INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Stanisław Antoni Sopicki     

Stanisław Antoni Sopicki  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 2000-2001 w XL tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Sopicki Stanisław Antoni, pseud. i krypt.: Zatorski, Karol Laskowiec, Wod. (1903–1976), dziennikarz, działacz Stronnictwa Pracy, członek Rady Narodowej i minister rządu RP na emigracji. Ur. 1 X w Wadowicach, był synem Andrzeja i Karoliny z Nikliborców, bratem ciotecznym Władysława Nikliborca (zob.).

W l. 1913–21 uczęszczał S. do gimnazjum w Wadowicach, z przerwą w r. 1920, gdy jako ochotnik walczył na froncie w wojnie polsko-sowieckiej. W l. 1921–6 studiował historię na Wydz. Filozoficznym UJ (studiów nie ukończył). W tym czasie działał w katolickiej organizacji studenckiej «Polonia», a po jej połączeniu na przełomie l. 1921 i 1922 z konserwatywnym «Odrodzeniem» – w Stow. Młodzieży Akademickiej UJ «Odrodzenie». Piastował w nim kolejno funkcje: sekretarza i kierownika sekcji społecznej (1923/4), wiceprezesa i bibliotekarza (1925/6), wreszcie kierownika sekcji zagadnień narodowych i delegata do Rady Naczelnej Stow. Katolickiej Młodzieży Akademickiej (SKMA) «Odrodzenie» (1926/7). Równocześnie współpracował od r. 1924 z „Głosem Narodu”; tam nawiązał kontakt z ks. Janem Piwowarczykiem. Wstąpił do Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji (PSChD). W dn. 31 X – 2 XI 1926 wziął udział w zjeździe założycielskim Związku Seniorów SKMA «Odrodzenie» i został wybrany do jego Rady Naczelnej. W krakowskiej serii «Biblioteka Chrześcijańsko-Społeczna» wydał swe pierwsze broszury polityczne: Sprawa żydowska w Polsce ze stanowiska Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji (1926 nr 10) i Pacyfizm. Zagadnienie wojny i pokoju (1927 nr 12). Publikował też na łamach „Prądu”.

