Siedlecki Stanisław (1676–1736), ksiądz misjonarz, rektor w seminariach diecezjalnych. Ur. 10 V w Solcu w woj. lubelskim, pochodził z zubożałej rodziny szlacheckiej.
Dn. 7 VI 1692 został S. przyjęty do seminarium internum (nowicjatu) Zgromadzenia Misji w Warszawie. Dn. 8 VI 1694 złożył śluby wieczyste. Święcenia kapłańskie otrzymał najprawdopodobniej w r. 1697; zapewne następnie pracował przy parafii Św. Krzyża w Warszawie i wraz z ekipą doświadczonych misjonarzy wyjeżdżał na rekolekcje i misje ludowe. Na początku 1715 r. mieszkał w domu księży misjonarzy w Wilnie. Prowadził wówczas rekolekcje i misje w różnych parafiach na Litwie, ceniony jako misjonarz ludowy. W l. 1715–20 był dyrektorem seminarium internum w Warszawie, a więc głównym wychowawcą przyszłych misjonarzy. Równocześnie, zwłaszcza w l. 1716–18, głosił misje i rekolekcje w parafiach diec. krakowskiej, przemyskiej i poznańskiej. W r. 1717 towarzyszył S. bpowi Adamowi Rostkowskiemu podczas wizytacji kanonicznej diec. poznańskiej. W l. 1716–20 S. zajmował się dorywczo pracą duszpasterską przy kościele Św. Krzyża w Warszawie. Gdy w r. 1720 misjonarze przejmowali kierownictwo i formację we włocławskim seminarium diecezjalnym, S. otrzymał nominację na rektora seminarium i superiora domu. Stanowiska te łączyły się z funkcją proboszcza w parafii Witów, która należała do uposażenia domu misjonarzy przy seminarium. We wrześniu t.r. przeprowadził S. misję w seminaryjnym kościółku św. Witalisa, a wkrótce także w Witowie i Nieszawie. W r. 1725 podczas wizytacji domu we Włocławku, dokonywanej przez wizytatora Michała Waltera, podpisał S. potępienie tez jansenizmu i quesnelianizmu, zgodnie z zaleceniami papieża Klemensa XI zawartymi w bulli «Unigenitus». S. wykładał wówczas w seminarium teologię. Jako rektor seminarium włocławskiego, pisał S. kronikę pt. Pamiętniki domowe (następcy jego kontynuowali Pamiętniki z przerwami, aż do r. 1865; rkp. w Arch. Sem. Duchownego we Włocławku). W lipcu 1727 S. został mianowany rektorem seminarium diecezjalnego w Lublinie i superiorem domu księży misjonarzy. Tam również wykładał teologię oraz przeprowadzał rekolekcje i misje.
W sierpniu 1728 przyjechał S. do Krakowa i przez rok był superiorem domu na Stradomiu. Już w r.n. został rektorem seminarium diecezjalnego i przełożonym domu misjonarzy w Łowiczu. W r. 1730 jako delegat polskiej Prowincji Zgromadzenia Misji uczestniczył w obradach konwentu generalnego w Paryżu.
Po otwarciu seminarium w Krakowie na Stradomiu dla alumnów diecezji krakowskiej oraz kleryków Zgromadzenia został S. jego pierwszym rektorem i ponownie superiorem domu (1732–3). O nominację S-ego, zarówno we Włocławku jak i w Krakowie starał się bp krakowski Konstanty Felicjan Szaniawski, z którym łączyła go wieloletnia znajomość i troska o rzetelne kształcenie kandydatów do stanu duchownego. W styczniu 1733 został S. rektorem Seminarium Zamkowego w Krakowie. Troszczył się o utrzymanie stosownej dyscypliny wśród kleryków, zabiegał o przezwyciężenie istniejącego wówczas dualizmu władzy w seminarium (prowizorzy tj. dwaj kanonicy wybrani przez kapitułę i profesorowie – wychowawcy). Starał się zapobiegać praktyce udzielania święceń kapłańskich osobom protegowanym, m.in. przez prowizorów, a nie nadającym się do stanu duchownego. Działania S-ego miały istotne znaczenie dla misjonarskiego systemu kierowania seminariami diecezjalnymi w XVIII w.
Prawdopodobnie wizytator J. Aumont i bp Jan A. Lipski chcieli wbrew woli S-ego zatrzymać go dłużej na stanowisku rektora, gdyż z tego urzędu zwolnił go w sierpniu 1733 nie wizytator, ale generał Zgromadzenia J. Bonnet. Przeniósł on S-ego do seminarium diecezjalnego w Gnieźnie, na stanowisko profesora teologii moralnej. Po krótkim pobycie w Gnieźnie, S. sterany pracą i chorobami, osiedlił się w Gdańsku, gdzie w pobliskiej parafii misjonarskiej św. Wojciecha, jako spowiednik i asystent domu spędził ostatni okres życia. Zmarł 4 IX 1736 i został pochowany na przykościelnym cmentarzu.
Catalogue du personel de la Congrégation de la Mission, Paris 1911 s. 565; Bączkowicz F., Z dziejów domu stradomskiego, „Roczniki Obydwóch Zgromadzeń” 1913 s. 36, 1914 s. 219–20; Chodyński S., Seminarium włocławskie, Włocławek 1904 s. 40, 67–71; Kamocki M., Perboyre G., Mémoires de la Congrégation de la Mission, Paris 1863 s. 208–10; Księga pamiątkowa trzechsetlecia Zgromadzenia Księży Misjonarzy (1625–1925), Kr. 1925 s. 96, 97, 106, 190, 199, 202; Wysocki S., Seminarium Zamkowe w Krakowie, Lw. 1910 s. 135, 228, 326; – Documenta historica Seminarii Wladislaviensis, Coll. et. ed. S. Chodyński, Varsaviae [b.r.w.] s. 28; – Arch. Księży Misjonarzy na Stradomiu w Kr.: Cathalogus domorum Congregationis Missionis ab a. 1625 et personarum Provinciae Polonae ab a. 1686 (bez sygn.); Arch. „Naszej Przeszłości” w Kr.: sygn. 2 (Liber visitationum generalium Domus Vladislaviensis […] sacerdotum Congregationis Missionis 1721–1834), sygn. 118 (Cathalogus missionariorum in domo Lublinensi commorantium, Liber seu Regestrum continens nomina missionariorum in hac domo (in Arce) seu seminario commorati sunt… ), sygn. 201 (Liber missionum ab anno quo Alexander Kotovius praesul Vilnensis missionarios sperabat 1686 ), Schletz A., Słownik biograficzny Zgromadzenia Księży Misjonarzy w Polsce 1651–1951, Kr. 1957 (wypisy, notatki; mszp.).
Jan Dukała