INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Stanisław Płoski  

 
 
1899-01-04 - 1966-03-07
Biogram został opublikowany w 1981 r. w XXVI tomie Polskiego Słownika Biograficznego
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Płoski Stanisław, pseud. i krypt.: Sławski, Stanisławski, P. Stanisławski, S. P. (1899–1966), historyk, działacz polityczny i społeczny, szef Wojskowego Biura Historycznego Komendy Głównej Związku Walki Zbrojnej – Armii Krajowej. Ur. 4 I w Briańsku (obecnie Związek Radziecki), był synem Józefa i Wandy z Biegańskich. Ojciec P-ego, syn powstańca 1863 r. (który zginął w powstaniu, a majątek jego uległ konfiskacie), został przez rodzinę oddany do korpusu paziów i był następnie oficerem w wojsku rosyjskim, gdzie doszedł do stopnia pułkownika. Do r. 1906 P. przebywał w Briańsku, potem rodzice przenieśli się do Piotrkowa i tam w l. 1910/11–1913/14 P. uczył się w II rosyjskim Gimnazjum Filologicznym. W czasie pierwszej wojny światowej z powodu trudnych warunków materialnych przerwał naukę. Kontynuował ją od jesieni 1918 i w czerwcu 1920 uzyskał świadectwo dojrzałości w ośmioklasowym Gimnazjum Filologicznym ks. Mieczysława Jankowskiego w Piotrkowie. Z tego okresu datowała się jego znajomość ze Stefanem Roweckim, późniejszym gen. Grotem. Brał udział w wojnie 1920 r., służąc w 7 p. artylerii ciężkiej. W listopadzie 1920 urlopowany bezterminowo z wojska, zapisał się na Wydział Prawa Uniw. Warsz.; po przesłuchaniu I semestru przeniósł się w r. 1921 na Wydział Filozoficzny (historia), gdzie uczęszczał na seminaria Bronisława Dembińskiego i Marcelego Handelsmana. Szczególnie udział w tym ostatnim seminarium wywarł wielki wpływ na ukształtowanie się osobowości twórczej P-ego poprzez skierowanie jego zainteresowań na badania historii polskich walk narodowowyzwoleńczych. P. w czasie studiów był przez pewien czas prezesem studenckich kół historyków. Jeszcze w latach akademickich rozpoczął pracę zawodową, od r. 1922 w referacie historycznym Wojskowego Instytutu Naukowo-Wydawniczego, a od r. 1928 w Wydziale Wojen Dawnych Wojskowego Biura Historycznego. Napisał zresztą jeszcze w okresie międzywojennym krótki zarys działalności tego Wydziału, wydany w Warszawie w r. 1931. W r. 1932 P. uzyskał doktorat z zakresu historii na podstawie pracy pt. Józef Zaliwski w powstaniu listopadowym (drukowanej przedtem w „Księdze Pamiątkowej z okazji 25-lecia pracy naukowej Marcelego Handelsmana”, W. 1929). Prace P-ego dotyczące powstania listopadowego i styczniowego, a także wojny 1859 r. i pierwszej wojny światowej zachowały wartość do dzisiaj. P. pisywał także artykuły popularnonaukowe i recenzje, zwracając zwłaszcza uwagę na nie znane wówczas w Polsce prace historyków radzieckich. Ogłosił m. in. artykuł Niepodległość Polski a rewolucja rosyjska („Gaz. Pol.” 1933 nr 312). Współpracował z redakcją „Encyklopedii Wojskowej”.

