Sienicki Stefan (1897–1970), architekt, projektant wnętrz, profesor Politechniki Warszawskiej. Ur. 4 XII w Warszawie, był synem Stefana, urzędnika kolejowego, i Antoniny z Maliszewskich.
W r. 1914 S. ukończył Szkołę Realną im. Stanisława Staszica Stowarzyszenia Techników w Warszawie. W l. 1916–18 studiował w Wojskowej Szkole Inżynieryjnej w Kijowie (w tym okresie jako szeregowiec służył w kijowskim batalionie telegraficznym). Po wojnie studiował na Wydz. Architektury Politechn. Warsz., który ukończył w r. 1925 i rozpoczął pracę zawodową w pracowni architektonicznej Zdzisława Mączeńskiego, a dwa lata później założył własną pracownię i prowadził ją do wybuchu drugiej wojny światowej. Równocześnie był kierownikiem architektonicznym firm meblowych «Thonet» (1928–38) i «Gościcino» (1938–9), a także jako kierownik pracowni architektonicznej Min. WRiOP (1929–39) brał udział w przygotowaniu wydawnictwa resortu, tj. zeszytów zawierających wzorcowe projekty szkół powszechnych, przedszkoli i gimnazjów. Był twórcą i komisarzem dwóch wystaw: «Meble wnętrz mieszkalnych» w Instytucie Propagandy Sztuki (1937) i «Sklep detaliczny» w Izbie Przemysłowo-Handlowej (1939).
Od r. 1930 S. był starszym asystentem w Zakładzie Rysunku Zygmunta Kamińskiego na Wydz. Architektury Politechn. Warsz. W r. 1936 obronił pracę doktorską pt. Meble kolbuszowskie (W. 1936), której promotorem był Oskar Sosnowski. W r.n. uzyskał habilitację z projektowania wnętrz na podstawie rozprawy Sklep detaliczny (Lw. 1936) i jako jedyny docent został powołany do Rady Wydz. Architektury. W l. 1935–9 kierował zorganizowanym przez siebie przy Wydziale «Studium wnętrz i sprzętu».
W dwudziestoleciu międzywojennym S. uczestniczył w wielu konkursach architektonicznych i urbanistycznych; otrzymał ponad 20 nagród i zleceń realizacyjnych, m.in. I nagrodę w konkursie na regulację i rozbudowę miasta Radomia (1926, wspólnie ze Stanisławem Filipkowskim), I nagrodę za zespół gmachów szkół powszechnych w Łodzi (1930, wspólnie z K. Gawrońskim), drugie nagrody za projekty gmachów: Min. WRiOP (wspólnie z Bohdanem Pniewskim), Min. Poczt i Telegrafów (wspólnie z Janem Stefanowiczem), Muz. Narodowego (wspólnie z B. Żukowskim i Jadwigą Dobrzyńską), SGGW (wspólnie z J. Dobrzyńską) oraz III nagrodę za projekt siedziby Banku Gospodarstwa Krajowego (wspólnie z B. Pniewskim i J. Stefanowiczem). Zrealizował też projekty wielu pojedynczych domów, a także kolonii mieszkaniowej w Starachowicach, szkoły powszechnej w Łodzi, gimnazjum kupieckiego w Zgierzu, kilkunastu wnętrz kawiarni, restauracji, sklepów i biur, dworca kolejowego w Będzinie, pawilonów Zakładów Starachowickich na Powszechnej Wystawie Krajowej w Poznaniu. Wspólnie z Z. Mączeńskim wybudował kościoły: św. Szczepana w Krakowie (1927) i w Krajnie na Kielecczyźnie (1927). Opublikował artykuł Urządzenia szkolne („Architektura i Budownictwo” 1938 nr 10).