Pod koniec l. dwudziestych S. zaczął odgrywać istotną rolę w działalności chadecji. Dn. 1 IX 1928 wziął udział w ogólnopolskiej konferencji tego ruchu w posiadłości posła Stanisława Burtana w Przegorzałach na temat nowelizacji konstytucji, gdzie przyjęto w tej sprawie partyjne «Tezy przegorzalskie». W listopadzie 1929, podczas kryzysu w redakcji „Rzeczypospolitej” wywołanego utratą zaufania kierownictwa PSChD do redaktora Mariana Grzegorczyka, S. został ściągnięty do Warszawy i objął w gazecie dział polityczny. W grudniu t.r. został dokooptowany do Rady Naczelnej PSChD. Nadal (do r. 1934) współpracował z „Głosem Narodu” jako jego korespondent warszawski. Dn. 12 I 1930 uczestniczył w zgromadzeniu przywódców chadecji z Małopolski i Śląska Górnego w Krakowie; podjęto na nim uchwałę o potrzebie reorganizacji ruchu i połączenia z Narodową Partią Robotniczą (NPR). T.r. ogłosił S. broszurę pt. W rocznicę cudu nad Wisłą (Kr.), w której pomniejszał udział Józefa Piłsudskiego w bitwie warszawskiej 1920 r., a uwypuklał zasługi polityków i generałów prawicowych (tezy te powtórzył potem w publikacji Czego uczy rocznica cudu nad Wisłą?, Kat. 1936). W kolejnych broszurach analizował potrzebę i warunki porozumienia polsko-niemieckiego (Polska a Niemcy. W 10-tą rocznicę plebiscytu na Śląsku. Kr. 1931) i poddał ostrej krytyce rządy sanacji (Siedem lat sanacji. Mowa na wiecu, Kr. 1933). Na początku stycznia 1934 został wybrany do Zarządu Wojewódzkiego PSChD w Krakowie. Należał w tym czasie do bliskiego otoczenia politycznego Wojciecha Korfantego i był członkiem kierowanej przez tegoż Rady Nadzorczej spółki Chrześcijańsko-Społeczny Inst. Wydawniczy w Katowicach. Dn. 11 III 1934 wszedł w skład Zarządu Głównego Chrześcijańskiej Demokracji, a 3 IV t.r. objął w nim funkcję sekretarza generalnego. Zredagował wówczas popularne ujęcie programu partii: Nasze hasła. O co walczy Chrześcijańska Demokracja (Kat. 1934, 1936), gdzie m.in. użył pod adresem sanacji sloganu «pułkownicy do pułków, fachowcy do urzędów». Mimo że nadal przebywał stale w Warszawie, objął S. redakcję naczelną teoretycznego organu chadecji „Przyszłość” wydawanego w Katowicach (od grudnia 1935 do r. 1937 był równocześnie jego formalnym wydawcą). Podjął również energiczne kroki dla ożywienia struktur partyjnych: w styczniu 1935 odbudował placówki chadeckie w Radomiu, organizował jako jedyny zebrania w Warszawie i wygłaszał na nich referaty polityczne (m.in. na temat konstytucji). Na wiosnę t.r. przystąpił wraz z Korfantym do przygotowania akcji wyborczej, użyczył mu swego nazwiska do opublikowania broszury (faktycznie autobiografii) pt. „Wojciech Korfanty” (Kat.) i utrzymywał z nim stały kontakt, gdy Korfanty przebywał na emigracji politycznej w Czechosłowacji. Od listopada 1935 kierował z nadania Korfantego działem politycznym w redakcji katowickiej „Polonii”. Wobec kryzysu wewnętrznego w łonie chadecji, spowodowanego zamiarami zbliżenia się części jej działaczy do Obozu Zjednoczenia Narodowego, S. podjął zdecydowaną walkę z tymi tendencjami. W czerwcu 1937 wziął udział w akcji na rzecz utrzymania autonomii Śląska Górnego (m.in. artykuły w „Polonii” i tygodniku „Zwrot”). Po zjednoczeniu chadecji z NPR i Związkiem Hallerczyków został S. wybrany (10 X t.r.) do Rady Naczelnej i Zarządu Głównego Stronnictwa Pracy (SP). T.r. ogłosił analizę zagrożeń zewnętrznych Polski pt. Obrona Polski. Garść uwag (Kat.), w której za najgroźniejszy uznał atak ze strony Niemiec i opowiedział się za przyjęciem oferty pomocy ze strony ZSRR i rozładowaniem napięć wewnętrznych (tolerancyjna polityka wobec mniejszości narodowych). Praca ta została przetłumaczona na język niemiecki i powielona przez tajną niemiecką agendę Publikationsstelle działającą przy Preuss-Geheimes Staatsarchiv (Die Verteidigung Polens. Einige Bemerkungen, Berlin-Dahlem 1938). Jako sekretarz Zarządu Wojewódzkiego SP w Katowicach kierował S., wraz z Władysławem Tempką, pracą śląskiej instancji SP. Współpracował z organem SP, dziennikiem „Nowa Prawda”, a po jego zamknięciu – z „Nową Rzeczypospolitą”. Dwukrotnie (1938, 1939) był skazywany przez sądy na areszt z zawieszeniem i grzywnę w związku z działalnością polityczną i prasową. Na przełomie marca i kwietnia 1939 wszedł w skład Woj. Komitetu Porozumiewawczego Stronnictw Politycznych (SP i Stronnictwa Ludowego ), do którego bezskutecznie usiłował też wciągnąć działaczy endeckich i sanacyjnych.

