Korzeniewski Mieczysław (1884–1942), dyrektor Związku Obrony Kresów Zachodnich. Ur. 31 XII w Żninie w Wielkopolsce, był synem urzędnika pocztowego. Uczęszczał do gimnazjum w Gnieźnie. Z ostatniej klasy przed maturą został wydalony za działalność patriotyczną i przynależność do zakonspirowanego, szkolnego kółka Tow. Tomasza Zana (TTZ). Na dalsze studia zapisał się do Wyższej Szkoły Rolniczej w Berlinie, ponieważ nie wymagano tam matury. W tym czasie został przyjęty do «Zetu» (Związek Młodzieży Polskiej). Po ukończeniu studiów w r. 1913 odbył praktykę rolną w Belnie koło Świecia. Pracę zawodową i społeczną rozpoczął w r. 1915 w Nowem nad Wisłą, w «Straży», która miała na celu obronę przed nasilającą się akcją germanizacyjną na terenie Wielkopolski i Pomorza. W tej dziedzinie K. współdziałał m. in. z drem Ludwikiem Mycielskim. Z ramienia «Straży» K. koordynował działalność Komitetów Plebiscytowych, które powstawały na terenie Wielkopolski i Pomorza, współdziałając z takąż akcją na Śląsku. W r. 1919 zajął się dowozem broni i żywności do Lwowa. W porozumieniu z działaczami plebiscytowymi z Wielkopolski i Pomorza, zwłaszcza z kolegami-zetowcami, we wrześniu 1921 r. K. współorganizował Zjazd Likwidacyjny Śląskich Komitetów Plebiscytowych w Poznaniu, który przekształcił się w Zjazd Organizacyjny Związku Obrony Kresów Zachodnich (ZOKZ). K. został naczelnym dyrektorem związku, którego zadaniem była walka o osłabianie pozycji gospodarczej i politycznej mniejszości niemieckiej w Polsce (m. in. Deutschtumsbund zur Wahrung der Minderheitsrechte in Polen) oraz działalność wśród Polaków osiadłych na terenie Niemiec; K. inicjował i przeprowadzał akcje przedsiębrane przez ZOKZ, jak np. organizowanie w całej Polsce kolonii letnich dla dzieci polskich z Niemiec. Po przekształceniu w r. 1934 ZOKZ w Polski Związek Zachodni (PZZ) i przeniesieniu centrali do Warszawy K. wyjechał na Śląsk i podjął pracę w Zarządzie Przymusowym Dóbr Księcia Pszczyńskiego. Równocześnie działał w Śląskim Oddziale PZZ. Wybuch wojny 1939 r. zastał K-ego z rodziną w Krakowie, dokąd wyjechał licząc się z represjami niemieckimi wobec działaczy ZOKZ. Z początkiem września Korzeniewscy wyjechali do Lwowa, skąd w lipcu 1940 r. wywiezieni zostali do Buchary. Dn. 19 II 1942 r. K. zmarł w Kołchozie im. Woroszyłowa koło Karakul. T. r. zmarła tamże jego żona, Jadwiga z Alkiewiczów, oraz córka Aleksandra. Syn Jerzy zmarł w szpitalu w Krasnowodzku. Pozostały córki Krystyna, 1. v. Kurkiewiczowa, 2. v. Lichaczewska, i Hanna.
Olszewicz, Lista strat kultury pol., (podaje mylne daty urodzenia i śmierci); – Wańkowicz M., Dzieje rodziny Korzeniewskich, Nowy Jork 1944; Związek Obrony Kresów Zachodnich, P. 1925 s. 28; – Sprawozdanie Dyrekcji Związku Obrony Kresów Zachodnich za czas od 1 XI 1925 do 30 VI 1928, P. 1928 s. 135; toż za czas od 1 VII 1931 do 30 IX 1934, P. 1934 s. 15 (fot.); – Informacje Stefana Szwedowskiego, Maksymiliana Hasińskiego, Jana Jachowskiego, Melchiora Wańkowicza.
Zofia Dłużewska-Kańska