S. został ranny (w twarz) w kampanii wrześniowej 1939 r. pod Krasnymstawem; w szpitalu w Kowlu dostał się do niewoli radzieckiej (był wówczas w stopniu porucznika bądź kapitana) i przebywał w obozach w Kozielsku i Griazowcu. Prawdopodobnie już w Kozielsku, a na pewno w Griazowcu, wygłaszał prelekcje (ponad 500) z historii architektury wnętrz. W r. 1941 zgłosił się do armii formowanej przez gen. Władysława Andersa i otrzymał nominację na zastępcę szefa budownictwa. Wraz z nią udał się na Środkowy Wschód, skąd w r. 1943 został przeniesiony do utworzonej we wrześniu 1942 Polskiej Szkoły Architektonicznej (PSA) przy uniwersytecie w Liverpool, został członkiem Rady Studiów i objął wykłady z rysunku odręcznego, projektowania wnętrz oraz architektury przemysłowej i handlowej. Prowadził także badania nad budową zakładów przemysłowych w Anglii i Szkocji. Na temat architektury przemysłowej i prac prowadzonych w PSA wygłaszał referaty w Stowarzyszeniu Architektów R.P. (SARP), stanowiącym Sekcję Architektoniczną Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii. W publikacji „The Polish School of Architecture 1942–1945” (Liverpool 1945) ogłosił trzy artykuły: Interior Architecture, Freehand Drawing i Industrial and Commercial Architecture.
Po zakończeniu wojny od 16 XI do 1 XII 1945 S. był przewodniczącym Rady Studiów, tj. dyrektorem PSA. Opowiedział się wówczas za jej przeniesieniem do kraju i utworzeniem na tej bazie wydziału architektury na jednej z politechnik. Gdy koncepcja ta została odrzucona, S. wrócił do Polski w listopadzie 1945. Został docentem Politechn. Warsz., wykładał projektowanie wnętrz na Wydz. Architektury i w r. 1947 objął Katedrę Projektowania Zespołów Przemysłowych przemianowaną w r. 1951 na Katedrę Architektury Przemysłowej, a następnie Projektowania Zakładów Przemysłowych (1958). Katedrą usytuowaną kolejno w Wydziałach Inżynierii (1947), Budownictwa Lądowego (1951), Budownictwa Przemysłowego (1958) i Inżynierii Budowlanej (1960) kierował do końca życia. Dn. 20 VI 1949 otrzymał tytuł profesora nadzwycz., 13 XII 1962 – zwycz. W r. 1960 był kilka miesięcy dziekanem Wydz. Budownictwa Przemysłowego. Ponadto S. włączył się do odbudowy administracji centralnej w zakresie budownictwa; w l. 1946–8 jako naczelnik Wydz. Budownictwa Przemysłowego w Min. Przemysłu i Handlu wprowadził kontrolę projektów wszystkich zakładów przemysłowych budowanych w Polsce, następnie był dyrektorem technicznym (1948–9) Centralnego Biura Studiów i Projektów Budownictwa Przemysłowego. W r. 1949 zorganizował Instytut Urbanistyki i Architektury podległy Min. Budownictwa i został jego dyrektorem (do r. 1956). Zadaniem Instytutu było prowadzenie badań w zakresie architektury, zabudowy i realizacji osiedli miejskich oraz wiejskich, wydawanie publikacji naukowych, a także popularyzacja wiedzy w dziedzinie budownictwa. Początkowy okres swojej działalności przedstawił w artykule Pierwszy rok pracy instytutu („Architektura” 1950 nr 9/11). Od r. 1956 był konsultantem Biura Projektów «Prozamet». Otrzymał w r. 1951 Nagrodę Państwową III stopnia (wspólnie ze Stanisławem Kozińskim) za naukowe opracowanie wnętrz szkół, obiektów przemysłowych i wnętrz sklepowych.
