Norblin Stanisław Ignacy (1859–1920), przemysłowiec warszawski. Ur. 26 VII w Warszawie, był prawnukiem Jana Piotra (zob.), synem właściciela ziemskiego Adama i Marii z Babskich. Po ukończeniu w r. 1878 Gimnazjum Realnego w Warszawie rozpoczął pracę w założonej w r. 1829 przez jego stryja Wincentego fabryce platerów i wyrobów brązowniczych w Warszawie. Przechodząc kolejno wszystkie szczeble kariery zawodowej, począwszy od prostego robotnika, awansował w r. 1893 na dyrektora naczelnego zakładów, które w t. r. przekształcono na Tow. Akc. Fabryk Metalowych «Norblin, Bracia Buch i T. Werner» w Warszawie. Na stanowisku tym zaprowadził w zakładach wiele ulepszeń organizacyjno-technicznych opartych o przodujące wzory zachodnie. Przede wszystkim wydatnie zwiększył mechanizację procesu produkcyjnego, a zbyt wyrobów oparł o nowoczesne formy reklamy, kredytu i własną sieć aż 15 sklepów firmowych zlokalizowanych głównie na terenie Cesarstwa Rosyjskiego. Równocześnie dotychczasową specjalizację zakładów w zakresie złotniczo-platerniczej i srebrnej galanterii artystycznej, użytkowej (m. in. szeroko znana jako norblinowskie wyroby stołowe) oraz sprzętu kościelnego rozszerzył o nowy w kraju asortyment wyrobów, uruchamiając od r. 1894 na wielką skalę produkcję blachy mosiężnej i srebrnej, rur miedzianych i mosiężnych ciągnionych bez szwu i drutu mosiężnego, miedzianego i srebrnego w specjalnie w tym celu wybudowanej walcowni metali kolorowych. W efekcie tych innowacji nastąpił znaczny wzrost produkcji zakładów do ok. 1,5 mln rb i stanu załogi do 600 robotników, co zapewniło firmie, mimo zmiennych koniunktur, ważną pozycję także na rynku ogólnorosyjskim.
W r. 1902 prawdopodobnie wskutek zatargu z radą nadzorczą Towarzystwa na tle prowadzonych inwestycji N. opuścił dyrekcję zakładów. Po krótkiej przerwie objął kierownicze stanowisko prokurenta petersburskiego oddziału dużego domu bankowego «H. Wawelberg», skąd po kilku latach przeniósł się do centrali w Warszawie. W r. 1913 firma «H. Wawelberg» przekształciła się w akcyjny Bank Zachodni. N. wyniósł dobrą znajomość stosunków handlowych i finansowych, zwłaszcza w obrotach z Rosją; w Polsce niepodległej pełnił od r. 1919 funkcję eksperta ekonomicznego na stanowisku delegata Prezydium Rady Ministrów. Zmarł 3 III 1920 w Warszawie; pochowany został na Powązkach.
Żonaty był z Bronisławą z Piaseckich, z którą miał troje dzieci: Zofię (1891–1956), literatkę, zamężną za Leonem Chrzanowskim, literatem, naczelnikiem wydziału Min. Spraw Zagranicznych, Stefana (zob.) i Marię (1893–1973), żonę Stefana Frankowskiego, właściciela ziemskiego.
Łoza, Rodziny pol., I 104, 106, 107; – Pruss W., Rozwój przemysłu warszawskiego 1864–1914, W. 1977 s. 66, 103; Pustuła Z., Początki kapitału monopolistycznego w przemyśle hutniczo-metalowym Królestwa Polskiego (1882–1900), W. 1968; 150 lat Walcowni Metali „Warszawa” (dawny „Norblin”), W. 1959 s. 10–11; – Sprawozdania Zarządu Towarzystwa Akcyjnego Fabryk Metalowych „Norblin, Bracia Buch i T. Werner” w Warszawie za l. 1893/4–1901/2, W. 1894–1902; – „Kur. Warsz.” 1890 nr 174, 1920 nr 63, 65; – Centr. Państw. Arch. Hist. w Leningradzie: f. 20, op. 4 d. 3781 k. 1–26.
Zbigniew Pustuła