INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Mieczysław Mickiewicz  

 
 
1879-02-26 - 1932-03-28
Biogram został opublikowany w 1975 r. w XX tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Mickiewicz Mieczysław (1879 – przed 1939), prawnik, działacz polityczny, wojewoda wołyński. Ur. 26 II w Kamieńcu Podolskim, tam uczęszczał do szkoły średniej. Studiował prawo na uniwersytecie w Kijowie, a następnie w Odessie, gdzie w r. 1902 ukończył studia. Pracował jako aplikant przy sądzie okręgowym w Odessie do r. 1904, potem przez 15 lat praktykował w Kijowie jako adwokat przysięgły. Jednocześnie działał w konspiracyjnym Tow. Oświaty Ludowej w Kijowie, prowadzącym nielegalne polskie szkoły. We wrześniu 1914 był jednym z założycieli tajnego Polskiego Związku Politycznego, utworzonego przez mieszczańskich i inteligenckich «niepodległościowców». W dn. 6 III 1917 na posiedzeniu Zgromadzenia Organizacji Polskich w Kijowie M. wybrany został zastępcą członka Polskiego Komitetu Wykonawczego Zgromadzenia Organizacji Polskich (zwanego także PKW na Rusi), a dn. 7 III wybrano go jednym z dwu sekretarzy PKW; został także członkiem wydziału oświaty PKW. Na lipcowym trzecim zjeździe polskim na Rusi M. wystąpił 4 VII z PKW, wraz z innymi delegatami ugrupowań demokratycznych, na znak protestu przeciw odrzuceniu przez zjazd wniosku, by ograniczyć kompetencję PKW do spraw ludności polskiej na Rusi. Dn. 6 VII M. wszedł do zarządu nowo utworzonej organizacji: Polskiej Centrali Demokratycznej (PCD) jako wiceprezes. Wysunięty 27 VII t. r. z ramienia PCD na wicesekretarza stanu do spraw polskich, został zatwierdzony przez Ukraińską Centralną Radę. M. uczestniczył następnie w Piotrogrodzie w rokowaniach z rządem A. F. Kiereńskiego w sprawie autonomii Ukrainy. PKW zwalczał wybór M-a, podobnie jak i całą instytucję Wicesekretariatu. Wicesekretariat przygotował wprawdzie projekt prawa o autonomii narodowościowej, lecz wpływy jego na prowincji były minimalne.

W odpowiedzi na ogłoszenie 20 XI przez Ukraińską Radę Centralną III Uniwersału o proklamowaniu Ukraińskiej Republiki Ludowej, z jednoczesną zapowiedzią wywłaszczenia własności ziemskiej bez wykupu, M. złożył 21 XI dymisję, a polskie ugrupowania ogłosiły protest przeciw wywłaszczeniom. Prezes Centralnego Sekretariatu W. Wynnyczenko dymisji M-a nie przyjął, a sam M. na polecenie PCD cofnął dymisję 26 XI 1917. W tym samym dniu na wniosek M-a Generalny Sekretariat przyjął projekt utworzenia międzyresortowej komisji do ochrony porządku. Tego też dnia został M. mianowany sekretarzem do spraw polskich; zasięg działalności Sekretariatu ograniczał się do interwencji u władz ukraińskich w sprawach polskich wojskowych, polskiego szkolnictwa i zatargów rolnych. W dn. 25 I 1918 M. wszedł w skład Rady Ministrów Ukraińskiej Republiki Ludowej jako minister spraw polskich w rządzie J. Hołubowicza. Ministerium kontynuowało pracę dawnego Sekretariatu; nie miało jednak oparcia wśród ludności polskiej, gdyż zdecydowanie dominował tu PKW. Dn. 14 III PKW zaprotestował przeciw planom M-a utworzenia Rady Polskiej przy rządzie ukraińskim. M. uchodził za polityka umiarkowanego, kompromisowo nastawionego przedstawiciela PCD w kontaktach z polskimi sferami prawicowymi. Duży wpływ wywierał na M-a adwokat Leon Trzeciak, dyrektor departamentu kancelarii ogólnej Ministerium. Po zlikwidowaniu w dn. 28 IV rządu Hołubowicza i Centralnej Rady przez dowództwo niemieckie zniesiono również Ministerium do Spraw Polskich.