Po wybuchu drugiej wojny światowej S. wyjechał z Katowic i zatrzymał się początkowo u rodziny w Wadowicach, następnie osiadł w Krakowie. Nie miał w tym czasie stałego zatrudnienia. Od marca 1940 uczestniczył z ramienia SP w pracach konspiracyjnych Krakowskiego Komitetu Międzypartyjnego, który stanowił ośrodek dyspozycji politycznej na obszar Polski południowej i zrzeszał obok SP przedstawicieli także Stronnictwa Narodowego, SL i Polskiej Partii Socjalistycznej. T.r. Karol Popiel, jeden z przywódców SP na emigracji, wezwał S-ego do Wielkiej Brytanii; w sierpniu z Gorlic przedostał się S. nielegalnie do Budapesztu, a potem – przez Belgrad, Saloniki, Hajfę – do Kairu. Tam nawiązał kontakt z przedstawicielem rządu RP Tadeuszem Zażulińskim. Zgodnie z jego instrukcjami udał się samolotem do Lagos, stamtąd okrętem do Freetown; w Szkocji wylądował 11 I 1941. Zaraz potem w Londynie przeprowadził S. rozmowy z politykami polskimi: zdał relację z sytuacji w kraju i sondował możliwości swej współpracy z rządem. Początkowo nie otrzymał stałej posady w strukturach rządowych, natomiast dla Min. Spraw Wewnętrznych opracowywał ekspertyzy oraz wydawał organ SP – „Zwrot”. Pod koniec października 1941 wszedł w skład sześcioosobowego Zarządu Głównego Komitetu Zagranicznego (KZ) SP, kilka dni później stanął na czele Sądu Honorowego sekcji londyńskiej Stow. Dziennikarzy Polskich. Podjął też współpracę z „Dziennikiem Polskim” i „Polską Walczącą”; m.in. na ich łamach, zainicjował akcję pomocy dla Polaków w ZSRR. Publikował pod pseudonimami – najczęściej jako Karol Leskowiec – także w „Jutrze Polski”, „Zgodzie”, „Sprawach”, Czechoslovakia”, „People and Freedom” i „Dzienniku Związkowym” (Chicago); osobno wydał w Londynie w r. 1941 broszury: Ku federacji z Czechosłowacją, oraz Litwa a Polska, a w r.n.: Polska po wojnie i Zabezpieczamy Rosję (tę również w wersji angielskiej: The Russian Forward Area ). Dn. 3 II 1942 prezydent Władysław Raczkiewicz mianował S-ego członkiem Rady Narodowej RP (II); zasiadał S. w jej Komisjach: Budżetowej, Prawno-Politycznej i Społeczno-Gospodarczej. Podczas dyskusji w Radzie nad sprawozdaniem premiera Stanisława Mikołajczyka z podróży do Waszyngtonu 23 VI t.r. skrytykował «politykę rekompensat» dla Polski kosztem ziem niemieckich i wzywał do obrony granicy wschodniej ustalonej w traktacie ryskim z r. 1921. Od 1 VII do 15 XII 1943 był redaktorem „Dziennika Polskiego”. W tym czasie orzekał w składzie sądu dziennikarskiego w sprawie Stefana Litauera oskarżonego o wysunięcie kandydatury przedstawiciela agencji TASS w Londynie, A. Rothsteina, do prezesury Foreign Press Association (11 VIII 1943). W maju 1944 wszedł w skład Rady ds. Ratowania Ludności Żydowskiej w Polsce.

