Suchowiak Henryk (1873–1936), inżynier mechanik, działacz gospodarczy, konsul honorowy Królestwa Belgii w Poznaniu.
Ur. 26 X w Buku (pow. Nowy Tomyśl), był synem Stanisława, rendanta miejskiego (skarbnika), i Teresy z Methlerów (Metlerów). Miał sześcioro rodzeństwa, m.in. braci Jana (zob.) i Wacława (zob.).
Po ukończeniu w r. 1892 Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu studiował S. na niemieckich politechnikach (Technische Hochschulen) w Berlinie-Charlottenburgu (uzyskał tam tzw. półdyplom) i Stuttgarcie, gdzie otrzymał w r. 1897 dyplom inżyniera mechanika. Po studiach pozostał na tej uczelni i przez ok. dwa lata pracował jako asystent Katedry Elementów Maszyn na Wydz. Budowy Maszyn; równocześnie był nauczycielem w tamtejszej średniej szkole budowy maszyn. Następnie po krótkiej praktyce w kilku firmach prywatnych we Wrocławiu objął w r. 1899 stanowisko inżyniera w Inowrocławskiej Fabryce Maszyn S.A. w Inowrocławiu.
W r. 1901 został S. inżynierem, a wkrótce potem naczelnym inżynierem oraz (do r. 1931) kierownikiem Wydz. Maszyn Rolniczych w Tow. Akcyjnym (od r. 1927 Spółka Akcyjna) «Hipolit Cegielski» w Poznaniu. Projektował i nadzorował wiele konstrukcji maszyn i narzędzi (pięcioskibowy pług, wyorywacz do buraków Jarysza, koparki do ziemniaków, wiele typów młocarń), które odznaczając się wysokim poziomem technicznym zdobywały nagrody na wystawach i cieszyły się dużym zbytem. W pismach fachowych publikował artykuły o najnowszych urządzeniach technicznych, m.in. O nowoczesnej maszynie parowej („Przegl. Gorzelniczy” R. 14: 1909). Ceniony za talent techniczny i duże zdolności organizacyjne, został w r. 1907 dyrektorem technicznym i wszedł w skład zarządu Towarzystwa (obie funkcje pełnił do końca życia). Doprowadził do przeniesienia starych i słabo wyposażonych zakładów z ul. Strzeleckiej na teren gminy Główna (15 tysięcy m2), położony w sąsiedztwie linii kolejowej Poznań–Warszawa, gdzie w r. 1912 uruchomił nową fabrykę z własną bocznicą kolejową. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości przyczynił się w r. 1919 do wykupienia niemieckich fabryk na przedmieściu Poznania, Wildzie («Paulus», «Thermelektromotor» i «Gebrüder Lesser»), po czym przeprowadził ich rozbudowę i modernizację. W dużej mierze dzięki S-owi firma «Hipolit Cegielski» z małej, zatrudniającej 300 osób wytwórni maszyn rolniczych przekształciła się w wielki, zatrudniający ok. 4500 pracowników kombinat przemysłowy, produkujący parowozy, wagony osobowe, wyposażenia elektrowni, cukrowni i przemysłu chemicznego oraz wiele urządzeń dla obronności kraju.
S. angażował się w działalność stowarzyszeniową i samorządową. Był współorganizatorem powołanego w r. 1903 Związku Towarzystw Przemysłowych w Poznaniu. Od r. 1904 był członkiem zwycz. Poznańskiego Tow. Przyjaciół Nauk; skupił wielkopolską inteligencję techniczną w jego Wydz. Przyrodników i Techników, a następnie w reaktywowanym w r. 1911 Wydz. Technicznym, któremu w l. 1912–16 przewodniczył. Potem działał w powstałym w r. 1920 Stow. Inżynierów i Architektów (od r. 1933 Stow. Inżynierów) w Poznaniu. Był też m.in. członkiem Rady Zarządzającej Trybunału Ubezpieczeń Społecznych, członkiem zarządu Stow. Dozoru Kotłów oraz członkiem Komisji Dyskontowej Banku Polskiego i Banku Gospodarstwa Krajowego. W l. 1919–31 wchodził w skład Rady Miejskiej Poznania i był przewodniczącym lub członkiem jej komisji technicznych. Od r. 1926 był honorowym konsulem królestwa Belgii na województwa poznańskie i pomorskie. Zmarł po dłuższej chorobie serca 26 XII 1936 w Poznaniu, został pochowany 29 XII na cmentarzu Jeżyckim. Był odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi i Orderem Korony Belgijskiej.
W małżeństwie zawartym 15 VII 1900 w Poznaniu z Marią z Warmińskich miał S. dwoje dzieci: córkę Janinę (ur. 1901) po mężu Dembińską, prawniczkę, i syna Bogdana Henryka (zob.).
Absolwenci Gimnazjum i Liceum świętej Marii Magdaleny w Poznaniu 1805–1950, Oprac. A. Białobłocki, P. 1995 s. 125; Album inżynierów, s. 141 (fot.); Słown. pionierów techn.; Wpol. Słown. Biogr.; – Grot Z., 100 lat Zakładów H. Cegielski 1846–1946, P. 1946 s. 118–19, 122–3 (fot.); Hipolit Cegielski i jego dziedzictwo, P. 2006 s. 42, 44 (fot. zbiorowa), s. 46, 54 (fot.); Januszkiewicz B., Wejchan-Kozielewska H., 150 lat Firmy H. Cegielski – Poznań S.A., P. 1996 s. 77; Nauka w Wielkopolsce, P. 1973; Piłatowicz J., Stowarzyszenie Techników Polskich w Warszawie 1898–1939. Część I. 1898–1918, W. 1993; Veritate et scientia. Księga pamiątkowa w 125-lecie Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, Red. A. Gąsiorowski, W.–P. 1982 s. 232; – Wspomnienie pośmiertne i nekrologi: „Dzien. Pozn.” R. 78: 1936 nr 301 (fot.), 302; – Mater. Red. PSB: Nota biogr. S-a, oprac. przez syna, Bogdana (1972).
Stanisław Tadeusz Sroka