Szeps (Schebs, Szeybs) Mateusz (XVIII w.), rzeźbiarz i snycerz.
Ur. w l. trzydziestych lub czterdziestych XVIII w. Pochodził z Poznania, zapewne był bratem lub kuzynem Augustyna Szepsa (zob.).
We wrześniu 1765 zawarł S. kontrakt z konwentem bernardynów w Krakowie na wykonanie pięciu kamiennych figur z postumentami Chrystusa i czterech świętych zakonnych, przeznaczonych na bramę cmentarza przy kościele św. Bernardyna ze Sieny (niezachowane). W r. 1767 przyjął obywatelstwo Krakowa. W r. 1774 wykonał przytęczowy ołtarz Niepokalanego Poczęcia NMP w kościele Bernardynów, a w l. 1777–9 współpracował z ks. Sebastianem Sierakowskim przy dekoracji bocznego prospektu organowego w prezbiterium katedry na Wawelu i przy stallach oraz w kościele Norbertanek na Zwierzyńcu. W tym ostatnim spod jego ręki wyszły wykonane z tzw. narzutu figury Mojżesza i Adama na półfilarach chóru zakonnego oraz zapewne kamienne płaskorzeźby ze scenami z życia św. Jana Chrzciciela w dekoracji ołtarza głównego i drewniane medaliony z podobiznami świętych norbertańskich, zawieszone w prezbiterium. Dla paulinów wykonał w r. 1780 tabernakulum do ołtarza głównego kościoła p. wezw. św. św. Michała Archanioła i Stanisława na Skałce, a dla karmelitów trzewiczkowych Na Piasku w r. 1785 dekorację rzeźbiarską ołtarza w kaplicy Matki Boskiej Piaskowej oraz prawdopodobnie dekorację wnętrza kaplicy. Wiadomo też o jego pracach sztukatorskich, wykonanych w nieznanym czasie w niezachowanym kościele św. Szczepana. Na podstawie analizy stylistycznej przypisano mu również wykonane w drewnie dwa ołtarze boczne (Trójcy Świętej i św. Antoniego) w kościele Bożego Ciała w Krakowie, rzeźby ołtarza głównego kościoła św. Mikołaja tamże oraz figury z ołtarza głównego kościoła parafialnego w Prandocinie.
W r. 1786 notowany był S. w Warszawie, gdzie pracował przy dekoracyjnych listwach oraz rzeźbionych trofeach do Sali Rycerskiej na Zamku królewskim. W r. 1792 mieszkał z żoną na Lesznie.
S. pracował w drewnie, tzw. narzucie i kamieniu. Jego wczesne rzeźby miały przysadziste proporcje, były statyczne, a przedstawiane tkaniny charakteryzowały się twardymi fałdami. Z czasem tworzył figury smuklejsze, ujmując je w swobodnym ruchu. W całej twórczości S-a można dostrzec pewne podobieństwa do dzieł Augustyna Szepsa.
S. był żonaty. Brak informacji, czy miał dzieci.
Dettloff A., Rzeźba krakowska drugiej połowy XVIII wieku – twórcy, nurty i tendencje, Kr. 2006 s. 255–75 (mszp. pracy doktorskiej w Inst. Hist. Sztuki UJ); Kantak K. i in., Kościół i klasztor Bernardynów w Krakowie, Kr. 1938; Katalog zabytków sztuki w Pol., IV cz. 4 z. 1, cz. 7; Kwiatkowski M., Stanisław August Król-Architekt, Wr. 1983; – Arch. Bernardynów w Kr.: sygn. I-i-1 k. 635 (kontrakt z krakowskim klasztorem bernardynów).
Andrzej Kusztelski