Po dymisji premiera Mikołajczyka, w nowym rządzie Tomasza Arciszewskiego powołanym 29 XI 1944, otrzymał S. resort odbudowy i administracji publicznej. Wydelegowanie przez SP S-ego i Bronisława Kuśnierza do tego rządu interpretowane było jako przejaw dystansowania się głównych przywódców partii wobec linii politycznej Arciszewskiego i przechodzenia na pozycje mikołąjczykowskie; obaj uważani bowiem byli za «drugi garnitur [działaczy], tak zwanych krasnoludków» (J. Lerski). S. był przeciwny tendencji zmierzającej do zawarcia ugody z komunistycznym ośrodkiem władzy w kraju; na tym tle szybko doszło do zasadniczej konfrontacji pomiędzy większością partyjną z K. Popielem na czele, a grupą działaczy, do której należał. W grudniu 1944 zgłosił S. swoją dymisję, nieprzyjętą przez Arciszewskiego, i ponowił ją w styczniu r.n., po uchwale Zarządu KZ SP o wycofaniu S-ego z rządu. Gdy i tym razem Arciszewski jej nie przyjął, S. został zawieszony w prawach członka SP. Mimo to nadal uczestniczył w pracach partii i próbował wraz z Kuśnierzem nawiązać na własną rękę kontakty z organizacją krajową SP. Współpraca z Popielem urwała się ostatecznie, gdy ten podjął wraz ze swymi zwolennikami w czerwcu 1945 decyzję o powrocie do Polski. Dn. 21 X 1945 S. oraz Kuśnierz, Józef Haller i Hugon Hanke odnowili KZ SP, który potępił decyzję K. Popiela, uznanie przez niego decyzji jałtańskich oraz próbę legalizacji partii w Polsce. W czerwcu 1947, podczas tzw. kryzysu prezydenckiego wywołanego przez decyzję prezydenta Władysława Raczkiewicza o przekazaniu sukcesji Augustowi Zaleskiemu, S. poparł nominata i 9 VI uczestniczył w ceremonii jego zaprzysiężenia. Dn. 3 VII t.r. został powołany na poprzednio piastowaną funkcję w gabinecie Tadeusza Bora-Komorowskiego. W styczniu 1948 został sekretarzem Zarządu KZ SP i reprezentował go na zjeździe partii chadeckich w Luksemburgu. Dn. 5 II 1949 złożył dymisję w rządzie i do nowego już nie wszedł. Uczestniczył natomiast w próbach pogodzenia rywalizujących obozów emigracyjnych (misje Władysława Andersa i Henryka Paszkiewicza). Został przez A. Zaleskiego powołany do Rady Narodowej RP (IV) oraz do zarządu Skarbu Narodowego, w którym w l. 1950–2 pełnił obowiązki przewodniczącego Komisji Propagandy i Komisji Terytorialnej. Do rządu powrócił jako minister skarbu w gabinecie Romana Odzierzyńskiego (25 IX 1950 – grudzień 1953). W l. 1951–4, podczas kolejnych kryzysów w KZ SP, z którego odłączyli się przeciwnicy prezydenta Zaleskiego, S. pozostał na poprzednich pozycjach, popierając Zaleskiego i podając w wątpliwość zasięg zachodnich granic Polski na Odrze i Nysie Łużyckiej. W lutym 1953, szukając środków utrzymania, podjął S. pracę na dworcu kolejowym Waterloo Station. W r. 1954 wszedł w skład Komisji Porozumiewawczej Stronnictw, które poparły akcję zjednoczeniową Kazimierza Sosnkowskiego i 30 V przemawiał na wiecu w tej sprawie. Był potem członkiem Tymczasowej Rady Jedności Narodowej. Po zjednoczeniu emigracyjnych grup SP w r. 1956 wyjeżdżał S. na kongresy chadeckie do RFN, gdzie rozmawiał z kanclerzem RFN K. Adenauerem.

Po drugiej wojnie światowej S. współpracował z wieloma gazetami emigracyjnymi („Wiadomości”, „Orzeł Biały”, „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza”, „Życie”, „Bellona”, „Nowiny Robotn.”, „Polska Wierna”, „Lwów i Wilno”, „Wolność i Ludzie”) oraz był członkiem redakcji „Gazety Niedzielnej”. W publicystyce swej zajmował się szczególnie kwestiami ideologii ruchu chrześcijańsko-demokratycznego (broszury: Chrześcijańscy Demokraci , Dążenia Stronnictwa Pracy , Le movement démocrate-chrétien en Pologne , Ruch chrześcijańsko-społeczny w ciągu 20-lecia 1919–1939 ) oraz problemem niemieckim. Był przeciwny przyłączeniu do Polski Szczecina i Wrocławia (odczyt w londyńskim «Ognisku» 7 VIII 1946), przewidywał wzrost potęgi Niemiec w Europie powojennej oraz pogorszenie się w związku z tym położenia geopolitycznego Polski. Z jednej strony proponował zadeklarowanie chęci zgodnego współżycia z Niemcami, a z drugiej – przekonywanie Wielkiej Brytanii i USA do ograniczenia pozycji Niemiec. Przekonania w sprawie niemieckiej zrekapitulował w artykule Poglądy emigracji na Niemcy w latach 194549 („Wiadomości” 1969 nr 39).

