Bobowski Mikołaj (1856–1922), polonista. Ur. się 7 IX w Kościanie z rodziny mieszczańskiej jako syn Felicjana. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Kościanie, do gimnazjum Marji Magdaleny w Poznaniu 1870–1877. Od r. 1878 studjował historję i literaturę polską na Uniwersytecie Wrocławskim pod Carem, Grünhagenem, Nehringem, Roepellem, Stenzlem i i. Doktoryzował się na podst. rozprawy pt. Die polnische Dichtung des XV Jahrhundertes (1883). Następnie był zajęty w Hôtel Lambert w Paryżu u ks. Władysława Czartoryskiego do r. 1888, potem był kustoszem zbiorów w Gołuchowie do r. 1893. W r. 1887 został członkiem-korespondentem Tow. Przyjaciół Nauk w Poznaniu, w którem w r. 1891 czytał rozprawę p. t. Historyczny pogląd na sztukę ceramiczną w starożytności. Z materjału, zebranego przez Michała Bonieckiego, wydał w r. 1887 t. IV »Codex diplomaticus Poloniae«, obejmujący dokumenty śląskie. W »Przegladzie katolickim« (W. 1885) i w odbitce ukazała się po polsku rozszerzona dysertacja p. t. Polska poezja kościelna najdawniejszych czasów aż do wieku XVI, w »Bibljotece Warsz.« 1887 i w odbitce: Wychowanie panicza polskiego zagranicą, w »Kurjerze Poznańskim« 1893 i osobno: Pani Litaworowa z ksiąg Metryki Litewskiej, a wreszcie główne dzieło B-go: Polskie pieśni katolickie od najdawniejszych czasów do końca XVI w. (P. Akad. Um. 1893), za którego wstęp i zebrane teksty otrzymał w r. 1890 nagrodę konkursową im. N. Bredkrajcza (ocena Nehringa w Rocznikach Tow. Przyjaciół Nauk Poznańskiego XVIII, str. 183–193), za część słownikową od P. Akad. Umiej. nagrodę im. Lindego w roku 1891. Na tem skończyła się działalność naukowa B-go. Resztę życia przeżył w melancholji i rozstroju, pisząc wiersze, rysując. Opiekowała się nim rodzina; przebywał częścią na Podhalu, przeważnie zaś u brata, proboszcza w Ludziskach pod Inowrocławiem. Umarł 6 VII 1922 w Toruniu.

Dembiński Br., Śp. M. B. (Wspomnienie), »Dziennik Poznański« 1922, nr 295; Życiorys w dysertacji doktorskiej i listowne informacje prof. Dembińskiego.

Wincenty Ogrodziński