Steigert Teodor (1849–1914), przemysłowiec łódzki. Ur. 5 VIII w Łodzi, w rodzinie ewangelickiej, był synem Jakuba i Wilhelminy z Wagnerów.
Naukę zakończył S. na dwóch klasach w łódzkiej Niemiecko-Rosyjskiej Szkole Realnej; wiedzę praktyczną zdobywał w tkalni prowadzonej przez ojca. W r. 1872 usamodzielnił się zakładając własną tkalnię barchanów i kortu, wyposażoną w kilka ręcznych warsztatów tkackich. W r. 1874 przeniósł zakład do nieruchomości przy ul. Piotrkowskiej 90, nabytej t.r. za sumę 8 tys. rb.; początkowo produkcja odbywała się w drewnianym domku rękodzielniczym. W l.n. wzniósł w głębi działki piętrowe oficyny, w których umieścił powiększoną tkalnię i skład tkanin, a produkcję przestawił na wyrób tkanin wełnianych, chustek i obrusów. Mimo dobrej koniunktury w l. siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XIX w. zakład nie wyszedł poza stadium manufaktury; jeszcze w r. 1893 wyposażenie stanowiło 50 ręcznych warsztatów tkackich obsługiwanych przez 70 pracowników (potem ilość krosien wzrosła do 85, a zatrudnionych było 90 osób). W ostatniej dekadzie XIX w. wartość produkcji rocznej sięgała 180 tys. rb. Pozwoliło to S-owi kupować nieruchomości w centrum Łodzi, a w r. 1895 wybudować przy ul. Piotrkowskiej 90 okazałą kamienicę (wg projektu Franciszka Chełmińskiego), łączącą funkcje mieszkalno-rezydencjonalne z handlowymi i przynoszącą znaczne dochody z czynszów; tkalnia została z czasem zlikwidowana. W r. 1898 u zbiegu ulic Przędzalnianej i Milionowej wzniósł nowoczesną trzypiętrową przędzalnię bawełny, posiadającą system mechanicznej wentylacji, parowe ogrzewanie oraz oświetlenie elektryczne zasilane z własnego generatora; obok wystawił budynki pomocnicze: kotłownię, maszynownię z maszyną parową o mocy 250 KM, a także dom mieszkalny dla majstrów oraz ambulatorium fabryczne. Przędzalnia, częściowo uruchomiona w r. 1899, uzyskała pełną moc produkcyjną w r. 1901 dzięki wyposażeniu w 10 tys. wrzecion cienkoprzędnych i 1880 niciarkowych. Wartość produkcji rocznej osiągnęła wówczas 355 tys. rb., a zatrudnienie przekroczyło 200 osób. W l. 1909–11 dokonał S. dalszej rozbudowy zakładu; powiększył przędzalnię do 15 tys. wrzecion cienkoprzędnych i 2350 niciarkowych oraz zainstalował nową maszynę parową o mocy 600 KM. Ponadto uruchomił mechaniczną tkalnię wyposażoną w 22 krosna, a także przeniósł 70 ręcznych warsztatów tkackich z zakładu przy ul. Piotrkowskiej 90. Dzięki tym inwestycjom, a także pomyślnej koniunkturze, wartość rocznej produkcji wzrosła do 920 tys. rb., a stan zatrudnienia do 600 pracowników. W lipcu 1914 przekształcił S. rodzinne przedsiębiorstwo w spółkę «Tow. Akcyjne Wyrobów Wełnianych i Bawełnianych». Kapitał zakładowy ustalono na 1,5 mln rb. i podzielono na 6 tys. akcji o wartości nominalnej 250 rb. S. został prezesem i głównym akcjonariuszem (95,5% akcji), a do zarządu firmy weszli także jego żona i synowie. Na majątek S-a składały się również nieruchomości przy ul. Piotrkowskiej 129 i Mikołajewskiej 37 (obecnie ul. Sienkiewicza). S. działał w organizacjach samorządowych i gospodarczych, m.in. był podstarszym w Cechu Tkaczy, członkiem Zgromadzenia Kupców M. Łodzi, Komitetu Dyskontowego łódzkiej filii Banku Państwa, zarządów: Łódzkiego Chrześcijańskiego Tow. Dobroczynności, Niemieckiego Stow. Szkolno-Oświatowego oraz chóru przy kościele ewangelickim św. Jana. Od r. 1903 do śmierci pełnił funkcję skarbnika łódzkiej Ochotniczej Straży Ogniowej. Wspierał finansowo dom sierot parafii ewangelickiej Świętej Trójcy. Działał w komisji podatkowej przy Łódzkiej Inspekcji Podatkowej. S. zmarł 2 XII 1914 w Łodzi, został pochowany na starym cmentarzu ewangelickim. Był odznaczony złotym medalem «Za gorliwość» noszonym na wstędze Orderu św. Stanisława (1896).
W małżeństwie z Ernestyną z Kühnelów miał S. synów: Teodora Alberta (1874–1939), żonatego z Olgą Daube, i Adolfa (1880–1923), żonatego z Heleną Rathe, oraz córki: Klarę Alwinę (ur. 1872), zamężną za Juliuszem Robertem Kindermannem, Melidę Jenny (ur. 1882) i Alicję (ur. 1896), zamężną za Georgem Sellem.
Spisok fabrik i zavodov evropiejskoj Rossii, Pet. 1903 s. 31, 71; – Heike O., Aufbau und Entwicklung der Lodzer Textilindustrie, Mönchengladbach 1971; Jubileusz Łódzkiej Straży Ogniowej Ochotniczej 1876–1926, Ł. 1926 s. 61; Piąstka Z., W cieniu alei cmentarnych, Ł. 1990 s. 176; Pytlas S., Łódzka burżuazja przemysłowa w l. 1864–1914, Ł. 1994 s. 145, 157, 198, 225, 242; tenże, Wkład społeczności ewangelickiej w rozwój dobroczynności w Łodzi (do 1914 r.), w: Przeszłość przyszłości. Z dziejów luteranizmu w Łodzi i regionie, Ł. 1998; Rynkowska A., Ulica Piotrkowska, Ł. 1970; Szelągowska E., Zespół budynków produkcyjnych i kamienica rezydencjonalna o programie handlowym Teodora Steigerta (mszp. w Ośrodku Badań i Dok. Zabytków w Ł.); W setną rocznicę założenia Zgromadzenia Majstrów Tkackich w Łodzi 1824–1924, Ł. 1924 s. 53; – Pamiatnaja knižka petrokovskoj guberni na 1904 god, Petrokov 1904 s. 294; – Nekrolog: „Neue Lodzer Zeitung” 1914 nr 50 s. 345 (fot.); – AP w Ł.: Akta m. Łodzi, sygn. 6379, Księgi ludności stałej, sygn. 101003, k. 156–8, Akta notariuszy, J. Grabowski 1898 r., nr rep. 3215, J. Żyźniewski 1914 r., nr rep. 7477, Rząd Guberialny Piotrowski-Wydz. Budowlany, sygn. 392, 7101, Starszy inspektor fabryczny gub. piotrkowskiej, sygn. 570, Tow. Kredytowe m. Łodzi, sygn. 1381.
Piotr Jaworski