INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Wacław Ludwik Suchowiak     
Biogram został opublikowany w latach 2007-2008 w XLV tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Suchowiak Wacław Ludwik (1876–1950), inżynier mechanik, profesor Szkoły Politechnicznej we Lwowie, Politechniki Lwowskiej, Politechniki Warszawskiej i Politechniki Łódzkiej.

Ur. 16 VIII w Buku (pow. Nowy Tomyśl), był synem Stanisława, rendanta (skarbnika) miejskiego, i Teresy z Methlerów (Metlerów). Miał sześcioro rodzeństwa, m.in. braci: Henryka (zob.) i Jana (zob.).

Po ukończeniu w r. 1895 Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu pracował S. przez pół roku w warsztatach kolejowych we Wrocławiu. Następnie studiował na Wydz. Budowy Maszyn politechniki (Technische Hochschule) w Berlinie-Charlottenburgu i otrzymał w r. 1900 dyplom inżyniera mechanika. Odbył praktykę konstruktorską w zarządzie portu wodnego w Bremie (1901) i biurach dyrekcji kolejowej w Hanowerze (1902). W r. 1902 zdobył pierwszą nagrodę (złoty medal «Beutha») w konkursie zorganizowanym przez Verein deutscher Maschineningenieure w Berlinie na konstrukcję przyrządu do przeładowywania węgla z wagonów kolejowych na statki rzeczne. Dn. 20 VI 1903 zdał inżynierski egzamin rządowy. T.r. za pieniężną nagrodę otrzymaną w konkursie odbył podróż naukową do USA, gdzie zapoznał się z urządzeniami do przeładowywania materiałów sypkich w portach i na kolei. Po powrocie do Niemiec pracował w l. 1904–5 jako pomocnik eksperta w Urzędzie Patentowym w Berlinie, następnie od stycznia 1906 jako pomocnik naczelnika warsztatów kolejowych kolejno w Düsseldorfie, Dortmundzie i Witten oraz kierownik warsztatów kolejowych w Essen. Opatentował wtedy Vorrichtung zum selbsttätigen Schliessen von Fenstern bei einer bestimmen Temperatur (26 I 1906, Patent im Deutschen Reiche Nr 192179) i Verfahren zur Herstellung künstlichen Anheiz- oder Brennstoffs aus Holz und Mineralölen, deren Rückständen oder Gemisch der beiden letzteren (16 IX 1906, Patent im Deutschen Reiche Nr 198625). W r. 1909 przeniósł się do Galicji, gdzie od 1 IV t.r. był doradcą technicznym, a od 1 X dyrektorem technicznym Pierwszego Galicyjskiego Tow. Akcyjnego Budowy Maszyn i Wagonów w Sanoku.

Dn. 30 VIII 1911 objął S. jako profesor zwycz. Katedrę Maszynoznawstwa Ogólnego i Encyklopedii Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie. Równocześnie wykładał marynoznawstwo na zorganizowanych przy uczelni dwuletnich kursach górniczych. Od r. 1911 działał też w lwowskim Tow. Politechnicznym; był członkiem jego Wydz. (Zarządu) Głównego (1912–14) i wchodził w skład komitetu redakcyjnego jego organu, „Czasopisma Technicznego” (1912–15). Na V Zjeździe Prawników i Ekonomistów Polskich w r. 1912 we Lwowie wygłosił referat Kartele a rozwój fabrycznego przemysłu maszynowego w Austro-Węgrzech i Galicji („Przegl. Prawa i Admin.” R. 37: 1912). W r. 1914 Maurycy Fridman opracował i wydał własnym nakładem wykłady S-a pt. Maszynoznawstwo i encyklopedia maszyn (Lw.). Podczas pierwszej wojny światowej, w r. 1915, znalazł się S. na terenie Rosji. Pracował w Hucie Dnieprowskiej w Kamienskoje (obecnie Dnieprodzierżyńsk) nad Dnieprem, gdzie był konstruktorem maszyn dźwigowych i transportowych, od r. 1916 szefem biura budowy wagonów, a po rewolucji lutowej 1917 r. szefem ogólnego biura technicznego. Wspólnie z inż. Nikołajem Chlebnikowem zaprojektował w r. 1916 wagon towarowy o nośności 1200 pudów (ok. 20 ton), a w l. 1917–19 kierował opracowaniem projektu budowanej obok huty wielkiej fabryki dla produkcji 6 tys. wagonów towarowych rocznie. Wziął udział w moskiewskim Zjeździe Techników Polaków w Rosji (23–28 IX 1917); w powstałym wówczas Stow. Techników Polaków w Rosji zajął się kształceniem technicznym, m.in. zaproponował przekształcenie politechnik na szereg wyższych szkół zawodowych. Symbolicznie wybrano go (jako reprezentanta Poznania) na jednego z prezesów honorowych nadzwycz. Zjazdu Techników Polskich w Warszawie (12–15 IV 1917).

