Szefler Piotr (1909–1974), ksiądz rzymskokatolicki, biblista.
Ur. 29 VIII w Grudusku (pow. ciechanowski), był synem Władysława (zm. 1917), rolnika, i Marianny z Naszkiewiczów. Miał dwóch braci: Franciszka (ur. 1907) i Władysława (ur. 1912) oraz siostrę Helenę (ur. 1914).
Po ukończeniu w r. 1924 szkoły powszechnej w Grudusku uczył się S. w Państw. Zakł. Kształcenia Nauczycieli im. Stanisława Żółkiewskiego w Mławie, gdzie 30 VI 1931 otrzymał dyplom nauczyciela szkół powszechnych. Pracował potem jako nauczyciel kolejno w Czachorowie (pow. sierpecki), Żurominie (pow. sierpecki), Sierpcu i Wołominie. W r. 1937 przerwał pracę i jako wolny słuchacz zapisał się na Wydz. Humanistyczny Uniw. Warsz. Po zdaniu wymaganych egzaminów podjął tam w czerwcu 1938 studia filozoficzne. Należał w tym czasie do ZHP. Wybuch drugiej wojny światowej zastał go z bratem Władysławem we Francji, gdzie przebywali jako instruktorzy na obozie harcerskim dla dzieci polskich emigrantów. Przez Włochy i Rumunię przedostał się ok. 10 IX 1939 do Lwowa, po czym w Równem wstąpił do 1. baonu 44. pp WP. Po wkroczeniu do Polski 17 IX t.r. Armii Czerwonej został przez władze sowieckie aresztowany, ale udało mu się zbiec i dotrzeć do Wilna. Już pod okupacją litewską zapisał się tam na Wydz. Teologiczny USB. Gdy władze litewskie 15 XII zamknęły uczelnię, przedostał się na Łotwę, a stamtąd przez Finlandię wyjechał do Szwecji, gdzie w r. 1941 zapisał się na uniw. w Uppsali; studiował tam przez półtora roku filozofię i należał do Zrzeszenia Studentów Polskich w Szwecji. Następnie dotarł do Wielkiej Brytanii, gdzie służył w oddziałach spadochronowych; szkolił żołnierzy, głównie Polaków z Francji. Dn. l II 1945 został skierowany przez Sztab Naczelnego Wodza na studia teologiczne w Seminarium Duchownym w Upholland w archidiec. Liverpool. Tam otrzymał 22 V 1948 święcenia kapłańskie z rąk bp. pomocniczego Liverpoolu J. Halsalla. Następnie w Oxfordzie i okolicy pracował wśród polskich rodzin przybywających z Afryki. W porozumieniu z bp. płockim Tadeuszem Zakrzewskim podjął w r. 1952 studia w Rzymie; na Uniw. św. Grzegorza (Gregorianum) uzyskał w r. 1955 licencjat z filozofii, a w Papieskim Inst. Biblijnym (Biblicum) licencjat z nauk biblijnych; w maju 1958 otrzymał na Gregorianum doktorat z teologii na podstawie dysertacji Mariologia P. Justini Miechoviensis O.P. (1590–1649) (Roma 1961). W dn. 22 VI – 14 VIII 1958 uczestniczył w wyprawie dwudziestoczteroosobowej grupy z Biblicum, która odwiedziła Egipt, Liban, Syrię, Jordanię, Izrael i Grecję.
Dn. 29 IX 1958 wrócił S. do Polski i od r. akad. 1958/9 wykładał Pismo Święte Starego Testamentu i archeologię biblijną oraz uczył języka hebrajskiego i angielskiego w Wyższym Seminarium Duchownym w Płocku. Opublikował artykuł Apokryfy o męce i zmartwychwstaniu Chrystusa Pana („Roczniki Teolog.-Kanoniczne” R. 9: 1962 z. 4). Od 1 IV 1961 był honorowym kanonikiem Kapit. Bazyliki Katedralnej w Płocku. Dn. 11 IX 1962 został sędzią prosynodalnym (od 26 X t.r. egzaminatorem prosynodalnym) przy tamtejszym Sądzie Biskupim, a następnie 2 IX 1963 dyrektorem diecezjalnym Papieskiej Unii Misyjnej Duchowieństwa. Zaproszony przez KUL, przełożył i skomentował wydane pod redakcją ks. Stanisława Łacha: Księgę Micheasza („Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu”, P. 1965) oraz Księgę Nahuma (tamże, P. 1968); przekłady te z tłumaczeniem Pierwszej Księgi Kronik weszły do „Biblii Tysiąclecia” (P.–W. 1965). W l. 1966–8 wykładał S. archeologię i geografię Palestyny w ATK. Wielokrotnie wyjeżdżał w l. 1968–73 do Wielkiej Brytanii, gdzie m.in. zbierał materiały do pracy habilitacyjnej. Od r. 1970 był cenzorem ksiąg religijnych. W r. 1973 prowadził wykłady z egzegezy Pisma św. w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Na łamach „Studiów Płockich” opublikował artykuły Historia wykopalisk archeologicznych w Ziemi Świętej (T. 1: 1973) i Żydzi w IV Ewangelii (T. 2: 1974). W rękopisie pozostawił m.in. skrypt z archeologii i geografii Palestyny. Był spowiednikiem Sióstr Służek NMP Niepokalanej w Płocku, zajmował się też pracą duszpasterską, a wielu osobom pomagał materialnie. Zmarł 21 III 1974 w Płocku, został tam pochowany 23 III na cmentarzu parafialnym w grobowcu kapitulnym. Był odznaczony polskim znakiem spadochronowym.
W „Studiach Płockich” (T. 5: 1977) opublikowano pośmiertnie Wizje prorockie Apokalipsy (4–22).
Grzybek S. i in., Polska bibliografia biblijna za lata 1931–1965, W. 1968 I; Grzybowski M. M., Duchowieństwo diecezji płockiej. Wiek XX, Płock 2008 I cz. 2; Mistrzowie i nauczyciele. Profesorowie Seminarium Duchownego w Płocku 1965–2000, Płock 2001; Nycek J. B., Ludzie i książki. Słownik biograficzny ludzi książki i pióra województwa płockiego, Płock 1983; Ostański P., Bibliografia biblistyki polskiej 1945–1999, P. 2002 I–II; Papierowski A. J., Stefański J., Płocczanie znani i nieznani. Słownik biograficzny, Płock 2002; Polska bibliografia biblijna adnotowana za lata 1964–68, W. 1971; Polska bibliografia nauk kościelnych za lata 1972–1973, W. 1979; Słown. Pol. Teologów Katol., VII; Wierzbicki S., Byli naszymi duszpasterzami. Kapłani Kościoła płockiego zmarli w latach 1901–2005, Płock 2005; – Lorys J., Historia polskiego znaku spadochronowego. Polskie wojska desantu powietrznego w II wojnie światowej. Listy odznaczonych – Polaków i obcokrajowców, Londyn 1993 s. 152; Uggla A. N., Polacy w Szwecji w latach II wojny światowej, Gd. 1996; – Rocznik diecezji płockiej 1970, Płock 1970; toż za r. 1972, Płock 1972; Rocznik Polonii za r. 1950, Londyn [b.r.w.]; – Wspomnienia pośmiertne: „Mies. Pasterski Płocki” 1974 nr 11 (Z. Konarzewski), „Studia Płockie” T. 9: 1981 (M. M. Grzybowski); – Arch. Diec. w Płocku: Akta personalne S-a.
Michał Marian Grzybowski