Rzeszot Stefan (1923–1987), dziennikarz, komentator i działacz sportowy. Ur. 1 IV w Krakowie, był synem Stefana i Walerii z Worytkiewiczów; rodzice zajmowali się masarstwem: ojciec miał zakład w Krakowie, matka prowadziła sklep.
Do wybuchu wojny w r. 1939 R. ukończył 3 klasy Gimnazjum im. Hoene-Wrońskiego w Krakowie, w latach okupacji niemieckiej uczył się w szkole budowlanej w Krakowie. Od r. 1945 działał w Organizacji Młodzieży Tow. Uniwersytetu Robotniczego (OMTUR) i w Związku Robotniczych Stowarzyszeń Sportowych RP (1945– 47). Przeniesiony służbowo jako działacz młodzieżowy do Warszawy, został kierownikiem Wydz. Kultury Fizycznej w Komitecie Centralnym OMTUR, a po zjednoczeniu organizacji młodzieżowych (1948) – kierownikiem Wydz. Kultury Fizycznej Zarządu Głównego Związku Młodzieży Polskiej (1949–50). Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
W r. 1947 rozpoczął R. pracę jako korektor w „Przeglądzie Sportowym”. W l. 1950–4 był organizatorem i kierownikiem działu sportowego w piśmie „Sztandar Młodych” w Warszawie. W l. 1954–70 był redaktorem naczelnym ilustrowanego tygodnika „Sportowiec”. W okresie tym redakcja „Sportowca” zainicjowała wiele pożytecznych akcji sportowo-propagandowych i patronowała im (np. organizacja pływackiego «Maratonu Morskiego», odrodzenia rugby w Polsce, propagowanie i rozwijanie kulturystyki i badmintona, międzynarodowe plebiscyty-ankiety w zakresie futbolu i szermierki). Pod kierunkiem R-a wielu młodych dziennikarzy zdobywało kwalifikacje w zakresie dziennikarstwa sportowego. Po r. 1957 pełnił funkcję wiceprezesa Rady Sportu i Turystyki w Związku Młodzieży Socjalistycznej (ZMS). W l. 1970–5 sprawował funkcję zastępcy redaktora naczelnego w „Przeglądzie Sportowym”.
Już od r. 1956 współpracował R. z redakcją sportową Telewizji Polskiej i był popularnym prezenterem i komentatorem, specjalistą w zakresie hokeja na lodzie i piłki nożnej. W r. 1968 został laureatem «Złotego Ekranu» za udział w zorganizowaniu znakomitego Studia Olimpijskiego TVP z XIX Igrzysk w Meksyku. Od r. 1975 był etatowym komentatorem i sprawozdawcą Naczelnej Redakcji Sportowej TVP.
Jako dziennikarz R. znany był z dbałości o czystość języka, rzetelność informacji i perfekcję techniczną. Wchodził do władz Klubu Dziennikarzy Sportowych, przewodniczył Komisji Hokeja na Lodzie Międzynarodowego Stowarzyszenia Prasy Sportowej (AIPS – Association Internationale de la Presse Sportive). Przez wiele lat działał w Stow. Dziennikarzy Polskich, potem w Stow. Dziennikarzy PRL. Od r. 1951 był także czynny w Polskim Związku Hokeja na Lodzie. W l. 1953–5 pełnił funkcje przewodniczącego Sekcji Hokeja na Lodzie w Głównym Komitecie Kultury Fizycznej. W l. 1977–83 był wiceprezesem Polskiego Związku Badmintona i działaczem Tow. Krzewienia Kultury Fizycznej. Zmarł 22 VI 1987 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był m. in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski i tytułem Zasłużonego Działacza Kultury Fizycznej.
R. był żonaty dwukrotnie: po raz pierwszy z Lidią Skrzypek, po raz drugi z Krystyną Grzbielą; z pierwszego małżeństwa miał syna Krzysztofa (ur. 1950), historyka.
Mała Encyklopedia Sportu, W. 1987 II (fot.); – Tuszyński B., Prasa i Sport 1881–1981, W. 1981 s. 393–4, 469 (fot.), 810; tenże, Sprintem przez prasę sportową, W. 1975 s. 333, 510; – „Antena” 1987 nr 28 s. 2; „Dzien. Pol.” 1987 nr 43; „Przegl. Sportowy” 1987 nr 120 (fot.), 121, 124; „Sport” 1987 nr 120 (fot.), 121, 123, 125; „Sportowiec” 1987 nr 26 s. 5 (fot.); „Sztandar Młodych” 1987 nr 123; „Tempo” 1987 nr 72 s. 2; „Tryb. Ludu” 1987; „Życie Warszawy” 1987 nr 144, 145, 147, 148, 151; – Informacje siostry, Zofii Wójcik z Kr.
Kazimierz Toporowicz