Skibniewski Stanisław Maria, pseud. konspiracyjny Cubryna (1901–1958), inżynier elektryk, dyrektor Elektrowni Warszawskiej, oficer Armii Krajowej. Ur. 5 VIII we Lwowie, był synem Jakuba Wacława (1864–1951), chemika, właściciela dóbr Andrejkowce w pow. płoskirowskim, po r. 1918 wyższego urzędnika państwowego, i Anny z Zaleskich (1869–1937), stryjecznym bratem Zygmunta (zob.).
Początkowe klasy szkoły średniej S. ukończył w gimnazjum Naumienki w Kijowie, następnie w l. 1917–18 uczył się w gimnazjum polskim w Płoskirowie. W l. 1915–17 był członkiem konspiracyjnej Rady Polskiej Korporacji Uczniowskiej (PKU) w Kijowie i przewodniczącym jej koła klasowego w gimnazjum Naumienki oraz kierownikiem biblioteki PKU, w r. 1916 wziął udział w tajnym zjeździe tej organizacji z całej Rosji w Kijowie. T. r. wstąpił do harcerstwa; w Płoskirowie zorganizował polskie drużyny: męską i żeńską, został drużynowym tej pierwszej, a także hufcowym harcerstwa w Płoskirowie. Tam również, wraz z kolegami, organizował wykradanie z rosyjskich magazynów wojskowych broni, furażu i żywności dla polskich oddziałów działających na Podolu i Ukrainie.
Wiosną 1918 S. wyjechał do Lwowa, a następnie przez Kraków do Warszawy, gdzie po rocznej nauce w gimnazjum Rady Głównej Opiekuńczej (późniejsze gimnazjum Kazimierza Kulwiecia) zdał maturę w maju 1920. W lipcu t. r. zgłosił się ochotniczo do wojska i został przydzielony do Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, a po jej ukończeniu – do 3. Dywizjonu Artylerii Konnej. Od marca do października 1921 przebywał w Centrum Wyszkolenia Obrony Przeciwlotniczej, początkowo jako uczeń, a następnie jako instruktor, po czym został przeniesiony do rezerwy w stopniu podporucznika. W l. 1922–8 studiował na Politechn. Gdań.; ukończył ją z tytułem inżyniera elektryka. W czasie studiów brał udział w pracach Bratniej Pomocy Zrzeszenia Studentów Polaków Politechn. Gdań., w r. 1923 był też członkiem założycielem korporacji studenckiej «Helania». Od czerwca 1928 do października 1937 pracował w Polskich Zakładach Elektrycznych Brown-Boveri Sp. Akc. w Warszawie; od sierpnia 1928 do marca 1930 odbywał praktykę w centralnych zakładach elektrotechnicznych Brown-Boveri Compagny w Baden w Szwajcarii. Po powrocie do kraju został pracownikiem warszawskiej centrali firmy, a po jej przekształceniu w r. 1933 w Zakłady Elektromechaniczne Rohn-Zieleniewski Sp. Akc. – członkiem zarządu i dyrektorem technicznym. Równocześnie od marca 1935 do sierpnia 1936 był kierownikiem Inspekcji Elektrycznej m. st. Warszawy; zajmował się m. in. sprawami procesu gminy warszawskiej z Francuskim Tow. Elektryczności w Warszawie. Od października 1937 był dyrektorem technicznym, a następnie zastępcą dyrektora naczelnego Elektrowni Warszawskiej na Powiślu. W l. trzydziestych brał udział w pracach Stow. Elektryków Polskich (SEP); był członkiem Komisji Maszyn Elektrycznych oraz Grupy Przemysłowej SEP, której zadaniem było popieranie rozwoju rodzimego przemysłu elektrotechnicznego.