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wrócił S. w lipcu 1919 do Lwowa i ponownie objął profesurę maszynoznawstwa w Szkole Politechnicznej. Jednak już 1 VII 1920 otrzymał stanowisko prezesa Urzędu Patentowego w Warszawie i został z uczelni urlopowany. Po jego zorganizowaniu wrócił 31 III 1921 do Lwowa na Katedrę Budowy Maszyn Dźwigowych i Urządzeń Transportowych (III Katedra Budowy Maszyn) Szkoły Politechnicznej (od 28 VI t.r. Politechn. Lwow.). Oprócz przedmiotów kierunkowych katedry wykładał budowę wyciągów przemysłu naftowego i prawodawstwo patentowe. Pełnił funkcję dziekana (1921/2), a następnie prodziekana (1922/3) Wydz. Mechanicznego. Równocześnie prowadził biuro rzecznika patentowego we Lwowie. Opublikował m.in. artykuł Wpływ wojny światowej na rozwój techniki („Czas. Techn.” 1922 nr 20, 21) oraz broszurę Nowoczesne obliczanie lin drucianych (Lw. 1926). W r. 1926 przeniósł się do Warszawy, gdzie po wygraniu rywalizacji o profesurę ze Stanisławem Łukaszewiczem objął 9 IV t.r. Katedrę Dźwignic na Wydz. Mechanicznym Politechn. Warsz. Prowadził wykłady z części maszyn (łożysk, sprzęgieł, wałów i napędów), urządzeń transportowych, budowy dźwignic oraz prawodawstwa patentowego. Tow. Bratniej Pomocy Studentów Politechn. Warsz. opublikowało jego wykłady pt. Dźwignice. Atlas (W. 1929, oprac. A. Kowalski, H. Radwański). W tym okresie opatentował S. wynalazki: Ruchomy stół montażowy (26 IV 1926, Urząd Patentowy RP. Wzór użytkowy nr 461), Przyrząd do wydobywania ropy naftowej lub podobnych płynów (30 VI 1927, Patent RP nr 7893) i Żuraw obrotowy wypadowy z wysięgnicą łamaną (20 I 1931, Patent RP nr 12946). W r. akad. 1930/1 był delegatem wydziału do senatu uczelni, następnie w l. 1931–3 pełnił funkcję dziekana Wydz. Mechanicznego. Przez pewien czas był też kuratorem Koła Mechaników Studentów Politechn. Warsz. Był sygnatariuszem protestu profesorów Politechn. Warsz. z 20 XII 1930 przeciw traktowaniu więźniów brzeskich. W l. trzydziestych wchodził w skład Rady Technicznej ds. Morskich przy Min. Przemysłu i Handlu oraz przewodniczył Komisji Podnośników przy Polskim Komitecie Normalizacyjnym. Dn. 1 IX 1937 przeszedł na emeryturę, ale nadal wykładał w ramach prac zleconych. Był twórcą wielu konstrukcji dźwignicowych, zwłaszcza urządzeń transportowych; jego żurawie, suwnice i wyciągi o napędzie elektrycznym znalazły zastosowanie w zakładach m.in. Grudziądza, Borysławia i Górnego Śląska. Zaprojektował też wiele suszarń, uniwersalnych przyrządów pomiarowych oraz warsztatów i urządzeń hydraulicznych do prasowania metali. Swoje konstrukcje opisywał na łamach „Czasopisma Technicznego” i „Mechanika”.

