawach rodzinnych», gdy wybuchła tam epidemia żółtej febry. Padł jej ofiarą na posterunku lekarskim 29 (30) III 1857 w Montevideo. Prasa miejscowa uczciła jego pamięć, fantazjując nieco na temat jego życiorysu.
Ożenił się R. zapewne w Ameryce Płd. (żona po jego śmierci poślubiła oficera marynarki Enrique Jaime Scotta); z małżeństwa tego miał córkę Klarę, zamężną za płk. argentyńskim Manuelem Albertem Viale, która dożyła lat 103.
O bracie R-a Leonie (ur. ok. 1829) wiadomo tyle tylko, że w r. 1848 powrócił do Poznania i pozostawał w kontaktach z działaczami TDP.
Tyrowicz, Tow. Demokr. Pol. (bibliogr.); Krawiec L., Lista członków TDP z lat 1832–1851, w: Mater. do biogr. geneal. i herald. pol., I; – Kamiński A., Polskie związki młodzieży 1831–1848, W. 1968; Kieniewicz S., Legion Mickiewicza, W. 1957; Konarska B., Polskie drogi emigracyjne, W. 1986; Kostenicz K, Kronika życia i twórczości Mickiewicza. Legion Włoski i „Trybuna Ludów”, W. 1969; Paprocki F., Walenty Stefański jako działacz Związku Plebejuszy, w: W stulecie Wiosny Ludów, W. 1952 IV 368–70; Pyzik [S.] E. P., Los Polacos en la Republica Argentina y America del Sud desde el año 1812, Buenos Aires 1966 (fot.); – Listy legionistów Adama Mickiewicza, W. 1963; Motty M., Przechadzki po mieście, W. 1957; – B. Czart.: rkp. Ew. 2012; B. Pol. w Paryżu: Muz. Mickiewicza, rkp. 866 (wykazy osobowe legionistów); – Materiały S. Pyzika w Red. PSB.
Stefan Kieniewicz