Dzik Przybysław h. Doliwa, z Kadłuba w powiecie radomskim. Około r. 1424 był kasztelanem radomskim, ok. 1432 kasztelanem żarnowieckim. W r. 1432 był wysłannikiem króla Jagiełły na Litwę w celu osadzenia na tronie wielkoksiążęcym Zygmunta Kiejstutowicza. Otrzymał z tej racji 30 IX w Lublinie pełnomocnictwo królewskie. Reprezentowali wówczas w tym poselstwie Jagiełłę dwaj wojewodowie, biskup Zbigniew Oleśnicki, podkanclerzy, i oprócz D-a jeszcze jeden kasztelan. Był więc, mimo nieznacznego stanowiska zaufanym króla, używanym do ważniejszych zleceń. W tym samym czasie – widocznie w drodze na Litwę – na akcie królewskim z dn. 15 X we Lwowie równającym Rusinów w przywilejach z Litwinami, wystąpił D. jako świadek. Dobrze widziani byli i inni członkowie tej rodziny: w r. 1428 otrzymał od Jagiełły »za oddane nam usługi« Piotr Dzik, prawdopodobnie brat D-a, wieś koło Gródka pod Lwowem w dożywocie, a na niej w późniejszych latach dwukrotne zapisy. Pozostawał D. również w bliższych stosunkach ze współczesnymi wybitnymi osobistościami, spotykamy go bowiem w r. 1435 jako świadka układu między biskupem Oleśnickim a Piotrem Odrowążem.

D. należał do tej grupy rycerstwa, która wsławiła się zwycięską walką z Krzyżakami pod Koronowem w okresie wielkiej wojny, w październiku 1410. Później (1428) należał do uczestników wyprawy księcia Witołda na Nowogród. Był jednym z tych rycerzy Polaków, których Witołd obdarowywał szczodrze, dbając nawet szczególnie o nich jak i o ich konie – jak zaznacza Długosz – i dla których wielki książę »miał całe życie największe poszanowanie i cześć«.

Boniecki; Prochaska A., Herby bohaterów grunwaldzkich, »Mies. Herald.« 1910; Długosz, Hist. Op. om. IV, s. 100, 305; AGZ II, 83, 154–5; M. m. ae. XVII. s. 200; XII, s. 294–6; XIV. s. 523–4.

Red.