W latach międzywojennych sympatyzował P. z lewicowym nurtem politycznym. W latach trzydziestych był członkiem socjalistycznego klubu dyskusyjnego przy Klubie Demokratycznym. Był członkiem komitetu redakcyjnego periodyku lewicy socjalistycznej, ukazującego się w l. 1931–2 pt. „Przegląd Socjalistyczny”. W r. 1935 umieścił pod pseud. P. Stanisławski kilka artykułów w innym piśmie lewicy socjalistycznej, pt. „Lewy Tor”, m. in. popularnonaukowy artykuł, wydany potem w osobnej broszurze pt. Fryderyk Engels (W. 1935), oraz artykuł pt. Kilka uwag o rewizjonizmie historycznym, gdzie na marginesie pozytywnej oceny powieści L. Kruczkowskiego „Kordian i cham” kreślił uwagi o współczesnych rewizjonistycznych polemikach historycznych, zmierzających do zmiany tradycyjnego spojrzenia na historię Polski. W r. 1939 P. brał udział w obronie Warszawy, ratując zbiory Wojskowego Biura Historycznego, które częściowo po kapitulacji Warszawy przeniósł na przechowanie do Archiwum Miasta Warszawy, mieszczącego się w Arsenale. W czasie niemieckiej okupacji P. od razu włączył się do konspiracji niepodległościowej, organizując początkowo nasłuch radiowy dla Służby Zwycięstwu Polski, potem Związku Walki Zbrojnej (ZWZ). Używał wówczas pseud. Sławski, Stanisławski. W kwietniu 1940 został kierownikiem Wojskowego Biura Historycznego ZWZ, późniejszej Armii Krajowej (AK), podległego początkowo wprost Komendantowi Głównemu ZWZ, a od jesieni 1940 włączonego do Biura Informacji i Propagandy (BIP) jako samodzielny człon. P. skupił w Wojskowym Biurze Historycznym ZWZ-AK wielu wybitnych współpracowników, z którymi miał kontakt dzięki swojej przedwojennej działalności. Zorganizował i redagował od czerwca 1941 dodatek pt. „Żołnierz Polski w kampanii wrześniowej” do konspiracyjnego oficjalnego organu centralnego ZWZ „Wiadomości Polskie”. Od grudnia 1941 kontynuowano to wydawnictwo jako dodatek do czasopisma ZWZ-AK „Żołnierz Polski” pod zmienionym tytułem „Żołnierz Polski w II wojnie światowej”. Do czerwca 1944 P. zredagował ogółem 54 numery wymienionego pod obydwoma tytułami czasopisma (korzystając do r. 1942 z fachowej pomocy płka dypl. Alojzego Horaka). Drukowano tu przede wszystkim wyciągi z tekstów niemieckich na temat wkładu polskiego do drugiej wojny światowej, świadczące o wartości polskiego żołnierza i polskiego oporu we wrześniu 1939, a potem podczas całej wojny. P. inspirował także stworzenie kroniki okupacji redagowanej przez Adama Próchnika, a obejmującej pierwszy okres okupacji niemieckiej w Polsce. Z jego też inicjatywy zbierano udokumentowane materiały o terrorze niemieckim na ziemiach polskich, które włączano potem jako aneksy o terrorze do oficjalnych materiałów BIP Komendy Głównej (KG) AK. P. pisywał także w „Insurekcji”. Był też używany przez AK do agitacji wśród własowców, gdyż mówił tak doskonale po rosyjsku, że mógł uchodzić za rdzennego Rosjanina. Formalnie P. zatrudniony był w Transportowo-Spożywczej Spółdzielni Pracy Warszawa-Hrubieszów jako członek Rady Nadzorczej.