Podczas okupacji niemieckiej wykładał S. w działającej oficjalnie Państw. Wyższej Szkole Technicznej w Warszawie (od jej otwarcia w r. 1942 do r. 1944); wykonane tam pod jego kierunkiem projekty zaliczane były na tajnej Politechn. Warsz. Równocześnie współpracował z AK pod pseud. Cyrkiel. Po wojnie w r. 1945 zamieszkał w Łodzi; na tamtejszej Politechnice zorganizował Katedrę Dźwignic. W październiku 1947 wrócił na Politechn. Warsz. i ponownie objął Katedrę Dźwignic na Wydz. Mechanicznym. Zmarł 9 VII 1950 w Milanówku, został pochowany na tamtejszym cmentarzu parafialnym.

W małżeństwie zawartym 25 VII 1908 z Walentyną Finagejew-Nowakowską miał S. dwoje dzieci. Syn Stefan (1909–1995), inżynier mechanik, rzecznik patentowy, był w czasie drugiej wojny światowej żołnierzem AK (pseud. Odwet) i został uwięziony w Warszawie przez Gestapo; odbity w akcji pod Arsenałem (23 III 1943) przybrał nazwisko Stankiewicz, przy którym już pozostał; po wojnie był konstruktorem lotniczych warsztatów w Łodzi i zakładów przemysłu motoryzacyjnego na Żeraniu w Warszawie. Córka S-a Zofia (1913–1998), zamężna Galińska, była plastyczką zajmującą się wzornictwem przemysłowym.

 

Absolwenci Gimnazjum i Liceum świętej Marii Magdaleny w Poznaniu 1805–1950, Oprac. A. Białobłocki, P. 1995 s. 126; Łoza, Czy wiesz, kto to jest?, (fot.); Peretiatkowicz–Sobeski, Współcz. kultura pol.; Słown. pionierów techn.; Słown. techników, z. 6; Wpol. Słown. Biogr.; Wykaz zmarłych profesorów Politechniki Warszawskiej, W. 1984 (błędna informacja o pochowaniu S-a w Poznaniu); – Brózda B., Z dziadka na wnuka, „Przegl. Techn.” 2004 nr 26 s. 31–2 (fot.); Galiński B., Kosmalska J., Wirtuoz konstrukcji, „Mies. Politechn. Warsz.” 2000 nr 5 s. 8–10 (fot.); Historia polskiego przemysłu naftowego, Red. R. Wolwowicz, Brzozów–Kr. 1995 II; 50 lat wydziałów mechanicznych Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1968; Piłatowicz J., Kadra inżynierska w II Rzeczypospolitej, Siedlce 1994; tenże, Profesorowie Politechniki Warszawskiej w dwudziestoleciu międzywojennym, W. 1999 (fot. zbiorowa); tenże, Stowarzyszenie Techników Polskich w Warszawie 1898–1939. Część I. 1898–1918, W. 1993; Politechnika Lwowska 1844–1945, Wr. 1993; Popławski Z., Dzieje Politechniki Lwowskiej 1844–1945, Wr. 1992; tenże, Politechnika Lwowska w latach 1844–1945, Kr. 1999 s. 240; Politechnika Warszawska 1915–1965, W. 1965; Polskie Towarzystwo Politechniczne we Lwowie 1877–1927. Księga pamiątkowa, Red. M. Matlakiewicz, Lw. 1927 s. 95; – Politechnika Warszawska 1939–1945. Wspomnienia pracowników i studentów, W. 1990; – Mater. Red. PSB: Mater. biogr. od Edwarda Schnaydera z Kr. (1980, 1999), Bogdana Gadomskiego z W. (1988) i wnuka S-a, Bogdana Galińskiego z W. (1998, 2000).

Stanisław Tadeusz Sroka

 
 
 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

 

Henryk Suchowiak

1873-10-26 - 1936-12-26 inżynier mechanik
 

Jan Suchowiak

1861-03-20 - 1928-03-08 nauczyciel
 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Janusz Głowacki

1938-09-13 - 2017-08-19
dramatopisarz
 

August Emil Fieldorf

1895-03-20 - 1953-02-24
generał brygady WP
 

Arkady Adam Fiedler

1894-11-28 - 1985-03-07
pisarz
 

Wanda Gertz

1896-04-13 - 1958-11-10
działacz niepodległościowy
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Ignacy Józef Sekułowicz

1880-02-05 - 1929-02-26
nauczyciel
 

Witalis Smochowski

1796-04-28 - 1888-01-21
aktor teatralny
 
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.