W kampanii wrześniowej 1939 r. S. w stopniu porucznika był oficerem ogniowym 6. baterii 28 p. artylerii lekkiej. Następnie wrócił na swe stanowisko w Elektrowni Warszawskiej. Po usunięciu przez władze niemieckie dotychczasowego dyrektora Alfonsa Kühna, S. od marca 1942 był dyrektorem elektrowni aż do powstania warszawskiego. Zatrudniał wielu ludzi wyłącznie dla zaopatrzenia ich w legitymacje elektrowni, zabezpieczające przed łapankami i wywożeniem na roboty do Niemiec; w r. 1944 liczba pracowników przekraczała dwukrotnie faktyczne potrzeby zakładu. Zbojkotował też zarządzenie niemieckie przekazywania dla przemysłu wojennego wyrobów miedzianych. Od r. 1942 w porozumieniu z władzami Armii Krajowej, współorganizował na terenie elektrowni oddział Służby Ochrony Powstania (od r. 1943 Wojskowej Służby Ochrony Powstania – WSOP), którego zadaniem miało być początkowo utrzymanie ciągłości pracy Elektrowni w wypadku podjęcia walki z Niemcami. Od r. 1943 oddział był przygotowywany do akcji zbrojnej przeciw załodze niemieckiej. T. r. S. («Cubryna») został awansowany do stopnia kapitana. W momencie wybuchu powstania 1 VIII 1944 dowodził zgrupowaniem «Elektrownia», wchodzącym w skład I Rejonu Obwodu Śródmieście, i podlegał «Krybarowi» (kpt. Cyprian Odorkiewicz). Po kilkunastu godzinach walki, kierowany przez S-ego atak na niemiecką załogę elektrowni zakończył się sukcesem: opanowano główny budynek, wzięto do niewoli 50 Niemców, a także zdobyto dużo amunicji i broni, w tym 3 karabiny maszynowe. Była to jedna z nielicznych udanych akcji zdobycia ważnego strategicznie obiektu w pierwszym dniu powstania. W następnych dniach opanowano cały teren elektrowni, przy stosunkowo niewielkich stratach własnych. Relacja S-ego pt. Zbrojne opanowanie Elektrowni Warszawskiej zostało opublikowane pośmiertnie w „Stolicy” (1960 nr 31). Wspólnie z kpt. «Krybarem» S. był inicjatorem budowy w warsztatach elektrowni wozu pancernego «Kubuś», który brał udział w walkach na terenie Uniw. Warsz. Dzięki zabiegom S-ego i kadry kierowniczej, a także wysiłkowi robotników, którzy węgiel do pieców dowozili taczkami, utrzymano elektrownię w ruchu, co umożliwiło też dostawę wody do objętego powstaniem miasta. Elektrownia działała do 5 IX, po czym S. wraz z oddziałem wycofał się w rejon ul. Pierackiego (obecnie Foksal), a następnie ul. Hożej, gdzie część oddziału, włączona do batalionu «Iwo», brała udział w walkach o utrzymanie skrzyżowania ul. Marszałkowskiej z Al. Jerozolimskimi. Po kapitulacji powstania S. był więźniem oficerskich obozów jenieckich w Bergen-Belsen i Sandbostel, a po uwolnieniu, od maja 1945 przebywał w Brukseli, gdzie pracował w Polskim Czerwonym Krzyżu.
Do kraju powrócił S. w styczniu 1946 i do grudnia t. r. był dyrektorem technicznym Centralnego Zarządu Przemysłu Elektrotechnicznego w Warszawie. Następnie przeniósł się do Wrocławia. Tu do końca 1948 r. pracował jako kierownik działu elektrycznego w Społecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym. Od września 1947 był biegłym sądowym z zakresu zagadnień energetycznych, elektrotechnicznych i mechanicznych Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu. W r. 1948 S. był przez ok. 2 miesiące więziony, prawdopodobnie w związku z aresztowaniem żony. W r. 1949 przeniósł się do Warszawy, gdzie został starszym projektantem w Biurze Projektów Urządzeń Elektrycznych Centrali Handlowej Przemysłu Elektrotechnicznego. Od r. 1950 do śmierci był starszym projektantem w Centralnym Biurze Projektów Architektonicznych i Budowlanych, przekształconym w r. 1951 w Miastoprojekt-Specjalistyczne. Równocześnie w r. akad. 1951/2 prowadził wykłady w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Warszawie. Zmarł 3 V 1958 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Wojskowym na Powązkach. Odznaczony był Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Medalem za Warszawę.
S. ożeniony był (ślub 18 IX 1928) z Marią ze Skibińskich (zob. Skibniewska Maria), dzieci nie miał.
Fot. w Mater. Red. PSB; Enc. Warszawy, W. 1994; Ostaszewski J., Genealogia Skibniewskich, W. 1993 [druk małej poligrafii]; – Bartoszewski W., 1859 dni Warszawy, Wyd. 2, Kr. 1982; Borkiewicz A., Powstanie warszawskie 1944, Wyd. 3, W. 1969; Cywilna obrona Warszawy we wrześniu 1939 r., W. 1965; Energetycy w służbie Warszawy 1902–1965, W. 1966 s. 58; Gajewski H., Urządzenia komunalne Warszawy, W. 1979; Grigo T., Powiśle Czerniakowskie 1944, W. 1989; Historia elektryki polskiej, W. 1972–7 I (fot.), II, IV; Historia Stowarzyszenia Elektryków Polskich 1919–1959, W. 1959; Kubiatowski J., Sylwetki zasłużonych energetyków polskich, „Energetyka” 1972 nr 7 s. 250–1 (fot.); Mikos S., Polacy na politechnice w Gdańsku w latach 1904–1939, W. 1987; Oddziały powstania warszawskiego, W. 1988; Pawłowicz H., Okupacyjne dzieje samorządu Warszawy, W. 1974; Zonik Z., Elektrownia. Reduta Powiśla warszawskiego, W. 1995; – Ludność cywilna w powstaniu warszawskim, W. 1974 I cz. 1, III; – CAW: Akta personalne – teczka nr 3537, MN–odrzuc. 21 VI 1938; Zarząd Okręgu Związku Kombatantów R.P. i b. Więźniów Politycznych (dawny ZBoWiD) w W.: t. 46/2/57; – Relacje i materiały w posiadaniu Gabrieli Mück z W.
Stanisław Konarski