W latach wojny i okupacji niemieckiej P. zbliżył się jeszcze bardziej do lewicowego nurtu socjalistycznego, który przybrał w r. 1941 postać zorganizowaną pod nazwą organizacja Polskich Socjalistów (PS), później Robotnicza Partia Polskich Socjalistów (RPPS). Członkiem PS był P. od chwili jej powstania. Jedną ze stron jego działalności stanowiło szkolenie wojskowe na kursach oficerskich w organizacji PS. Wykładał tam historię wojskowości i historię powstań polskich. Skontaktował z organizacją PS płka A. Horaka, który prowadził także szkolenie dla kadr wojskowych PS. W działalności konspiracyjnej P-ego pewną rolę odgrywały też kontakty z gettem warszawskim, gdzie polscy socjaliści mieli swoją komórkę wydającą przez kilka lat konspiracyjne pismo „Ghetto Podziemne”. Jako wybitny działacz PS brał udział w lutym 1943 w pracach nad sformułowaniem unowocześnionego programu PS, późniejszej RPPS. Wyrażał wątpliwości co do możliwości wybuchu rewolucji antyhitlerowskiej w Niemczech. Podkreślał stale rolę Związku Radzieckiego w drugiej wojnie, nazywając już wtedy bitwę stalingradzką przełomowym wydarzeniem lat przebiegu wojny i uważając za konieczne bliskie współdziałanie Polski ze Związkiem Radzieckim. Razem z RPPS, która przybrała w r. 1944 nazwę PPS-Lewica, P. popierał koncepcję Centralnego Komitetu Ludowego (CKL), który pozostawał w opozycji do oficjalnego kierunku obozu londyńskiego i prowadził rozmowy polityczne z Polską Partią Robotniczą. PPS-Lewica propagowała koncepcje utworzenia szerokiego frontu centrolewicowego, od ludowców do Polskiej Partii Robotniczej (PPR). P. brał udział w opracowaniu deklaracji ideowej CKL wiosną 1944.

W powstaniu warszawskim P. uczestniczył jako oficer AK, przede wszystkim organizując pracę w śródmieściu Warszawy nad zabezpieczaniem zbiorów archiwalnych i bibliotecznych oraz zbierając dokumentację historyczną. Jednocześnie współpracował z „Biuletynem Centralnego Komitetu Ludowego” i „Robotnikiem”, organem PPS-Lewicy w śródmieściu. W artykule pt. Fikcja a rzeczywistość („Biul. Centralnego Komitetu Ludowego” 1944 nr 12) pisał, że Rada Jedności Narodowej jako reprezentantka obozu londyńskiego nie może uważać się za całkowicie uprawnioną do wydawania opinii w imieniu całego kraju. Przedstawiciele CKL i Krajowej Rady Narodowej (KRN) zwrócili się do Rady Jedności Narodowej celem podjęcia wspólnie akcji dla uzyskania pomocy ze strony Armii Radzieckiej. Rada Jedności Narodowej odmówiła udziału w tej inicjatywie. Po kapitulacji powstania warszawskiego P. poszedł do niewoli niemieckiej jako podporucznik AK. Był początkowo w obozie w Lamsdorf (obecnie Łambinowice), a od 22 X 1944 w oficerskim obozie jenieckim – Oflag II D Grossborn (obecnie Kłomino). Tam działał w Komitecie Demokratycznym opowiadającym się za uznaniem Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego.

Po powrocie do kraju P. stanął od razu do dalszej pracy naukowej i organizacyjnej. Wiele się przyczynił do powstania w r. 1948 i rozwoju Instytutu Pamięci Narodowej, przemianowanego w r. 1948 na Instytut Historii Najnowszej. P. był wicedyrektorem, potem dyrektorem tego Instytutu. Z początkowo skromnych poczynań uczynił on z Instytutu ośrodek badań nad historią najnowszą. Instytut istniał stosunkowo krótko (zlikwidowany 31 X 1950), jednak zainicjowane w nim prace mają duże znaczenie dla badań historii najnowszej. Należało do nich wydanie pierwszych syntez najnowszej historii Polski pióra Henryka Wereszyckiego („Historia polityczna Polski w dobie popowstaniowej 1864–1918”, W. 1948) i Witolda Kuli („Historia gospodarcza Polski w dobie popowstaniowej 1864–1918”, W. 1947), rozpoczęcie w r. 1947 wydawnictwa kwartalnika pt. „Dzieje Najnowsze”, którego redaktorem był P. i którego istnienie zamknęło się pierwszym rocznikiem, jak też prace nad kartoteką biograficzną działaczy polskiego ruchu robotniczego, która w postaci znacznie rozszerzonej znajduje się obecnie w Muzeum Historii Polskiego Ruchu Rewolucyjnego. W tym czasie P. był członkiem prezydium Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich (w późniejszej nazwie: Hitlerowskich) w Polsce, a także przewodniczącym Okręgowej Komisji w Warszawie i występował jako biegły rzeczoznawca w procesach zbrodniarzy wojennych. Trwałym dorobkiem kierowanej przez niego Komisji stała się dokumentacja egzekucji ulicznych w Warszawie, masowych straceń w Palmirach, zbrodni w Wawrze oraz zbrodni na ludności cywilnej w czasie powstania warszawskiego.

