Korytowski Rajmund h. Mora (1735–1794), konfederat barski, sybirak. Ur. prawdopodobnie w Krakowie 30 VIII 1735 r. Był synem Stanisława (1695–1769), regenta podkomorskiego krakowskiego, oraz Rozalii Zaborskiej. Jako susceptant grodzki, K. był współorganizatorem konfederacji barskiej woj. krakowskiego i wspólnie z ojcem podpisał 21 VI 1768 r. akt konfederacji tegoż województwa. Brał następnie udział w obronie miasta, a po kapitulacji Krakowa (17 VIII) udało mu się uniknąć niewoli i zsyłki na Sybir. Cicho zapewne siedział w ciągu dalszych lat zawieruchy barskiej, bo nie mamy o jego w niej udziale żadnych wiadomości. Interesował się jednak losami konfederacji. Bawiąc na zamku krakowskim u brata Augusta, pełniącego tam funkcję regenta, odkrył kanał wychodzący na Rybaki z zamurowanym i dlatego nie strzeżonym wejściem. W końcu 1771 r. dał o tym znać Kazimierzowi Cieńskiemu, komendantowi Tyńca. Z jego polecenia K., przy współudziale Adama Sapińskiego, dostawcy wojskowego, i restauratora Franciszka Zaleskiego, z pomocą 6 murarzy i jednego sierżanta, potajemnie przed wojskiem rosyjskim, pracował od Nowego Roku nad otwarciem i rozszerzeniem kanału. Po czym w nocy z 1 na 2 II 1772 r. por. Vioménil, a zaraz po nim Saillant i Després wprowadzili owym kanałem na wzgórze wawelskie ok. 150 konfederatów, opanowując w ten sposób Wawel. Jedną grupę prowadził jako przewodnik K. W wycieczkach organizowanych w pierwszych dniach oblężenia K. odznaczał się wielką odwagą i był wyróżniany przez Vioménila w komunikatach przesyłanych do Paryża. Przez cały luty, marzec i kwiecień brał K. udział w obronie Wawelu. Po kapitulacji (26 IV) przez kilka dni ukrywał się w jednej z wież katedralnych, ale zauważony, wydany został Rosjanom. Jeszcze w czasie oblężenia Wawelu ambasador Saldem domagał się dla K-ego kary śmierci, na co jednak nie zgodził się Panin. K. zesłany został na Syberię do Tobolska, gdzie przebywał 9 lat. Powrócił więc w r. 1781, podobno dopiero na skutek wstawiennictwa króla, czy też któregoś z magnatów. Pełnił aż do śmierci uprzedni swój urząd susceptanta grodzkiego. Żonaty najpierw z Teresą Kotwiczówną, a następnie z Elżbietą Gomolińską, zmarł bezpotomnie.
Pomysł opanowania Wawelu, wysunięty i opracowany przez K-ego, uwieńczony następnie powodzeniem, zapewnił mu znaczny rozgłos, i sprawił, że nazwisko K-ego przeszło do tradycji.
Boniecki; Stupnicki H., Herbarz Polski, Lw. 1859 II; Uruski; Żychliński, V; – Bąkowski K., Dawny Kraków, Kr. 1898 s. 309; tenże, Dzieje Krakowa, Kr. 1911 s. 431; Grabowski A., Kraków i jego okolice, Kr. 1866; Konopczyński, Konfederacja barska; Krasicka J., Kraków i ziemia krakowska wobec konfederacji barskiej, Kr. 1929; Mączyński J., Pamiątka z Krakowa, Kr. 1845; – Konfederaci barscy na Syberii (1774), Wyd. A. [Kraushar], Kr. 1895 s. 40; Materiały do konfederacji barskiej r. 1767–1768, Wyd. S. Morawski, Lw. 1861 s. 168; Mączeński W., Dziennik zdarzeń w mieście Krakowie w czasie konfederacji barskiej, Wyd. W. Konopczyński, Kr. 1911; Piotrowski J., Opisanie niepomyślnych miasta Krakowa wypadków, Wyd. W. Konopczyński, w: Od Sobieskiego do Kościuszki, Kr. 1921; Vioménil, Lettres particulières, Paris 1808 s. 199; Wodzicki S., Wspomnienia z przeszłości od r. 1768 do r. 1840, Kr. 1873 s. 50.
Wacław Szczygielski