INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu

Stanisław Wacław Sierakowski  

 
 
1889-09-22 - 1949-02-17
Biogram został opublikowany w latach 1996-1997 w XXXVII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Sierakowski Stanisław Wacław (1889–1949), lekarz, bakteriolog, profesor Uniw. Warsz. Ur. 22 IX w Żarnowcu (pow. miechowski), był synem Mariana, lekarza, i Aleksandry z Kopczyńskich.

S. uczył się w gimnazjach w Pińczowie, Lublinie i Petersburgu, gdzie zdał maturę w r. 1908. Od n. r. studiował medycynę na UJ i po uzyskaniu 31 XII 1914 stopnia doktora wszech nauk lekarskich został asystentem Odona Bujwida w katedrze higieny i bakteriologii. W r. 1916 przeniósł się do Warszawy i objął kierownictwo Miejskiej Pracowni Bakteriologicznej, gdzie m. in. organizował kursy dokształcające i odczyty dla lekarzy, równocześnie był kierownikiem pracowni bakteriologicznej szpitala św. Stanisława. Dn. 1 X 1918 został także asystentem zakładu patologii ogólnej i doświadczalnej Uniw. Warsz. W r. n. powołany został do wojska; w czasie wojny polsko-sowieckiej był higienistą Wojskowego Okręgu Generalnego w Kielcach, gdzie zorganizował i prowadził pracownię bakteriologiczną. Po zwolnieniu z wojska S. związał się z Państwowym Zakładem Epidemiologicznym w Warszawie, został tam zastępcą dyrektora (1920–4) i kierownikiem oddziału wyrobu szczepionek (1920–5), a następnie kierownikiem oddziału diagnostycznego (1925–39). Ponadto w l. trzydziestych prowadził wraz z Feliksem Przesmyckim prywatne chemiczno-bakteriologiczne laboratorium diagnostyczne przy ul. Kruczej.

W r. 1921 S. odbył specjalizację w zakresie metod szybkiego rozpoznawania drobnoustrojów chorobotwórczych u prof. T. Madsena na uniwersytecie w Kopenhadze. W r. 1923 habilitował się z bakteriologii na Uniw. Warsz. na podstawie rozprawy Zmiany stężenia jonów w hodowlach bakteryjnych oraz mechanizm tych zmian („Med. Doświadczalna i Społ.” T. 1: 1923). W l. 1925–6 przebywał jako stypendysta Fundacji Rockefellera w Stanach Zjednoczonych, studiował tam chemię fizyczną i biochemię, następnie w Londynie – chemię i w Niemczech chemię koloidów.

Pierwsze prace naukowe S-ego dotyczyły diagnostyki i metod sporządzania szczepionek bakteriologicznych, np. Über die Einwirkung verschiedener Methoden der Impfstoffbereitung auf den Agglutinationstiter der gegen Cholera und Typhus Schutzgeimpften („Centralblatt für Bakteriologie” Bd. 84: 1920). Później zajął się pomiarami stężenia jonów wodorowych w pożywkach oraz wpływem kwasoty pożywki na wzrost drobnoustrojów, np. O znaczeniu stopnia zakwaszania cukrów przez bakterie za pomocą mierzenia ilości H jonów („Przegl. Epidemiologiczny” T. 2: 1922). Poszukując szybkich metod diagnostyki ważniejszych drobnoustrojów chorobotwórczych, opracował wspólnie z H. Bechholdem metodę uwidaczniania zarazków przesączalnych za pomocą pozłacania: Erfahrungen mit der Goldverstärkungsmethode zur Sichtbarmachung ultravisibler Gebilde („Zeitschr. für Hygiene und Infektionskrankheiten” Bd. 106: 1926). Badając czynniki etiologiczne próchnicy zębów, wyizolował kilka szczepów bakteryjnych odznaczających się wyjątkową odpornością na kwaśny odczyn pożywki: Variation et nature des concentrations en ions H dans les cultures bactériennes (,,Comptes Rendus des Séances de la Société de Biologie” T. 89: 1923). Wraz z Feliksem Przesmyckim opracował metodę oczyszczania toksyn błoniczych i czerwonkowych przy zastosowaniu filtrów kolodionowych: Sur l’ultrafiltration des toxines diphtériques (tamże T. 98: 1928) i Ultrafiltration des toxines dysentériques (tamże T. 99: 1928), natomiast z Bernardem Zabłockim zbadał wpływ różnych stężeń jonów wodorowych na przebieg odczynów diagnostycznych w kile: Untersuchungen über serologische Reaktionen bei Syphilis („Bulletin International de l’Académie Polonaise des Sciences et des Lettres. Classe de Médecine” 1932 nr 4–8). S. był też inicjatorem w Polsce badań nad biologią mikroorganizmów znajdujących się w meteorytach spadających na Ziemię z kosmosu i autorem oryginalnej hipotezy o przemieszczaniu się tą drogą drobnoustrojów w przestrzeni międzyplanetarnej. Ogółem do wybuchu wojny opublikował ok. 70 prac doświadczalnych z zakresu bakteriologii i wirusologii lekarskiej oraz diagnostyki laboratoryjnej chorób zakaźnych.