W r. 1957 własnym nakładem wydawał S. pismo „Pod rozwagę. Informacje i osobiste uwagi” (nakład 100 egzemplarzy), następnie – przez krótki czas – pismo „Ład”, a w l. 1957–72 – biuletyn „LWIL” (od: Lwów i Wilno), poświęcony sytuacji ludności polskiej na dawnych kresach wschodnich RP po wojnie. Wchodził w skład Rady i Zarządu Inst. Polskiego Akcji Katolickiej w Wielkiej Brytanii oraz Polskiego Katolickiego Stow. Uniwersyteckiego «Veritas». W l. sześćdziesiątych wydał jeszcze broszury: Eastern Poland (Chicago 1965), Krzyż i Orzeł Biały. Rozważania z okazji Millennium (Londyn 1966), która wywołała sporą dyskusję w prasie emigracyjnej, oraz Unia Lubelska i jej znaczenie (Londyn 1969). Był członkiem Komitetu Obchodu 400-lecia Unii Lubelskiej. Wg Adama Pragiera, był S. «pobożny, cichy, małomówny, przy tym logiczny, uparty, o mocnych przekonaniach». Zmarł w Londynie 11 II 1976; zwłoki zostały poddane kremacji w krematorium w Richmond, Surrey.

Z małżeństwa z Heleną z Pruszyńskich miał S. syna Antoniego (ur. 1935); po długich staraniach sprowadził rodzinę do Wielkiej Brytanii.

Dziennik S-ego z l. 1940–3 i 1947–51 znajduje się w Inst. Pol. i Muz. im. Gen. Sikorskiego w Londynie (Kol. 181).

 

