Rudziński Stanisław (1867–1915), malarz. Ur. w Radomiu, był synem Placyda, nauczyciela, i Franciszki z Wesołowskich.
Studiował w ASP w Monachium: w r. 1896 zapisał się do szkoły rzeźby Wilhelma Rümanna. Jakoby studiował również w Petersburgu. Na początku XX w. mieszkał w Warszawie wyjeżdżając często do Zakopanego (zapewne w celu leczenia płuc). Tam malował tatrzańskie pejzaże, widoki Zakopanego. Corocznie w l. 1902–14 wystawiał swe prace w Tow. Zachęty Sztuk Pięknych (TZSP) w Warszawie. W Tow. Przyjaciół Sztuk Pięknych (TPSP) w Krakowie wystawił w r. 1902 Widok z ulicy Kościeliskiej i pastelowy Portret damy. W warszawskim Salonie Aleksandra Krywulta w r. 1903, na wystawie pasteli i akwarel, pokazał Krajobraz, w r. 1905: Dolinę Kościeliską, Motywy z Kalisza i Główkę kobiecą. W t. r. wziął udział w wystawie szkiców «na chleb dla głodnych» w tymże Salonie. Zasadniczo jednak poświęcił się R. dekoracji wnętrz. Prace jego z tego zakresu – jak pisał Henryk Piątkowski – «posiadały dużo smaku i kultury zachodniej». W r. 1900 wziął udział – wraz z Bronisławem Wiśniewskim – w konkursie na polichromię katedry płockiej. Projekt, jakkolwiek nie zrealizowany, otrzymał wyróżnienie. Ok. l. 1900–1 wykonał – również wspólnie z B. Wiśniewskim – dekorację ścienną głównej nawy katedry we Włocławku, sam zdobił wnętrze kaplicy Najśw. Sakramentu tamże. W l. 1904–5 był współautorem – obok Zdzisława Jasińskiego, Stanisława Jasińskiego i B. Wiśniewskiego – polichromii kolegiaty Św. Józefa w Kaliszu. Projekty dekoracji kościołów w Łodzi i w Solcy Wielkiej (pow. łęczycki) pokazane były na salonach TZSP w l. 1909/10 i 1910/11. R. malował też pastelowe i olejne pejzaże, m. in. morskie z Abacji (Opatija), a także pastelowe i olejne studia portretowe; w r. 1911 wystawił w TZSP portrety teściów, Karolostwa Roguskich. Ok. r. 1911 zamieszkał w Kutnie, a ostatnie lata życia spędził we Włocławku, gdzie pracował jako nauczyciel rysunku i geometrii w szkole handlowej. Wystawiał swoje prace jeszcze m. in. w r. 1904 w Kaliszu, w r. 1908 w Łodzi, w r. 1911 – w Kutnie, w r. 1913 – w Moskwie (na I Wystawie Malarstwa Polskiego), w r. 1914 – w Wilnie (na wystawie Salonu Richlinga z Warszawy). W Muzeum Narodowym w Warszawie znajduje się kompozycja figuralna R-ego Wiatr halny oraz Głowa mężczyzny z wąsami. R. zmarł 10 V 1915 we Włocławku, gdzie też został pochowany.
Ożeniony był R. z Janiną Ludwiką Roguską (ślub ich opisany został w powieści Heleny Boguszewskiej pt. „Czekamy na życie” 1947), miał z nią dwoje dzieci: Bronisława (ur. 1906) i Wandę (ur. 1909).
Fot. w: „Tyg. Ilustr.” 1915 II 554; – Pol. Bibliogr. Sztuki, I cz. 1, 2; Swieykowski, Pam. Tow. Przyj. Sztuk Pięknych; Katalog Salonu Richlinga w Warszawie, Wil. 1914; I Wystawa Malarzy Polskich w Moskwie (katalog 1913); Wiercińska, Katalog prac TZSP; – Askanas K., Sztuka Płocka, Wyd. 2, Płock 1985; Nowowiejski A. J., Płock, Płock 1917 s. 188; Płażewska, Warsz. Salon A. Krywulta; – „Biesiada Liter.” 1904 nr 39 s. 259, 1910 nr 4 s. 70; „Kur. Warsz.” 1902 nr 149 s. 6, 1915 nr 230 s. 4 (nekrolog), nr 231 s. 4 (H. Piątkowski, Wspomnienie pośmiertne); „Łowiczanin” 1911 nr 23 s. 5; „Świat” 1908 nr 51 s. 15, 1910 nr 52 s. 13; „Wędrowiec” 1906 nr 23 s. 447; – IS PAN: Mater. Słownika Artystów Pol.; – List Bronisława Rudzińskiego (Londyn) z dn. 13 V 1988 (w posiadaniu autorki artykułu); – Stępień H., Artyści polscy w środowisku monachijskim 1830–1914 (praca przygotowywana do druku).
Elżbieta Szczawińska