Sabiniewicz Stefan (1904–1971), farmaceuta. Ur. 24 VIII w Środzie w Wielkopolsce, był synem Marcelego i Stanisławy z Derpińskich.
S. ukończył gimnazjum w Środzie. Studiował następnie na Wydz. Farmaceutycznym Uniw. Warsz., który ukończył w r. 1926 ze stopniem magistra. Po specjalizacji w technologii środków leczniczych pracował jako kierownik produkcji Zakładów Chemiczno-Farmaceutycznych «L. Spiess i Syn» w Tarchominic do r. 1932, potem do r. 1936 w tymże charakterze w fabryce R. Barcikowskiego w Poznaniu, W l. 1936–40 kierował działem naukowym firmy «Remedia» w Warszawie, przedstawicielstwa firmy «Bayer». W l. 1932–5 był prezesem poznańskiego oddziału Związku Zawodowego Farmaceutów Pracowników RP, a w l. 1936–8 wiceprezesem całego Związku. Ogłosił artykuł Położenie farmaceutów pracowników w aptekach („Kron. Farmacji” 1933 nr 21).
W kampanii wrześniowej 1939 r. walczył S. jako żołnierz służb sanitarnych WP. Po powrocie do Warszawy, dzięki doskonałej znajomości niemieckiego, odegrał ważną rolę na stanowisku sekretarza społecznego komitetu Izby Aptekarskiej. Gdy uruchomiono zniszczone apteki, komitet ten zapewnił stały dla nich przydział leków, narkotyków, spirytusu, starał się o zaświadczenia dla farmaceutów chroniące od łapanek; wybronił oficerów farmaceutów od internowania w obozach jenieckich. Dla wysiedlonych farmaceutów i ich rodzin zorganizował pomoc i stałą kuchnię przy ul. Marszałkowskiej 138. Dzięki staraniom komitetu udało się zapobiec wywiezieniu do Niemiec skonfiskowanego przez okupantów majątku aptek znajdujących się na terenie getta. Apteki te były czynne nadal, a ich dochody wpływały do dyspozycji Izby Aptekarskiej, nie do kas niemieckich; apteki nieżydowskie przeniesiono poza teren getta. S. gromadził środki finansowe dla ratowania życia i uwalniania więźniów Pawiaka. W jego mieszkaniu przy ul. Koszykowej 45 odbywały się konspiracyjne zebrania Komendy Głównej Związku Harcerstwa Polskiego (Szare Szeregi). W styczniu 1944 aresztowano go pod zarzutem dostarczania leków oddziałom Armii Krajowej; był więziony na Pawiaku, ale po pewnym czasie został zwolniony. Po powstaniu przebywał pod Warszawą.
W l. 1945–6 S. pracował w Min. Zdrowia jako kierownik działu farmaceutycznego biura dla spraw UNRRA w Gdyni. W l. 1948–51 był szefem działu produkcji oraz laboratorium Portowych Zakładów Przemysłu Tłuszczowego w Gdyni. Po powrocie do Warszawy kierował w l. 1956–8 centralnym laboratorium badawczym Centralnego Zarządu Przemysłu Zielarskiego «Herbapol», potem do śmierci pracował jako branżowy rzeczoznawca farmaceutyczny Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego «Transactor». Był członkiem Polskiego Tow. Farmaceutycznego. S. zmarł nagle 6 VIII 1971 w Warszawie i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim, kwatera 232 II–14. Był odznaczony Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi.
W małżeństwie z Marią z Abendtów, nauczycielką, miał S. synów: Włodzimierza (ur. 1931), lekarza w Warszawie, i Stefana (zob.).
Spis pracowników służby zdrowia, W. 1956 (dotyczy syna, Włodzimierza); – Kikta T., Nekropol farmaceutyczny. Cmentarz Powązkowski w Warszawie, W, 1985; Podlewski J. K., Mgr Stefan Sabiniewicz, „Farmacja Pol.” 1972 nr 1 s. 95–6 (fot.); – „Życie Warszawy” 1971 nr 189, 191, 192; – USC w Środzie Wielkopolskiej: Odpis skrócony aktu ur. S-a.
Stanisław Marian Brzozowski