Potocki Narcyz h. Lubicz (zm. 1720), prowincjał zakonu eremitów Św. Augustyna (augustianów) prowincji polskiej. Był synem Jana i Ewy, bratem Kandyda (zob.).
W r. 1673 był klerykiem w klasztorze Augustianów w Krakowie, w r. 1676 diakonem i przebywał w konwencie warszawskich augustianów, studiując teologię. W trzy lata później otrzymał tytuł magistra i lektora filozofii. Już w r. 1682 został przeorem nowo ufundowanego przez Wacława Lanckorońskiego klasztoru Augustianów w Witkowie w woj. bełskim. Zasłużył się tam doprowadzeniem do końca budowy kościoła, tak że zyskał sobie miano drugiego fundatora tego klasztoru. Uchwałą kapituły prowincjalnej w Warszawie w r. 1685 przeniesiony został do klasztoru Augustianów w Krasnymstawie. Wnet potem generalny przełożony zakonu F. Travalloni mianował go bakałarzem św. teologii. Dawszy się poznać w Krasnymstawie jako gorliwy i pełen zapału kaznodzieja, został zaproszony przez bpa chełmskiego Stanisława Święcickiego do głoszenia kazań w tamtejszej katedrze. W r. 1688 opuścił Krasnystaw i objął funkcję przeora w klasztorze krakowskim. Generalny przełożony pismem z 15 XI 1690 zezwolił mu na uzyskanie stopnia doktora na uniwersytecie, a w r. 1693 ogłosił jego promocję na doktora teologii. W l. 1691–1700 był kolejno przeorem w trzech klasztorach: w Lublinie, Warszawie i Olkuszu. W r. 1700 kapituła prowincjalna w Olkuszu powierzyła mu na okres trzech lat stanowisko sekretarza prowincji. W kwietniu 1703 na kapitule w Krasnymstawie wybrano go na prowincjała. Późną jesienią t. r. zaczął wizytować klasztory prowincji, jednakże najchętniej przebywał w klasztorze w Brześciu Lit., gdzie w r. 1705 zwołał kapitułę w celu omówienia nowych fundacji. Po złożeniu urzędu prowincjała w r. 1706, nie opuszczał Brześcia; był tam przez dziesięć lat przeorem. W r. 1717 przeniósł się do Witkowa, gdzie po wielu latach objął ponownie przełożeństwo nad tamtejszym konwentem augustianów.
W r. 1719 wybrano P-ego na przeora klasztoru Augustianów w Lublinie. Zachowane akta kapituł prowincjalnych i panegiryk napisany na jego cześć przez Innocentego Balickiego, augustianina warszawskiego (1709), sławią dar wymowy, zdolności kaznodziejskie oraz cnoty P-ego. Był także – jak głosi panegiryk – pogodnego usposobienia, cieszył się popularnością w zakonie i sympatią wielu duchownych i świeckich. Cenił go bardzo bp chełmski Stanisław Święcicki. Więź przyjaźni łączyła P-ego ze star. krasnostawskim, Feliksem Potockim, któremu jako jeszcze młody kleryk dedykował swoją pierwszą rozprawę filozoficzną (wg G. Utha, ogłoszoną drukiem w r. 1673). Miał także wpływ na syna Feliksa, Michała, który podobnie jak ojciec był dobroczyńcą klasztoru Augustianów w Krasnymstawie. P. zmarł w klasztorze lubelskim 28 II 1720.
Niesiecki, VII 444; Żychliński, XIV 47; – Uth G., Szkic historyczno-biograficzny zakonu augustiańskiego w Polsce, Kr. 1930 s. 290–5, 324–5, 330; – [Balicki I.], Fragrans odor in … Eximio et Admodum R. Patre Magistro Narcisso Potocki s. Theologiae Doctore Ordinis Eremitarum S. P. Augustini..., Zamoscii 1709; – Arch. Państw. w Kr.: Arch. Augustianów, rkp. Aug. 38, s. 90, 101, 102, Aug. 39 s. 6, 41, 45–61, 61–63, 86, 180, 307, 353, Aug. 40 s. 5, Aug. 240 s. 455, 473, 475, Aug. 544 s. 352; B. Narod.: rkp. Akc. 6385 k. 303, 405, 405v., 500v., 504v., 505v., 507–507v., 551, 586, 610.
Wacław Kolak