Strachota (Stachota) (zm. przed 1435), podsędek sochaczewski i rawski, cześnik płocki.
Pochodzenie S-y nie jest znane.
Wg Adama Wolffa urząd podsędka sochaczewskiego objął S. w r. 1375 (jego znanym poprzednikiem na wspomnianym urzędzie był Szczepan, poświadczony w r. 1358). Po raz pierwszy z tą godnością wystąpił w Sochaczewie 13 VI 1378, w liście świadków dokumentu ks. mazowieckiego Siemowita III, przenoszącego na prawo chełmińskie wsie Łochów i Miednik (ziemia sochaczewska), należące do Wawrzyńca Pieńka. Urząd podsędka sochaczewskiego łączył S. z podsędstwem rawskim, które dzierżył co najmniej od r. 1380 (Michał, jego poprzednik na tym stanowisku, wystąpił w lipcu 1370). Dn. 16 V 1380 S., wraz z sędzią rawskim i sochaczewskim Mikołajem ze Swarocina h. Rogala, w obecności ks. Siemowita III rozstrzygali w Sochaczewie spór i wyznaczali granice między dobrami Wojciecha z Zakrzewa (ziemia sochaczewska) i bp. poznańskiego Mikołaja z Kórnika. Po 23 IX 1379, a przed 12 VI 1387 objął S. urząd cześnika płockiego lub sochaczewskiego. Jako cześnik, bez określenia przynależności ziemskiej, wystąpił 12 VI 1387 wśród świadków statutu ks. mazowieckiego Siemowita IV, potwierdzającego dotychczasowe nadania i przywileje dla rycerstwa mazowieckiego oraz normującego postępowanie w sprawach wynikających z zarzutu kradzieży. Z uwagi na rangę dokumentu można przyjąć, że S. był cześnikiem płockim, a urząd otrzymał po Janie, który w źródłach wystąpił we wrześniu 1379. Możliwe jednak, że piastował S. godność cześnika rawskiego i sochaczewskiego, którą mógł objąć po Goworku z Kurzeszyna h. Rawa (1381–2).
Awans S-a na cześnika płockiego mógł być związany z jego podeszłym wiekiem, gdyż na Mazowszu pod koniec XIV w. cześnik zajmował wysoką pozycję w hierarchii urzędów ziemskich, zaraz po wojewodzie i kasztelanie, chociaż wówczas stanowisko to było już raczej godnością honorową, nadawaną często osobom młodym, rozpoczynającym karierę lub starszym i zasłużonym, łączącą się przy tym z wysokimi dochodami i uposażeniem. S. zmarł przed 17 VIII 1435, kiedy jako cześnik płocki wystąpił Jan z Dłotowa h. Wężyk.
Pałucki W., Studia nad uposażeniem urzędników ziemskich w Koronie do końca XVI w., W. 1962 s. 98–9; Supruniuk A., Otoczenie księcia mazowieckiego Siemowita IV (1374–1425). Studium o elicie politycznej Mazowsza na przełomie XIV i XV wieku, W. 1998; Swieżawski A., Administracja, gospodarka i skarbowość księstwa rawskiego 1313–1462, Częstochowa 1991 s. 35–6; Wolff, Studia nad urzędnikami maz.; – Iura Masoviae terrestria, Wyd. J. Sawicki, W. 1972 I nr 23, 24, 31; Kod. maz. (Lubomirskiego), nr 128; Kod. Wpol., III nr 1900; Nowy kodeks dyplomatyczny Mazowsza, T. 3: 1356–1381, Wyd. I. Sułkowska Kuraś, S. Kuraś, W. 2000; Supruniuk A., Uzupełnienia i uwagi do „Nowego Kodeksu Dyplomatycznego Mazowsza”, Cz. 3: Dokumenty z lat 1356–1381, „Studia Źródłozn.” T. 40: 2002 s. 155 (nr 239A); Zbiór dok. m. Płocka, I; – AGAD: Metryka Kor., t. 38 k. 171–2; Arch. Diec. w Płocku: dok. perg. nr 225.
Anna Supruniuk