P. inspirował także monografię Wandy Kiedrzyńskiej o obozie koncentracyjnym w Ravensbrück (wyd. 1. W. 1961, wyd. 2. W. 1965) i Krzysztofa Dunin-Wąsowiczao obozie w Stutthofie (wyd. 1. W. 1946). Stworzył on również warunki umożliwiające Adamowi Borkiewiczowi zbieranie źródeł i opracowanie później książki o militarnej stronie powstania warszawskiego 1944 r. (W. 1957). Dzięki P-emu uratowało się wiele cennych rękopisów i archiwaliów, które znalazły się w zbiorach Instytutu, przekazane przez ludzi ze środowisk nawet o odmiennych przekonaniach politycznych. P. uzyskał zezwolenie władz prokuratorskich na przeprowadzenie wywiadu z przebywającym czasowo w więzieniu w Polsce generałem E. von dem Bachem-Żelewskim. Tą drogą otrzymał od niego szereg ważnych danych dotyczących wojskowej strony powstania warszawskiego, które następnie opublikowano w „Dziejach Najnowszych” (1947 nr 2). Zbiory zlikwidowanego w r. 1950 Instytutu Historii Najnowszej przejął Wydział Historii Partii przy KC PZPR, a pracowników usunięto poza placówki badawcze. W okresie od lipca do grudnia 1951 P. pracował w Archiwum Głównym Akt Dawnych, potem leczył się w sanatorium na zadawnioną gruźlicę. W r. 1953, po powołaniu Instytutu Historii PAN, P. powrócił znów do pracy naukowej, obejmując stanowisko kierownika Pracowni Bibliografii Historii Polski w Zakładzie Dokumentacji, a od r. 1957 ponadto stanowisko kierownika Zakładu Historii II Wojny Światowej tegoż Instytutu. W czerwcu 1954 P. został mianowany docentem, a w czerwcu 1959 profesorem nadzwycz.

