Sujkowski Marian (1905–1985), muzykolog, pedagog, kapelmistrz wojskowy, kompozytor.
Ur. 20 VI (w literaturze niekiedy błędnie 26 VI) w Warszawie, był synem Feliksa (1872–1945), kierownika kopalni w Czernie, i Franciszki z Chojnackich (ur. 1876); miał brata Józefa i trzy siostry.
W l. 1915–21 uczył się S. w gimnazjum humanistycznym w Płocku, a w l. 1921–2 w gimnazjum w Poznaniu na Wildze. Brał udział w wojnie polsko-sowieckiej 1920 r., za co został odznaczony Krzyżem Walecznych. W l. 1922–8 studiował na Uniw. Pozn. muzykologię i równocześnie kształcił się w poznańskim Państw. Konserwatorium Muzycznym (1922–9), m.in. w zakresie kompozycji pod kierunkiem Kazimierza Sikorskiego oraz dyrygentury pod kierunkiem Wacława Gieburowskiego. W l. 1929–30 związany był z operą w Poznaniu, po czym do r. 1934 uczył w Państw. Konserwatorium Muzycznym; w l. 1932–4 był też kierownikiem garnizonowego chóru i orkiestry symfonicznej. W tym okresie wydał w Poznaniu swe pierwsze kompozycje: Fugę na organy op. 3 (1930), Dwa motety na chór mieszany a cappella op. 4 nr 1 (1930) oraz Temat z wariacjami na fortepian (1934). Od sierpnia 1934 do sierpnia 1936 pracował jako nauczyciel muzyki w gimnazjum koedukacyjnym i średniej szkole muzycznej w Czortkowie (woj. tarnopolskie); tam też w stopniu podporucznika był kapelmistrzem w Brygadzie Korpusu Ochrony Pogranicza «Podole». Następnie przeprowadził się do Gniezna, gdzie był wicedyrektorem jednej ze szkół oraz kapelmistrzem w 69. pp. W tym czasie napisał Koncert na klarnet (1937).
S. uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 r. w szeregach 69. pp, m.in. walczył w bitwie nad Bzurą. Wzięty 28 IX t.r. do niewoli niemieckiej, przebywał kolejno w obozach jenieckich: II A Prenzlau (Przęsław, do lutego 1941), Neubrandenburg (Branibór Nowy, do lutego 1942), II D Gross-Born (Borne-Sulinowo, do lutego 1944) oraz w Prenzlau (do maja 1945); prowadził tam wykłady z teorii i historii muzyki, wygłaszał odczyty na tematy muzyczne, opracowywał ilustracje muzyczne do obozowych spektakli oraz występował jako solista. Po uwolnieniu wrócił do kraju. W lipcu 1945 podjął służbę w WP. Pracował w Głównym Zarządzie Polityczno-Wychowawczym i w r. 1946 awansował na stopień kapitana. Dokonywał aranżacji chóralnych i instrumentalnych pieśni żołnierskich (m.in. „Oka”, „Marsz I Korpusu”, „Marsz Gwardii Ludowej”, „Rozszumiały się wierzby płaczące”). Opracował muzycznie „Mały śpiewnik żołnierza polskiego” (red. A. Sielski, wyd. 2, [b.m.w.] 1951) oraz zbiór „Leć pieśni w dal. Pieśni na chór ze wskazówkami metodycznymi” (W. 1948, 1949). Sam też komponował pieśni okolicznościowe i żołnierskie, m.in. Dziś do apelu powstał lud ze słowami Jadwigi Moraczewskiej (W. 1947). W listopadzie 1950 został przeniesiony do rezerwy. W tym czasie opublikował artykuły: Jak pracują chóry w Związku Radzieckim („Życie Śpiewacze” 1949 nr 10), Radziecka pieśń masowa (tamże 1951 nr 10–12), Mozart (w 200 rocznicę urodzin) („Świetlica” 1956 nr 9).
W r. 1951 był S. wykładowcą Centralnego Kursu Muzycznego Min. Kultury i Sztuki, w l. 1951–2 kierownikiem Wydz. Wychowania Artystycznego w Generalnej Dyrekcji Młodzieżowych Domów Kultury, w l. 1952–3 nauczycielem w Państw. Szkołach Muzycznych nr 5 i 6, a w l. 1954–6 nauczycielem muzyki w Technikum Kolejowym w Warszawie (w r. 1955 równocześnie w Państw. Średniej Szkole Muzycznej nr 3). W r. 1958 był kierownikiem sekcji śpiewu w Wojewódzkim Ośrodku Doskonalenia Kadr Oświatowych, prowadził także prace szkoleniowe w terenie. Komponował kolejne pieśni: Z promykiem słońca w zawody (1954), Niechaj brzmi jak dzwon (1960), Żegnaj nam szkoło (1961), Dumka jesienna (1964), Już tysiąc lat (1966); opracował też „10 Pieśni Moniuszki na chór szkolny 2 i 3 gł. a cappella” (W. 1958). Ostatnie lata życia spędził w Gnieźnie. Zmarł 15 VII 1985 tamże, został pochowany w Poznaniu na cmentarzu Junikowskim.
S. był dwukrotnie żonaty. Małżeństwo (od 11 I 1936) z Kazimierą z Czerwińskich (ur. 1913) było bezdzietne. W małżeństwie (od 17 III 1948) z Wiesławą z Sosińskich (ur. 1923), lekarzem medycyny, miał dwóch synów: Jerzego Lecha (ur. 1949) i Zbigniewa (ur. 1952).
Fot. w CAW, sygn. TAP 1427/69/106; – Kompozytorzy Polscy 1918–2000, Gd.–W. 2005; Słown. Muzyków Pol., II; – Bauer P., Polak B., Armia Poznań w wojnie obronnej 1939, P. 1983 s. 473; Bojanowska M., Praca sekcji śpiewu i muzyki […] w Mińsku Mazowieckim, „Śpiew w Szkole” 1958 nr 4 s. 245–6; Kołodziejczyk R., Technikum kolejowe 1875–1993, W. 1993 s. 146; Wstęp do: Leć pieśni w dal…, W. 1948; – „Muzyka” 1931 nr 10 s. 426; „Przegl. Muzycz.” 1927 nr 6; „Ruch Muzycz.” 1948 nr 19 s. 13; – AAN: Zespół Centr. Ośrodka Doskonalenia Kadr Oświat. za r. 1958, sygn. 38 s. 97; CAW: sygn. TAP 1427/69/106; Technikum Kolejowe w W.: Teczka personalna S-ego.
Małgorzata Kumala