Skawiński Stanisław Bronisław (1880–1968), inżynier kolejowy, profesor Politechn. Warsz. Ur. 27 III w Petersburgu, był synem Ryszarda, ekspedytora przy komorze celnej w Petersburgu, i Julii ze Sznuków.
W r. 1898 S. ukończył ze złotym medalem V gimnazjum klasyczne w Petersburgu, następnie studiował tam w Instytucie Inżynierów Komunikacji, specjalizował się w budowie kolei i stacji kolejowych; w czerwcu 1903 otrzymał dyplom inżynierski z lokatą prymusa. Pracę zawodową rozpoczął od projektowania urządzeń torowych dla tramwajów elektrycznych w Petersburgu. Wiosną 1904 został zatrudniony w kolejnictwie przy projektowaniu, budowie i eksploatacji linii: Perm–Jekaterynburg–Kurgan (1904–9), Armawir–Tuapse na Kaukazie (1910–12), Zachodnio-Uralskiej (1912–15), Psków–Narwa i Ługa–Nowogród (1916–18). Projektował i budował też mosty, stacje i wodociągi; uczestniczył nadto w projektowaniu dla tych linii lokomotyw parowych.
W październiku 1918 S. przyjechał do Polski i rozpoczął pracę w Komisji do Spraw Przebudowy Węzła Warszawskiego Kolejowego (WWK). W lipcu 1919 wraz z biurem został przeniesiony do Dyrekcji Budowy Kolei Żelaznych (przemianowanej wkrótce na Dyrekcję Budowy Kolei Państwowych w Warszawie), w której został zastępcą szefa Biura Projektów, a następnie zastępcą naczelnika Wydz. Technicznego. W czasie wojny polsko-sowieckiej 1920 r. służył od lipca do listopada w WP jako ochotnik. W r. 1927 przeszedł do nowo utworzonego Biura Projektów i Studiów Polskich Kolei Państwowych (PKP), gdzie był kolejno kierownikiem działu technicznego (1927–9), radcą (1929–31) i zastępcą naczelnika. Na stanowiskach tych zajmował się głównie projektami przebudowy i rozwoju WWK; brał udział w opracowywaniu projektów stacji, m. in.: Warszawa Zachodnia, Centralna, Wschodnia, Szczęśliwice. Uczestniczył też w projektowaniu wielu nowych linii kolejowych, np. Kutno–Strzałkowo, Nasielsk–Sierpc, Sierpc– Brodnica, a także stacji i węzłów, m.in.: Łódź, Wilno, Kraków, Kutno, Białystok, Siedlce i Sandomierz. Równocześnie od sierpnia 1919 S. był starszym asystentem u Aleksandra Wasiutyńskiego w Katedrze Budowy Dróg Żelaznych Politechn. Warsz. Zajęcia dydaktyczne z budowy i eksploatacji dróg żelaznych prowadził do r. 1934. Dodatkowo w r. 1922/3 wykładał podstawy kolejnictwa na Wydz. Mechanicznym Politechn. Warsz. Współpracował z Akademią Nauk Technicznych, gdzie jako sekretarz Komisji Słownictwa Technicznego brał udział w pracach nad słownictwem kolejowym. W r. 1939 został członkiem Komisji Językowej Min. Komunikacji.
We wrześniu 1939 S. razem z większością personelu Biura Projektów i Studiów PKP ewakuował się do Równego, skąd wrócił do Warszawy w końcu października. W okresie okupacji niemieckiej zarobkował jako kasjer w firmie «Przedsiębiorstwo Robót Inżynieryjnych Inż. Jerzy Marynowski», obsługując budowy w różnych rejonach kraju. Wybuch powstania warszawskiego 1944 r. zastał go w Krakowie. Po wycofaniu się Niemców S. zgłosił się w lutym 1945 do dyspozycji Min. Komunikacji, gdzie w kwietniu t. r. objął stanowisko zastępcy naczelnika Biura Planowania z jednoczesnym kierownictwem Wydz. Projektowania Linii i Stacji, następnie 1 IV 1946 został wicedyrektorem PKP. Kierował wówczas całością prac projektowych i studialnych związanych z odbudową linii, stacji i węzłów sieci PKP oraz odtwarzał zniszczoną dokumentację (np. Warszawska linia średnicowa, „Przegl. Techn.” 1945 nr 14, 1946 nr 1). Po przejściu na Politechn. Warsz. współpracował z Min. Komunikacji jako członek Rady Technicznej (1946–50), a następnie doradca Rady Komunikacyjnej.
Latem 1945 S. otrzymał propozycję pracy w Politechn. Warsz. Od 1 X t. r. prowadził wykłady zlecone, początkowo jako wykładowca, profesor kontraktowy, a od 7 X 1946 profesor zwycz. Wydz. Inżynierii, następnie od r. 1949 Wydz. Ruchu Kolejowego (obie daty wg akt z teczki personalnej S-ego). W r. 1949 objął Katedrę Dróg Żelaznych, przemianowaną w r. 1951 na Katedrę Budowy Kolei i kierował nią aż do przejścia na emeryturę w r. 1958 (wg akt z teczki personalnej S-ego). W l. 1947–8 był zastępcą dyrektora Inżynierskiego Kursu Ruchu Kolejowego.
W swych badaniach S. zajął się analizą pracy stacji, projektowaniem górek rozrządowych, prawidłowym rozwiązywaniem głowic torowych w oparciu o «dynamikę staczania» w przystosowaniu do warunków polskich. Badania te stały się podstawą mechanizacji i automatyzacji układów stacji rozrządowych. Wyniki prac ogłaszał na łamach „Inżyniera Kolejowego” przed wojną, a po wojnie w „Przeglądzie Kolejowym” i „Problemach Kolejnictwa”. Był autorem kilku podręczników i skryptów, m. in. Budowa kolei (W. 1949–53 I–III), Mechanizacja pracy stacji rozrządowej (W. 1952) i Stacje kolejowe (W. 1958). Zmarł 26 XII 1968 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (214–IV–2). Był odznaczony m. in. Orderem Polonia Restituta (1933), Złotym Krzyżem Zasługi (1946), i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956).
W małżeństwie z Marią z Miniewskich (zm. 1929) dzieci nie miał.
Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1944–1974, W. 1977; Jankowerny W., Jasińska M., Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1972; Słownik biograficzny techników polskich, W. 1996 VII; Wykaz zmarłych profesorów Politechniki Warszawskiej, W. 1987 s. 41; – 50 lat Wydziałów Inżynierii Budowlanej, Inżynierii Sanitarnej i Wodnej, Komunikacji, Geodezji i Kartografii Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1965 s. 232–4 (mylny r. ur.); Politechnika Warszawska 1915–1925, W. 1925; Politechn. Warsz. 1915–65, (tu data nominacji na profesora nadzwycz.: 4 X 1948, na zwycz. – 16 V 1949, data przejścia na emeryturę: 31 VIII 1959); 150 lat wyższego szkolnictwa technicznego w Warszawie 1826–1976, W. 1979 (tu daty nominacji i przejścia na emeryturę j. w.); – Nekrologi: „Stolica” 1969 nr 5, „Życie Warszawy” 1968 nr 312; – AAN: Prezydium Rady Ministrów, cz. VIII, Spis kart ewidencyjnych, sygn. 79 k. 73; Arch. PAN: Zespół Minerwa; Arch. Politechn. Warsz.: sygn. 349 (teczka personalna S-ego).
Józef Piłatowicz