Działalność P-ego w ostatnim okresie życia polegała nie tyle na pisaniu rozpraw (przede wszystkim z historii najnowszej), lecz na inspirowaniu, kierowaniu i organizowaniu prac naukowych. W Instytucie Historii podjął akcję gromadzenia dokumentów i relacji z historii z okresu drugiej wojny światowej. Doprowadziło to do powstania kilku cennych zbiorów relacji, których był inspiratorem, a następnie napisał wstęp do tych prac. Tak powstało m. in. obszerne wydawnictwo źródłowe pt. „Wspomnienia więźniów Pawiaka” (wyd. 1. W. 1964, wyd. 2. W. 1978). P. był także inicjatorem i kierownikiem naukowym wydawnictwa źródeł (w dużej części relacji) o cywilnej obronie Warszawy we wrześniu 1939 (W. 1964). Za te dwie ostatnie prace otrzymał nagrodę „Polityki” w r. 1965 jako za najlepsze książki (źródła) roku wydane na temat historii najnowszej. Z inicjatywy P-ego i pod jego kierunkiem powstał jedyny w swoim rodzaju „Centralny katalog polskiej prasy konspiracyjnej z lat 1939–1945”, opracowany przez Lucjana Dobroszyckiego (W. 1962), zawierający opis ponad tysiąca pozycji czasopiśmienniczych. P. inspirował także pracę Bartłomieja Golki (i napisał do niej wstęp) pt. „Prasa konspiracyjna «Rocha» (W. 1960). Z inicjatywy P-ego rozpoczęto wydawanie wielotomowego zbioru pism Adama Próchnika, które następnie kontynuował K. Dunin-Wąsowicz. Do dwóch pierwszych tomów pism Próchnika (W. 1957 i W. 1958) P. napisał przedmowę. Ostatnią napisaną przez P-ego pracą, a ogłoszoną już po jego śmierci była jego przedmowa do książki Władysława Bartoszewskiego „Warszawski pierścień śmierci” (wyd. 1. W. 1967, wyd. 2. W. 1970). P. patronował wydawnictwu „Okupacja i ruch oporu w „Dzienniku Hansa Franka” (wyd. 1. W. 1970, wyd. 2. W. 1970). Był także inspiratorem i redaktorem oraz współpracownikiem czasopism historycznych, przede wszystkim periodyku pt. „Najnowsze Dzieje Polski 1939–1945. Materiały i studia z okresu II wojny światowej”. W piśmie tym umieścił szereg własnych artykułów i opracowań, m. in. omówienie niemieckich materiałów do historii powstania warszawskiego (które wyszły potem jako osobna broszura, W. 1958) oraz dokumentów do kapitulacji powstania warszawskiego. Opublikował też P. liczne recenzje i artykuły popularnonaukowe w czasopismach, m. in.: „Nowe Książki”, „Mówią Wieki”, „Kuźnica”, „Młodzi Idą”, „Wieś”, „Świat i Polska”. Napisał także kilka życiorysów, głównie dotyczących ludzi działających w latach drugiej wojny światowej, dla Polskiego Słownika Biograficznego i był członkiem jego Komitetu Redakcyjnego. W ramach swojej działalności dokumentacyjnej zajmował się również redagowaniem prac bibliograficznych – jeszcze w latach czterdziestych bibliografią prac tyczących się Wiosny Ludów, a potem był redaktorem „Bibliografii Historii Polski XIX w.” I: 1815–1831 (W. 1958). Materiały zaś zebrane pod jego kierunkiem do lat 1832–64 uzupełnione i opracowane pod redakcją następcy ukazywały się w l. 1972–9. P. wchodził też w skład Komitetu Redakcyjnego kwartalnika „Z Pola Walki”.

W r. 1945 P. wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), której członkiem pozostał do r. 1948. Był przewodniczącym Komisji Archiwalno-Historycznej Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS. Publikował artykuły popularnonaukowe na temat historii drugiej wojny światowej w organach PPS „Robotnik” i „Przegląd Socjalistyczny”. Pracował w wielu organizacjach naukowych i społecznych. Był wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD), przewodniczącym Głównej Komisji Historycznej ZBoWiD, wiceprzewodniczącym Rady Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa, członkiem Ogólnopolskiej Ligi do Walki z Rasizmem, członkiem rad naukowych wielu instytucji, m. in. Instytutu Historii PAN. Cechowało go umiłowanie prawdy i bezkompromisowe do niej dążenie. W swoich zainteresowaniach naukowych i poglądach politycznych opowiadał się zdecydowanie po stronie kierunku niepodległościowego i postępowego w polskiej myśli politycznej i w działaniach. Nie znosił jednak wszelkich zakłamań i starał się ukazywać prawdziwy przebieg wydarzeń i motywy działalności, choćby ta prawda była gorzka. Dzięki temu stanowisku cieszył się szacunkiem i zaufaniem różnych środowisk zarówno naukowych, jak i politycznych. Był wielkim erudytą, niestety nie wszystko ze swej ogromnej wiedzy przekazał w formie drukowanej. Wychowany w dwóch kulturach i językach, był P. również wybitnym znawcą dziejów Rosji w. XIX i XX, a specjalnie historii ruchów politycznych i wojskowości rosyjskiej z przełomu stuleci, choć te właśnie pasje poznawcze nie wyraziły się w formie pisanej. Był życzliwym krytykiem prac stworzonych przez innych ludzi, inspirował te prace i opiekował się nimi, zwłaszcza gdy chodziło o prace doktorskie, których był często recenzentem. W stosunku do ludzi był bezpośredni i skromny, pozornie pedantyczny i oschły, faktycznie serdeczny i życzliwy, zwłaszcza gdy wiedział, że chodzi o autentyczne dążenie do prawdy historycznej. W życiu codziennym małomówny i skupiony, przejawiał silny charakter, szczególnie w sytuacjł zadośćuczynienia krzywdy popełnionej wobec ludzi. Wskutek pogarszającego się stanu zdrowia w ostatnich latach życia coraz dłuższe stawały się jego pobyty w sanatorium w Otwocku koło Warszawy. Zmarł tam 7 III 1966, pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach (dawny Wojskowy) w Warszawie. Był odznaczony m. in. Krzyżem Walecznych, Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

