Krzisch Otton (1886–1963), generał brygady W. P. Ur. 26 IX w Pruszanku w pow. lwowskim. Był synem Fryderyka i Anny z Holanów. Po ukończeniu 5 klas gimnazjum wstąpił w sierpniu 1906 r. do szkoły kadetów artylerii w Wiedniu, a po jej ukończeniu pełnił służbę w armii austriackiej do listopada 1918 r. W tym okresie awansował do stopnia podporucznika (1909), porucznika (1913), kapitana (1916). Dn. 27 XI 1918 r. został referentem Dowództwa Artylerii W. P. we Lwowie, a w miesiąc później dowódcą 5 p. artylerii polowej. To ostatnie stanowisko K. pełnił przez rok i w grudniu 1919 r. został dowódcą dywizjonu w tymże pułku. Dn. 1 III 1920 r. objął dowództwo dywizjonu 16 p. artylerii polowej i na tym stanowisku wziął udział w wojnie polsko-radzieckiej. W r. 1920 awansowano K-a do stopnia majora, a następnie zweryfikowano go w stopniu podpułkownika z ważnością wstecz od 1 VI 1919 r. W r. 1922 K. ukończył kurs dowódców dywizjonów Szkoły Strzelania Artylerii w Toruniu, po czym został zastępcą dowódcy 16 p. artylerii polowej. Dn. 1 X 1926 r. objął stanowisko dowódcy 9 p. artylerii polowej i w okresie do r. 1932/3 ukończył: w r. 1927 kurs dowódców pułku w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia, w 1929 kurs wyższych dowódców artylerii w Warszawie, a na przełomie r. 1932/3 kurs wyższych dowódców artylerii i oficerów sztabowych artylerii. Stopień pułkownika K. otrzymał 1 I 1927 r. z ważnością wstecz od 15 VIII 1924 r. Dn. 25 X 1933 r. został kierownikiem kursów wyższych dowódców artylerii przy Wyższej Szkole Wojennej, a od 25 III 1934 r. ponownie dowódcą 9 p. artylerii lekkiej i od 18 XI 1935 r. dowódcą 9 grupy artylerii. W czerwcu 1937 r. K. objął stanowisko Komendanta Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu i pełnił je do sierpnia 1939 r.
Dn. 19 III 1939 r. K. awansował do stopnia generała brygady. W miesiącu sierpniu 1939 r. objął funkcję dowódcy artylerii Samodzielnej Grupy Operacyjnej (SGO) «Narew». Początek kampanii wrześniowej zastał go na tym stanowisku. Dn. 9 IX wysłano K-a do lewoskrzydłowego zgrupowania, dowodzonego przez gen. Wincentego Kowalskiego, z rozkazem Naczelnego Wodza, aby odeszło z linii Bugu i połączyło się z SGO «Narew». Po spełnieniu tej misji K. nie zdołał już przedostać się do swego dowództwa i udał się do Bielska Podlaskiego, który leżał na przewidywanym szlaku odwrotu SGO «Narew». Dn. 10 IX objął tu dowództwo nad jej częścią i wobec przeważającego naporu Niemców polecił wycofywać się dalej przez Hajnówkę do Prużan. Ponieważ nacisk niemieckiej broni pancernej nie słabnął (ze strony 3 dywizji pancernej), postanowił możliwie szybko skierować swe siły do Kowla i tam oddać je do dyspozycji Naczelnego Wodza. Najprawdopodobniej z Kowla udał się K. ku granicy litewskiej lub łotewskiej, a potem przez Skandynawię przedostał się do Wielkiej Brytanii. Wszedł tam w skład Polskich Sił Zbrojnych. Był przejściowo komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii. Zmarł na emigracji 30 V 1963 r. K. był żonaty z Krystyną Wiesiołowską. Odznaczony był Krzyżem Oficerskim Odrodzenia Polski, Krzyżem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych, Medalem za wojnę 1918–1921, Medalem Dziesięciolecia oraz innymi orderami polskimi i zagranicznymi.
Roczniki oficerskie, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej, Wyd. 3., W. 1969; Majorkiewicz F., Działania samodzielnej grupy operacyjnej „Narew” w kampanii wrześniowej 1939 r., „Wojsk. Przegl. Hist.” (W.) R. 5: 1960 nr 2 s. 239, 248, 259; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1963 nr 40; – Centr. Arch. Wojsk. w W.: Akta personalne K-a.
Piotr Stawecki