Po wojnie S. projektował niewiele, m.in. wnętrze sali Sejmu wykonane w r. 1947. Zainteresowania badawcze i doświadczenia projektowe znalazły podsumowanie w przeszło 30 artykułach, zamieszczanych głównie na łamach „Budownictwa i Architektury”, „Architektury”, „Przeglądu Technicznego” i w książkach, m.in.: Materiały do projektowania zakładów przemysłowych (W. 1947), Wzorcowe projekty sklepów detalicznych (W. 1951 cz. I–II, wspólnie z S. Kozińskim), Historia architektury wnętrz mieszkalnych (W. 1954) i Wnętrza mieszkalne. Rys historyczny (W. 1962). Był też redaktorem pracy zbiorowej „Budownictwo przemysłowe. Poradnik architekta” (W. 1955).
S. był członkiem SARP-u i jego wiceprezesem w r. 1948, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa i jego wiceprezesem (1948). W l. 1949–52 był zastępcą przewodniczącego Rady Głównej Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT). Od maja 1948 należał do Polskiej Partii Robotniczej, potem do Polskiej Zjednoczonej Parii Robotniczej. Zmarł 28 XI 1970 w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 4–VI–3). Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1935), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1946).
W małżeństwie z Zofią ze Smoleńskich miał S. dwóch synów: Stefana (ur. 1926), inżyniera architekta, wykładowcę w szkole architektury w Montrealu, i Jacka (ur. 1928), malarza, profesora ASP w Warszawie.
Bibliografia publikacji pracowników Politechniki Warszawskiej 1944–1974, W. 1977 cz. III s. 339–40; Adamowiczowa J., Nagrody państwowe w latach 1948–1980. Informator, Wr. 1983; Wykaz zmarłych profesorów Politechniki Warszawskiej, 1987 s. 40; – Draus J., Terlecki R., Polskie szkoły wyższe i instytucje naukowe na emigracji 1939–1945, Wr. 1984 s. 32; Działalność Naczelnej Organizacji Technicznej w latach 1945–1974, W. 1976 s. 125; Gawenda J., Polska Szkoła Architektury (Okres Liverpoolski 1942–1946), „Nauka pol. na obczyźnie” (Londyn) 1958 z. 2 s. 85–9; Gąsiewicz Z., Polska Szkoła Architektury, w: Narodziny i działalność Polish University College (1947–1953), W. 1992 s. 115–16; Husarski W., Bank Gospodarstwa Krajowego i jego walka z głodem mieszkaniowym, „Tyg. Ilustr.” 1927 nr 41; tenże, Salon Stowarzyszenia Architektów Polskich, tamże 1928 nr 24; Łoza, Architekci laureaci nagród państwowych 1951 r., „Architektura” 1951 nr 11/12 s. 333 (fot.), 335; Politechn. Warsz. 1915–65, s. 364, 390, 397, 399; Radzik T., Szkolnictwo polskie w Wielkiej Brytanii w latach drugiej wojny światowej, L. 1986 s. 96–9; Szkoła im. Stanisława Staszica w Warszawie 1906–1950, W. 1988; Terlecki R., Polska Szkoła Architektury 1942–1954, „Roczn. Kom. Nauk Pedag.” T. 45: 1991 s. 53–6; Warszawska Szkoła Architektury 1915–1965. 50-lecie Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, W. 1967 s. 250–66, 291; – Pamiętniki znalezione w Katyniu, Paris 1989 (jako Siennicki); Peszkowski Z., Wspomnienia jeńca z Kozielska, W. 1989 s. 45–6 (jako Sukiennicki), 75; Sprawozdanie z działalności Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii za okres od 28 XI 1943 r. do 7 I 1945 r., „Biul. Stow. Techników Pol. w Wielkiej Brytanii” 1944 nr 22 s. 61; Z prac Zarządu Głównego Stowarzyszenia Techników Polskich w Wielkiej Brytanii, tamże nr 16 s. 60, 63; – „Architektura i Budownictwo” 1931 s. 215, 315–17, 356–7; „Życie Warszawy” 1970 nr 286, 287, 288, 292 (nekrologi); – Arch. Politech. Warsz.: sygn. 2585; – Informacje syna, Jacka.
Józef Piłatowicz