M. przyjechał do Polski, w maju 1919 został powołany do Zarządu Cywilnego Ziem Wschodnich. Brał udział w organizacji sądownictwa polskiego na terenach podległych Zarządowi. Przeniesiony 19 IX do Białegostoku, objął tam kierownictwo wydziału hipotecznego przy sądzie okręgowym i prezesostwo oddziału Państwowej Komisji Szacunkowej. Ewakuowany w czerwcu 1920 do Kielc, pracował tam w Urzędzie Wojewódzkim do 10 XII 1920. Przeniesiony następnie do Warszawy, pracował do 20 IX 1921 w departamencie administracyjnym Min. Spraw Wewnętrznych. Na wniosek ministra spraw wewnętrznych Stanisława Downarowicza Rada Ministrów 13 II 1922 mianowała M-a wojewodą wołyńskim (uchwałę zatwierdził Naczelnik Państwa 22 II). Nominacja M-a spotkała się z krytyką „Kuriera Warszawskiego” (W. Rabski w nrze 52 z 21 II) i „Gazety Warszawskiej” (nr 44 z 13 II), które zarzucały M-owi w pierwszym rzędzie ukrainofilstwo. M. objął w Łucku urząd wojewody wołyńskiego 12 III. Zadanie M-a było nadzwyczaj trudne, gdyż podległe mu województwo o zdecydowanej przewadze ludności ukraińskiej i żydowskiej, o niskim poziomie rozwoju gospodarczego i bardzo zniszczone w toku działań wojennych było równocześnie podminowane konfliktami klasowymi i narodowościowymi, a administracja Wołynia była wysoce zbiurokratyzowana. M. kierował naradami w sprawie walki z drożyzną, wydał zarządzenie o powołaniu komisji rozjemczych dla rozstrzygnięcia spraw między wielką a małą własnością ziemską, przygotował dane dla realizacji ustawy o reformie rolnej i prawnym nadaniu ziemi drobnym dzierżawcom, kolonistom, czynszownikom i służbie folwarcznej. Zezwolił też na otwarcie ukraińskiego gimnazjum koedukacyjnego w Łucku, przyjmował prawosławnego bpa Dionizego z Krzemieńca. Dążył do zmniejszenia rozmiarów defraudacji w administracji Wołynia. M. dwukrotnie uczestniczył w zjazdach wojewodów kresowych w Warszawie. Od sierpnia 1922 kierował przygotowaniami do wyborów sejmowych na terenie Wołynia, uczestniczył w naradzie wojewodów kresowych w tej sprawie i inspekcjonował miasta i powiaty Wołynia. Przyjmował też Naczelnika Państwa J. Piłsudskiego przybyłego z oficjalną wizytą na Wołyń w połowie października 1922. Wybory wygrał jednakże Blok Mniejszości Narodowych, ani jeden poseł polski z województwa wołyńskiego nie wszedł do Sejmu. Za tę porażkę wyborczą ostro atakowano M-a (np. W. Budzyński w „Kurierze Warszawskim” 1922 nr 321 z 22 XI). Ataki te miały charakter rozgrywek politycznych, M. nie miał bowiem większego wpływu na wynik wyborów. W dn. 1 II 1923 Rada Ministrów przyjęła rezygnację M-a ze stanowiska wojewody wołyńskiego.

M. prawdopodobnie wystąpił ze służby państwowej. Dalszy bieg jego życia nie jest znany. W publikacji z lipca 1939 mowa o nim jako o człowieku nieżyjącym. Był żonaty z córką wołyńskiego ziemianina Brunona Popławskiego.

 

Deruga A., Polityka wschodnia Polski wobec ziem Litwy, Białorusi i Ukrainy (1918–1919), W. 1969; Jabłoński H., Ministerium Spraw Polskich Ukraińskiej Republiki Ludowej 1917–1918, „Niepodległość” T. 20: 1939 s. 65–88, 260–8; tenże, Polska autonomia narodowa na Ukrainie 1917–1918, W. 1948; Kornecki J., Oświata polska na Rusi w czasie wielkiej wojny, W. 1937; Paszkowski E., Zawierucha ukraińska, W. 1919 s. 25; Ursyn-Zamarajew J., Pierwsze walki o niepodległość Ukrainy (Ruch ukraiński 1917–1918 r.), W.–Kijów 1920 s. 20, 23, 27–8; – Zjazd polski na Rusi w Kijowie w dniach 18–24 czerwca 1917 roku, Winnica [b. r.] s. 16–17, 24, 89, 95–6, 130, 132; – „Dzien. Wołyński” 1922 nr 1, 11, 13, 15, 19, 31, 48, 93, 103, 107, 109, 113, 133, 148, 149, 152, 191, 192; „Gaz. Poranna 2 Grosze” 1922 nr 45; „Gaz. Warsz.” 1922 nr 44, 45, 1923 nr 33; „Głos Wołyński” 1922 nr 8, 12, 13, 16, 29, 34, 44; „Kur. Pol.” 1922 nr 45, 51, 1923 nr 31, 32; „Kur. Warsz.” 1922 nr 44, 52, 321, 1923 nr 34; „Robotnik” 1922 nr 45; – AAN: Kancelaria Cywilna Naczelnika Państwa (KCNP), sygn. 77 k. 65, 67, Prezydium Rady Ministrów (PRM), Protokoły Posiedzeń, t. 17 k. 368, 372, t. 21 k. 269–270, 276, Towarzystwo Straży Kresowej (TSK) sygn. 66; Centr. Arch. KC PZPR: Materiały Komunistycznej Partii Zachodniej Ukrainy (KPZU), sygn. R. 123; WAP w Kielcach: Urząd Wojewódzki Kielecki, Wydz. Prezydialny, sygn. 301.

Andrzej Piber

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Edmund Dalbor

1869-10-30 - 1926-02-13
prymas Polski
 

Zygmunt Rafał Puławski

1901-10-24 - 1931-03-21
pilot
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Edward Aleksander Raczyński

1847-01-21 - 1926-05-07
latyfundysta
 

Stanisław Siatka

1869-03-10 - 1933-12-22
zmartwychwstaniec
 

Julian Szczuka

1903-03-17 - 1978-07-20
inżynier leśnik
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.