Perkowski Seweryn Fabian (1845–1907), lekarz chirurg, urolog, powstaniec 1863 r. Ur. 20 I w Warszawie, był synem Piotra Jakuba, urzędnika Zarządu Warszawskiego Okręgu Naukowego Król. Pol., i Kornelii z domu Finc von Finckenstein. Gimnazjum realne ukończył w Warszawie i w r. 1861 wstąpił na kursy przygotowawcze do Szkoły Głównej Warszawskiej. Z otwarciem tejże w r. 1862 zapisał się na Wydział Lekarski. Jako student brał udział w powstaniu styczniowym w oddziale gen. Antoniego Jeziorańskiego. Po rozbiciu tego oddziału przedostał się do Galicji, a stamtąd do Paryża. Od r. 1864 studiował medycynę na Sorbonie; był eksternem i internem w szpitalach, uzyskując te miejsca drogą konkursu. Pracował w klinice Relinqueta. Doktorat medycyny uzyskał 22 XII 1869 na podstawie rozprawy pt. De la pneumonie rhumatismale (Paris 1869) i jednocześnie medal brązowy od zarządu szpitali. Z pocz. 1870 r. osiadł w mieście Sémur (Côte d’Or) w Burgundii. Brał udział w wojnie francusko-pruskiej 1870–1 jako lekarz ambulatorium ruchomego we wschodniej Francji. W uznaniu zasług za pełnienie obowiązków chirurga na polu bitwy przyznano mu dekretem z 2 XI 1871 obywatelstwo francuskie. W końcu 1872 r. zamieszkał w mieście Beaumont-sur-Sarthe i obok praktyki prywatnej pełnił obowiązki lekarza obwodowego i lekarza kolejowego. Został też członkiem miejscowych towarzystw lekarskich, Tow. Anatomicznego w Paryżu i członkiem komitetu higieny publicznej departamentu Sarthe. Korzystając z amnestii wrócił do kraju w r. 1874. Powtórzył egzaminy lekarskie w Szkole Głównej Warszawskiej i uzyskał w r. 1876 stopień lekarza. W r. 1877, w czasie wojny rosyjsko-tureckiej, został ordynatorem szpitala Czerwonego Krzyża. W l. 1878–92 jako lekarz wojskowy był ordynatorem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Ujazdowskiego. Od r. 1892 aż do śmierci prowadził praktykę prywatną. Był od r. 1875 członkiem korespondentem, a od r. 1877 członkiem czynnym Tow. Lekarskiego Warszawskiego.

Jako chirurg P. wykazywał zainteresowanie urologią, wykonywał liczne litotomie, operacje wewnętrznego nacięcia cewki moczowej. Ogłosił 24 prace, przeważnie kazuistyczne, z chirurgii i urologii, zamieszczając je m. in. w „Gazecie Lekarskiej”, „Kronice Lekarskiej”, „Medycynie”, „Pamiętniku Tow. Lekarskiego Warszawskiego”, „Gazette des Hôpitaux”, „Le Progrès Médical”, „Vrač”, „Centralblatt für Chirurgie”. Do najważniejszych należały: Przyczynek do usiłowań określenia czynności mózgu w związku z objawami umysłowymi u człowieka („Pam. Tow. Lek. Warsz.” 1878 i oddzielnie W. 1878), Pomyślne wyniki litotrypsyi, litotomii i uretrotomii wewnętrznej w związku z przebiegiem objawów gorączki moczowej („Medycyna” 1882 dodatek nadzwycz.), Niemoc płciowa (Impotentia) i jej leczenie („Kron. Lek.” 1887 i oddzielnie W. 1887, Wyd. 2. W. 1889, Wyd. 3. powiększone, W. 1896), O znieczulaniu miejscowem i środkach miejscowo-znieczulających (W. 1888), Tryper chroniczny i jego leczenie („Zbiór prac naukowych lekarzy Szpitala Ujazdowskiego w Warszawie”, W. 1892). Przetłumaczył wygłoszone w r. 1880 przez F. Guyona w Szpitalu Neckera w Paryżu „Wykłady kliniczne o rozpoznawaniu i leczeniu zwężeń cewki moczowej” („Medycyna” 1881).

P. przez wiele lat był członkiem Komitetu Stypendialnego im. Polikarpa Girsztowta, a przez kilkanaście lat członkiem zespołu wydawniczego czasopisma „Medycyna”, należał też do założycieli Warszawskiego Tow. Wioślarskiego. Zmarł 10 II 1907 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.

W małżeństwie, zawartym w r. 1890, z Wandą Teresą z Górskich (1864–1914), miał P. syna Zygmunta (1892–1897), córkę Jadwigę Elżbietę (1893–1974), nauczycielkę, oraz dwu synów bliźniaków: Józefa (zob.) i Tadeusza (zob.).

Fot. w Materiałach Red. PSB; – Kośmiński, Słown. lekarzów; – Chojna J. W., Zarys dziejów urologii polskiej, Wr. 1974; Księga pamiątkowa zjazdu byłych wychowańców b. Szkoły Głównej Warszawskiej, W. 1905 s. 144–5; – „Gaz. Lek.” R. 42: 1907 s. 175–6 (spis prac); „Kron. Lek.” R. 28: 1907 s. 126; „Kur. Warsz.” 1907 nr z 11, 12, 13 i 15 II; „Medycyna” R. 42: 1907 s. 127, 146–7 (spis prac); „Nowiny Lek.” R. 19: 1907 s. 175; „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 104: 1908 s. 241–2, Cz. 2. s. 291; „Przegl. Lek.” R. 46: 1907 nr 7 s. 86; „Roczn. Lek.” (W.) 1888 s. 99; „Tyg. Ilustr.” 1907 s. 171 (fot.); – Rękopiśmienne dzieje rodziny Perkowskich, opracowane przez syna Tadeusza, w posiadaniu wnuka Jana Perkowskiego w Kędzierzynie.

Teresa Ostrowska i Marian Pelczar