Dunikowski Sebastian z Urska (1759–1794), wicebrygadier, ur. 21 I w Słopnicach szlacheckich pow. sandeckiego, syn Antoniego, stolnika owruckiego, i Ewy z Korzeniowskich; wstąpił w r. 1781 do I. bryg. kawal. narod. Rafała Dzierżka, gdzie w r. 1784 był mianowany chorążym i kwatermistrzem. W r. 1789 przeniósł się do 2. ukraińskiej brygady kaw. nar. Mokronowskiego, która pełniła służbę graniczną wzdłuż Dniepru. Tu awansował na porucznika. W wojnie polsko-rosyjskiej 1792, wcielony ze swą brygadą w skład dywizji gen. lejtnanta Wielhorskiego, brał udział w utarczkach pod Pikowem, Boruszkowcami, Połonnem, Zieleńcami, gdzie zdobył sztandar rosyjski (jedyny wzięty w ciągu tej wojny) oraz pod Dubienką. 29 VII 1792 mianowany majorem i odznaczony krzyżem kawalerskim virtuti militari, po zakończeniu wojny dzielił losy swej brygady, która przesunięta została w pocz. 1793 r. na Podole i tu w kwietniu 1793 r. zagarnięta przez Rosjan (jako brygada wołyńska); po roku na wieść o wybuchu insurekcji przedarła się ona za Dniestr na Wołoszczyznę i dalej przez Galicję do Kościuszki.
W dniu 28 VIII 1794 w sławnej szarży na baterię Górskiego na tzw. »Górach szwedzkich«, opuszczonej na rozkaz przez Polaków i przez Prusaków zajętej, wicebrygadier Dunikowski przodkując innym, wskoczył pierwszy na baterię, przy czym »poległ pierwszy kulą w piersi trafiony«.
Skałkowski, Jan Henryk Dąbrowski, Kr. 1904 i P. 1925; Dr. Antoni J., Gawędy z przeszłości I, Lw. 1879, s. 279, 285; Dzwonkowski, Polacy w armii Katarzyny II (Bibl. Warsz. 1913); Sanguszko, Pamiętnik, Kr. 1876, s. 17; Zajączek, Pamiętniki, P. 1862, s. 166; Pamiątki po generale Bened. Kołyszce, Kr. 1891; »Gazeta Wolna Warsz.« 1794, nry 39, 42; Zapiski rodzinne.
Red.