Radomir (zm. 1385), kanonik krakowski i wiślicki, kustosz kolegiaty Św. Michała na zamku krakowskim, poseł Kazimierza Wielkiego do Awinionu. Pochodził najpewniej z mieszczańskiej rodziny, był bowiem synem Floriana z Dobczyc miasta królewskiego (F. Piekosiński zaliczył go do rycerstwa).
Z r. 1339 pochodzi pierwsza wzmianka o R-rze, który był wówczas obecny jako notariusz publiczny przy zakończeniu sporu między Dziersławem, kanonikiem krakowskim, a klasztorem cystersów w Szczyrzycu o dziesięciny we wsi Krzyszkowice (koło Wieliczki). Dn. 16 III 1346 otrzymał R. od papieża Klemensa VI ekspektatywę na kanonię krakowską w zamian za to, że załatwiał przez wiele lat sprawy Stolicy Apostolskiej w Polsce i na Węgrzech. Z bulli papieskiej wówczas wystawionej nic nie wiadomo o charakterze misji i zadań powierzanych R-owi przez Kurię awiniońską. W r. 1348 R. został wysłany przez Kazimierza Wielkiego w charakterze posła do kurii papieskiej w Awinionie. Prawdopodobnie załatwiał tam królewskie sprawy, związane z toczącą się wówczas wojną polsko-czeską o Śląsk. W t. r. Klemens VI uczynił zadość prośbie Kazimierza Wielkiego i udzielił R-owi ekspektatywy na prebendę katedralną, na którą prawo prezenty należało do biskupa krakowskiego, chociaż R. już od dwóch lat posiadał ekspektatywę na kanonię krakowską. Poparcie królewskie stanowiło niewątpliwie część wynagrodzenia za usługi dyplomatyczne. Kanonię krakowską objął R. w r. 1351 po zmarłym wówczas Nassonie i zapłacił kamerze apostolskiej annatę w wysokości 50 grzywien.
Dn. 28 X 1371 w Krakowie przy spisaniu testamentu i wyznaczeniu egzekutorów przez Arnalda de Lacaucina, scholastyka krakowskiego a zarazem legata i kolektora Stolicy Apostolskiej w Polsce, był obecny Radomir, kustosz kolegiaty Św. Michała na Wawelu; można go identyfikować z R-em kanonikiem krakowskim. Wkrótce po śmierci Arnalda, Radomir kustosz kolegiaty Św. Michała na Wawelu zwrócił egzekutorowi jego testamentu Piotrowi, synowi Stefana, dług w wysokości 2 grzywien i 9 groszy. Między 1371 a 1385 r. otrzymał R. również kanonię wiślicką. Zmarł 28 XI 1385; zapiska o jego śmierci została wpisana do Kalendarza krakowskiego (w końcu XIV w.).
Piekosiński, Rycerstwo, III 359; – Wiśniewski J., Historyczny opis kościołów, miast, zabytków i pamiątek w Pińczowskiem, Skalbmierskiem i Wiślickiem, Mariówka 1927 s. 454; – Abraham W., Sprawozdanie z poszukiwań w archiwach i bibliotekach rzymskich w l. 1896/7 i 1897/8, Arch. Kom. Hist. AU. Kr. 1902 IX 59, 64, 126; Kod. Mpol., I nr 209; Mon. Pol. Vat., II, III; Najstarsze roczniki krakowskie i kalendarz, Wyd. Z. Kozłowska-Budkowa, Pomniki Dziej. pol., V 188–9; – B. PAN w Kr.: rkp. 8510 (Teki rzymskie) k. 223.
Krzysztof Ożóg