Bosiacki Wiktor, h. Boreyko, bazyljanin. Urodził się ok. 1785, pochodził ze szlachty pow. słonimskiego, nauki pobierał w Żyrowicach, w szkole bazyljańskiej, i w r. 1802 wstąpił do zakonu bazyljanów. Następnie kształcił się w Torokaniu, Byteniu i Żyrowicach, w szkołach zakonnych, a wreszcie odbył studja filozoficzne na Uniwersytecie Wileńskim, gdzie w r. 1811 zdobył stopień magistra. W tymże roku otrzymał święcenia kapłańskie i rozpoczął pracę nauczycielską w Borunach. W r. 1812–14 uzupełniał studja teologiczne w Borunach i Ławryszewie, później zaś pracował w Ladach jako nauczyciel fizyki, matematyki i jęz. franc., a następnie jako prefekt szkolny. Cieszył się opinją dobrego dydaktyka. Z Lad został B. w r. 1822 przeniesiony do Borun na stanowisko przełożonego szkoły, a stamtąd w r. 1823 do Wilna, gdzie był nauczycielem, później sekretarzem prowincji, wizytatorem i superjorem. W okresie stopniowej likwidacji unji B. ze względu na swoje stanowisko miał szczególnie dużo nieprzyjemności. Raport oficera żand. mówi m. in., że po otrzymaniu z konsystorza nakazu zniesienia ołtarzy przy ścianach B. »uroczyście(!) płakał w cerkwi i narzekał na zmiany«. Był on narażony na surowe prześladowania, przed któremi się nie ugiął. Przeniesiony już w r. 1838 do klasztoru w Torokaniach za nieznajomość liturgji prawosławnej, po ostatecznym upadku unji został zesłany do Rosji, do prawosławnego klasztoru w Putywlu, a później do Nieżyna, gdzie i umarł jako katolik. Aczkolwiek żandarmerja rosyjska, opierając się na zeznaniach szewca i ogrodnika w klasztorze wileńskim, miała o B-im dość nieprawdopodobne wiadomości, kwestjonujące jego moralność, jednak całem swem życiem, a szczególnie wytrwałością w wierze ojców wykazał on hart ducha i prawość charakteru i tem zasłużył na zaszczytne miano »lumen Ordinis«, którem go obdarzyli świadkowie jego życia i czynów. Zmarł ok. 1844.
Giżycki, Siedziba bazyljanów w Torokaniach, Kr. 1906; tenże, Monaster w Ladach, Kr. 1891; Siemaszko, Zapiski; Kiprjanowicz, Żyźń I. Siemaszki; Arch. Państw. Wil. Zarz. wil. szt.-of. korp. żand. nr 28, K. G. G. 1835, nr 1621, 1835, K. G. G. nr 1788, 1839, K. U. L. nr 3782, 1839; B. Zamoyskich rkp. 1657.
Walerjan Charkiewicz