Sitańska Małgorzata Magdalena, zamężna Sierzpińska (2. poł. XVIII w.), śpiewaczka, aktorka. Była córką Leona Sitańskiego, skrzypka i kapelmistrza teatru podskarbiego nadwornego lit. Antoniego Tyzenhauza w Grodnie, pasierbicą Doroty Sitańskiej (zob.), z którą ją często mylono.
Była bardzo utalentowana, Tyzenhauz zapisał w testamencie 8 tys. złp. na jej edukację. Kształciła się wszechstronnie: w śpiewie u Włocha Abbate w szkole śpiewu w Postawach w dobrach Tyzenhauza, tańcu – u Francuza F. G. le Doux; uczyła się nadto gry na klawicymbale oraz języka francuskiego i włoskiego. W r. 1785 przebywała z ojcem w Petersburgu, doskonaląc umiejętności wokalne. Zadebiutowała 2 I 1786 w Teatrze Narodowym w Warszawie w operze A. Sacchini’ego „Dla miłości zmyślone szaleństwo”. Dn. 7 VII t. r. jako jedyna artystka polska wzięła udział w koncercie sławnych śpiewaków włoskich i zyskała duże uznanie. Odtąd «pięknym głosem i urodą zniewalała patrzących» (W. Bogusławski). Występowała dość często, przede wszystkim jednak na scenach Łazienek Królewskich: w Teatrze Małym w Pomarańczarni i w Amfiteatrze Na Wyspie. Była artystką opłacaną z królewskiej kasy. Śpiewała głównie we francuskich operach komicznych (przekładanych na polski przez Wojciecha Bogusławskiego), jak E. R. Duni’ego „Dwóch strzelców i mleczarka” (Perrette) i „Rekrut czyli Chłop w miłości oszukany” (Colette), P. A. Monsigny’ego „Piękna Arsena, czyli Triumf miłości” (Arsena), N. M. Audinot’a „Bednarz” (Fanchette), A. E. M. Grétry’ego „Dwóch skąpców” (Gérome). Uczestniczyła również w przedstawieniach dopiero co powstałej dzięki W. Bogusławskiemu opery w języku ojczystym. Albert Sowiński napisał o niej z uznaniem: «odznaczała się przyjemnym głosem w rolach oper polskich i rywalizowała ze śpiewakami włoskimi, którzy wtenczas byli w modzie». W uroczystości odsłonięcia pomnika Jana III Sobieskiego w Łazienkach 14 IX 1788 wystąpiła jako Tymokleja w „Kantacie w dzień inauguracji statui króla Jana III” Macieja Kamieńskiego. W kwietniu i maju 1789 brała udział w występach wokalnych organizowanych przy spektaklach baletu.
Przed r. 1795 wyszła za mąż; używała nazwiska Sierzpińska. W r. 1795 po wywiezieniu króla przez Rosjan do Grodna występowała we włoskiej operze, którą na krótko zorganizował w Warszawie Tamioli. Później była zapewne związana z teatrem prowadzonym przez Tomasza Truskolaskiego. Dn. 17 VI 1796 śpiewała podczas balu w Poniemuniu, na który przybył z Grodna Stanisław August; 20 VI podarował on S-iej złoty łańcuch. Także wcześniej (np. w maju t.r.) dostawała S. upominki od króla. Jesienią t.r. uzyskała zgodę króla na przyjazd do Grodna, do rodziny; król, spodziewając się zapewne, że S. podejmie występy na dworze, określił wówczas jej uposażenie na 10 dukatów miesięcznie. Do występów S-iej, która przebywała w Grodnie do poł. lutego 1797, nie doszło z powodu żałoby po śmierci Katarzyny II. Na wyjezdnym do Warszawy (14 II 1797) otrzymała od króla zegarek z łańcuszkiem. Dalsze jej losy nie są znane.
S. słynęła nie tylko z pięknego sopranu, lecz i z urody. Była metresą ks. Józefa Poniatowskiego. Niektórzy przypuszczali, iż była matką jego syna Józefa Szczęsnego.
PSB (Poniatowski Józef); Słown. Teatru Pol., I; Sowiński, Słown. muzyków; – Bernacki L.,Teatr, dramat i muzyka za Stanisława Augusta, Lw. 1925 (tu pomylona z Dorotą Sitańską); Mamontowicz-Łojek B., Szkoła artystyczno-teatralna Antoniego Tyzenhauza 1774–1785, Wr. 1968; Teatr Narodowy 1765–1794, Pod red. J. Kotta, W. 1967; Wierzbicka-Michalska K., Schyłek mecenatu teatralnego Stanisława Augusta, „Wiek Oświecenia” [T.] 9: 1993 s. 254–5; taż, Sześć studiów o teatrze stanisławowskim, Wr. 1967; taż, Warszawska scena narodowa na przełomie (1795–1799), „Pam. Teatr” 1954 nr 3–4 s. 224; Żórawska-Witkowska A., Muzyka na dworze i w teatrze Stanisława Augusta, W. 1995; – Bogusławski W., Dzieje Teatru Narodowego, W. 1965 (reprint); – IS PAN: Mater. Słown. Biogr. Teatru Pol.
Małgorzata Komorowska