Podgórski Stefan (1884–1965), właściciel przedsiębiorstw handlowych, wiceprezydent m. Wrocławia, działacz społeczny. Ur. 26 XII w Warszawie, był synem Stanisława, uczestnika powstania styczniowego, notariusza, i Karoliny z Tomkielów. Tam uczęszczał do Szkoły Realnej R. Kowalskiego oraz do specjalnej Szkoły Handlowej F. Laskusa (później A. Ubysza), którą ukończył z odznaczeniem w r. 1903. Studiował w Wiedeńskiej Akademii Handlowej (Wiener Handels-Academie), następnie na Wydziale Nauk Polityczno-Ekonomicznych Politechniki Gdańskiej. Równocześnie odbył praktykę handlową w Bałtyckim Banku Komisowym. Po dwuletnim pobycie w Gdańsku został przez władze pruskie wydalony za polską działalność narodową, m. in. za tajne nauczanie dzieci polskich. W styczniu 1906 przyjechał do Krakowa, gdzie został zatrudniony w Związku Handlowym Kółek Rolniczych. Od stycznia 1907 do 31 XII 1909 pracował w Przedsiębiorstwie Naftowym «Wolski, Korsak, Weydlich i S-ka» najpierw w Borysławiu, następnie w Centralnym Biurze (Dyrekcji) we Lwowie. W r. 1908 wstąpił do Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego we Lwowie. W r. 1910 podjął pracę w Banku Kupieckim w Krakowie jako kasjer-rewident, następnie jako prokurent. Z chwilą wybuchu wojny, w sierpniu 1914 wstąpił do Legionów Polskich, w których służył do maja 1915 w II Brygadzie. Następnie był kierownikiem działu techniczno-handlowego w Tow. Przemysłu Górniczego w Krakowie, gdzie pracował do r. 1916. W t. r. utworzył własną firmę w Dąbrowie Górniczej z ekspozyturą w Wiedniu, zajmując się dostawami artykułów technicznych do kopalń węgla. W l. 1920–4 był dyrektorem i współudziałowcem przedsiębiorstwa transportowo-rzecznego «Żegluga Polska» S. A. w Krakowie, w którym zorganizował dział handlowy i dział węglowy. Następnie założył tamże nową spółkę «Węglostal», której zadaniem była dostawa artykułów technicznych, głównie stali, oraz sprzedaż węgla na zasadach reprezentacji kopalń. W r. 1927 stał się jej właścicielem, ograniczając jej działalność wyłącznie do sprzedaży węgla.

Podczas okupacji niemieckiej P. prowadził detaliczną sprzedaż węgla. Aresztowany w r. 1941 przez gestapo pod zarzutem kolportażu nielegalnych ulotek, został uwolniony dzięki staraniom rodziny. W l. 1942–4 współuczestniczył w organizowaniu tajnych koncertów. Brał udział w prowadzonych przez Radę Główną Opiekuńczą akcjach opieki nad wysiedlonymi i pomocy więźniom. Dn. 30 IV 1945 został mianowany kierownikiem ekspozytury Zarządu Miejskiego m. Wrocławia w celu werbowania i przygotowania ekip administracyjnych dla Wrocławia i Dolnego Śląska. Po przyjeździe do Wrocławia objął dn. 15 V 1945 stanowisko wiceprezydenta miasta; pozostał na nim do 1 V 1947. W r. 1945 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego (SD) i był jednym z organizatorów SD we Wrocławiu. Od 16 VIII t. r. pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Tymczasowego Koła SD we Wrocławiu. Następnie był wiceprzewodniczącym Zarządu Okręgu SD we Wrocławiu aż do sierpnia 1946. Jako wiceprezydent i pierwszy prezes Dolnośląskiego Tow. Muzycznego był współtwórcą teatru i opery wrocławskiej oraz Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. W r. 1946 został pierwszym prezesem Tow. Popierania Nauk Ekonomicznych we Wrocławiu, kładąc duże zasługi w utworzeniu Wyższej Szkoły Handlowej. Od maja 1947 był członkiem dyrekcji Wystawy Ziem Odzyskanych oraz dyrektorem Tow. Wystaw i Targów Dolnośląskich. W t. r. aresztowany pod niesłusznymi zarzutami, został zwolniony w r. 1949 na podstawie wyroku Sądu Doraźnego. Napotykał jednak na trudności w uzyskaniu odpowiedniej pracy, był więc w l. 1949–50 kierownikiem administracyjno-gospodarczym w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, następnie do r. 1955 pracował w spółdzielczości rzemieślniczej branży metalowej. W r. 1955 został wykładowcą muzykologii w Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. W trzy lata później przeszedł na emeryturę. Był członkiem Tow. Miłośników Astronomii i Tow. Miłośników Wrocławia, działał we Froncie Jedności Narodu. Zmarł 22 VIII 1965 w Płońsku, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Był odznaczony m. in. Krzyżem Legionów, Odznaką Budowniczego Wrocławia, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.

P. był żonaty dwukrotnie: po raz pierwszy (od r. 1907) z Janiną z Cholewickich, po raz drugi (od r. 1923) z Felicją z Miałkowskich. W pierwszym małżeństwie miał synów: Romana (zm. 1927) i Stefana (zginął w r. 1939), w drugim: córkę Zofię Podgórską-Klawe, lekarza, pracownika nauk. Instytutu Historii Nauki, Oświaty i Techniki PAN w Warszawie.

Księga adresowa miasta Krakowa i woj. krakowskiego, 1932, Dział IIIa s. 437; toż za l. 1933–4, Dział VIII s. 93: Wielka Księga Adresowa miasta Krakowa, 1925 s. 271; – Trudne dni, Wr. 1960–1 I–II (indeks w t. III); – Arch. Komitetu Wojewódzkiego PZPR: sygn. 1/V/28; Arch. Państw. w Wr.: Protokoły Zarządu Miejskiego m. Wrocławia; Arch. Woj. Komitetu SD w Wr.: Protokoły Zjazdów, Plena, 1945–8; Urząd Wojewódzki w Wr.: sygn. 4356 (ewidencja akt osobowych m. Wrocławia).

Bronisław Pasierb