W małżeństwie z Ewą z Praussów, córką znanych działaczy socjalistycznych Ksawerego (zob.) i Zofii (zob.), żołnierzem Dywersji Kobiecej (Dysk) KG ZWZ-AK i rozpoznania Komendy Dywersji KG AK, P. miał córkę Zofię (ur. 1939), fizyka, zamężną Romaszewską.

 

Enc. Warszawy, W. 1975 (fot.); W. Enc. Powsz. (PWN); – Drozdowski M. M., Stanisław Płoski (1889–1966), „Współczesność” 1966 nr 7; Dunin-Wąsowicz K., Stanisław Płoski (1899–1966), „Biul. Żyd. Inst. Hist.” 1966 nr 58 s. 151–3; Durko J., Stanisław Płoski, „Z Pola Walki” 1966 nr 2; Giza S., Wspomnienie o prof. S. P-m, „Tyg. Kult.” 1966 nr 12; Herbst S., Wspomnienie o St. P-m, „Kultura” 1966 nr 12; Kiedrzyńska W., Stanisław Płoski – badacz okupacji hitlerowskiej, „Życie Warszawy” 1967 nr 57 s. 3; Manteuffel T., Stanisław Płoski (4 I 1899–7 III 1966), „Kwart. Hist.” 1966 nr 2; Pospieszalski K. M., Prof. dr Stanisław Płoski (1899–1966), „Przegl. Zach.” 1966 nr 2; Rosen Zawadzki K., Prof. St. Płoski, „Życie i Myśl” 1966 nr 5 s. 136–7 (fot.); Rusinek K., Pamięci Profesora St. P-ego, „Za Wolność i Lud” 1966 nr 6 (fot.); Rzepecki J., Wspomnienia i przyczynki historyczne, W. 1957 s. 285; Stanisław Płoski 1899–1966, „Wojsk. Przegl. Hist.” 1966 nr 2 (bibliogr. ważniejszych prac); – Słomczyński A., W warszawskim Arsenale, W. 1971; Walka o dobra kultury. Warszawa 1939–1945, W. 1970 I–II; – „Najnowsze Dzieje Pol. 1939–1945. Materiały i studia z okresu II wojny światowej”, T. 10: 1966 (tu: Rzepecki J., Stanisław Płoski (4 I 1899–7 III 1966, niekompletna bibliogr. prac P-ego); „Tryb. Ludu” 1966 nr 58; „Życie Warszawy” 1966 nr 57 s. 5, 7, nr 58 s. 6, nr 59 s. 5, 6, 7; – Arch. Uniw. Warsz.: Cząstkowe akta stud. P-RP 7874 (tu fot.); IH PAN: Arch. osobowe; – Informacje Henryka Wereszyckiego z Krakowa.

Krzysztof Dunin-Wąsowicz

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

 

Franciszek Ksawery Prauss

listopad 1874 - 1925-12-14 polityk
 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Hugo Krzyski

1913-02-03 - 1991-05-09
aktor teatralny
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Bolesław Londyński

1855-01-05 - 1928-09-30
tłumacz
 

Edward Szczeklik

1898-06-18 - 1985-06-03
lekarz
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.