W r. 1939 S. powołany do wojska, został komendantem laboratorium bakteriologicznego w Brześciu nad Bugiem, po kampanii wrześniowej ewakuowany na Węgry, przebywał początkowo w obozie jenieckim, a następnie pracował w Centralnej Pracowni Bakteriologicznej w Budapeszcie. W r. 1940 powrócił do Warszawy, znalazł zatrudnienie jako bakteriolog i włączył się w tajne nauczanie na Uniw. Warsz., prowadząc ćwiczenia dla słuchaczy medycyny i wykłady z bakteriologii dla słuchaczy farmacji. Po wojnie został w r. 1945 tytularnym profesorem i etatowym docentem bakteriologii w katedrze mikrobiologii lekarskiej Uniw. Warsz. Publikował już niewiele, głównie prace popularyzatorskie, np. Bakterie, rośliny, człowiek („Nauka i Sztuka” 1946 nr 9–12). W r. 1945 został członkiem korespondentem PAU i w n. r. członkiem zwycz. Tow. Naukowego Warszawskiego. Zmarł 17 II 1949 w Warszawie, wg nekrologu rodziny (z podaniem daty pogrzebu: 9 IV [!]), pochowany został na cmentarzu Powązkowskim.

O stosunkach rodzinnych S-ego wiadomo jedynie, że miał syna w małżeństwie z Zofią, której nazwiska nie udało się ustalić.

 

Katalog wydawnictw Polskiej Akademii Umiejętności 1873–1947, Kr. 1948 I–II; Biogramy uczonych pol., Cz. VI z. 2 (mylna data śmierci); Nieciowa, Członkowie AU oraz PAU; Urzędowy spis lekarzy, W. 1924/25 s. 315; – Hist. Nauki Pol., V cz. 1; Manteuffel, Uniw. Warsz. 1915/16–1934/5; Tajne nauczanie medycyny i farmacji w latach 1939–1945, Pod red. A. Dawidowicza, W. 1977; – „Arch. Hist. i Filoz. Med.” T. 52: 1989 z. 4 s. 527 (fot.); „Roczn. PAU” 1939/45 s. LXI–LXIV (częściowa bibliogr.), 1947/52 s. XCIX, 127 (mylna data śmierci); „Roczn. Tow. Nauk. Warsz.” 1946 s. 69 (częściowa bibliogr.), 1949 s. 215–17 (wspomnienie pośmiertne E. Mikulaszka), 229; „Roczniki Uniw. Warsz.” T. 3: 1962 s. 131; „Życie Warszawy” 1949 nr 98, 102 (nekrologi); – Arch. PAN: Zespół Minerwa; Arch. UJ: sygn. S II 521 (Liber promotionum, nr dyplomu 4473), S II 619 (teczka osobowa); USC w W., Oddz. Śródmieście: Informacja na podstawie aktu zgonu No 1–5423/49 o śmierci S-ego w lutym 1949.

Stanisław Tadeusz Sroka

 

 

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Tadeusz Stefan Gajcy

1922-02-08 - 1944-08-20
poeta
 

Julian Leopold Ochorowicz

1850-02-23 - 1917-05-01
psycholog
 

Wanda Gertz

1896-04-13 - 1958-11-10
działacz niepodległościowy
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Grzegorz Smólski

1844-08-11 - 1911-12-03
dziennikarz
 

Franciszek Krajowski

1861-09-30 - 1932-11-22
generał dywizji WP
 

Karol Szafranek

1904-12-04 - 1997-07-29
pedagog muzyczny
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.