Polonica zagraniczne. Bibliografia za okres od września 1939 do 1955 roku, W. 1991 III; Słownik biograficzny katolicyzmu społecznego w Polsce, L. 1995 III (S. Gajewski); – Andrusiewicz A., Stronnictwo Pracy 1937–1950, W. 1988; Bujak W., Historia Stronnictwa Pracy 1937–1946–1950, W. 1988; Długajczyk W., Oblicze polityczne i własnościowe prasy polskiej w województwie śląskim 1922–1939, Kat. 1990; tenże, Sanacja śląska 1926–1939. Zarys dziejów politycznych, Kat. 1983; Duraczyński E., Turkowski R., O Polsce na uchodźstwie. Rada Narodowa Rzeczypospolitej Polskiej 1939–1945, W. 1997; Dymarski M., Stanisława Sopickiego dziennik londyński 1943–1944, „Przegl. Polonijny” 1998 nr 2; tenże, Stosunki wewnętrzne wśród polskiego wychodźstwa politycznego i wojskowego we Francji i Wielkiej Brytanii 1939–1945, Wr. 1999; Fitowa A., Bataliony Chłopskie w Małopolsce. Działalność organizacyjna, polityczna i zbrojna, W.–Kr. 1984; Friszke A., Życie polityczne emigracji, W. 1999; Habielski R., Niezłomni, nieprzejednani. Emigracyjne „Wiadomości” i ich krąg 1940–1981, W. 1991; tenże, W światłach i cieniach przeszłości. Emigracja wobec Milenium, „Więź” 1998 nr 11; tenże, Życie społeczne i kulturalne emigracji, W. 1999; Hładkiewicz W., Elita polityczna emigracji polskiej w Londynie 1945–1972, Zielona Góra 1995; Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce i jego zbiory, Oprac. J. Cisek, W. 1997; Kierownictwo obozu niepodległościowego na obczyźnie 1945–1990, Red. A. Szkuta, Londyn 1996; Krzywobłocka B., Chadecja 1818–1937, W. 1974; Lewandowska S., Prasa polskiej emigracji wojennej 1939–1945, W. 1993; Pobóg-Malinowski W., Najnowsza historia polityczna Polski, Londyn 1983 III; Potemski T., Stronnictwo Pracy na Górnym Śląsku w latach 1937–1950, Kat. 1969 s. 17, 19, 23, 26, 37, 44, 49; Prekerowa T., Kospiracyjna Rada Pomocy Żydom w Warszawie, 1942–1945, W. 1982; Przybylski H., Chrześcijańska Demokracja i Narodowa Partia Robotnicza w latach 1926–1937, W. 1980; tenże, Front Morges w okresie II Rzeczypospolitej, W. 1972; Turowski K., Historia ruchu chrześcijańsko-demokratycznego w Polsce, W. 1989 I; tenże, «Odrodzenie». Historia Stowarzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej, W. 1987; Urban A., Emigracyjny dramat, W. 1998; Władze RP na obczyźnie podczas II wojny światowej, Red. Z. Błażyński, Londyn 1994; Wolsza T., Działalność polityczna i poglądy Stanisława Sopickiego (1941–1976), Polska 1944/45–1989. Studia i Materiały, W. 1999 IV; tenże , Rząd RP na obczyźnie wobec wydarzeń w kraju 1945–1950, W. 1998; Zabłocki J., Chrześcijańska demokracja w kraju i na emigracji 1947–1970, L. 1999; Z dziejów katolicyzmu społecznego, L. 1987; Ziętara P., Misja ostatniej szansy. Próba zjednoczenia polskiej emigracji politycznej przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego w latach 1952–1956, W. 1995; – Armia Krajowa w dokumentach, Londyn 1981 V; Haller J., Pamiętniki, Londyn 1964; Komunikaty informacyjne Komisariatu Rządu na m. st. Warszawę, W. 1993–7 II z. 2, IV z. 2–3; Kwiatek A., Listy Wojciecha Korfantego do redaktora Stanisława Sopickiego (13 XI 1938 – 16 II 1939) „Studia Śląskie”, S. Nowa, T. 35: 1979 s. 269–99; Leitgeber W., W kwaterze prasowej. Dziennik z lat wojny 1939–1945, Londyn 1972; Lerski J., Emisariusz Jur, W. 1989; Pragier A., Czas przeszły dokonany, Londyn 1966; Sprawozdanie Dyrekcji c.k. Gimnazjum w Wadowicach za r. szk. 1913/14, Wadowice 1914 s. 51; Sprawozdanie Dyrekcji Gimnazjum Państwowego w Wadowicach za r. szk. 1920/21, Wadowice [b.r.w.] s. 14, 22; – „Dzien. Pol. i Dzien. Żołnierza” 1976 nr 36, 41, 45–6 (nekrologi); – Arch. UJ: sygn. WF II 400, WF II 404, WF II 409, WF II 413, WF II 417; Arch. Zakł. Hist. Ruchu Lud. w W.: sygn. CKRL/38 (spraw. S-ego z pobytu w Polsce okupowanej do 30 VIII 1940); B. Jag.: sygn. Przyb. 186/99, Przyb. 1298/99; B. KUL: rkp. 1149 T. 1 (wspomnienia S-ego o działalności w «Odrodzeniu»); B. Pol. w Londynie: Kartoteka B. Czyżewskiego; Inst. Pol. i Muz. im. Gen. Sikorskiego w Londynie: sygn. A 5/72 (kwestionariusz S-ego), sygn. Kol. 404/1 (Skarb Narod.); – Mater. Red. PSB: Kserokopia noty autobiogr. S-ego ze zbiorów B. Pol. w Paryżu (mater. do słown. biogr. S. Lama); – Informacje Zdzisława Jagodzińskiego z Londynu.

Tadeusz Wolsza

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.