Siemieński Władysław (1891–1939), rolnik, hipolog, kierownik Państwowej Stadniny Koni w Racocie. Ur. 18 IV w majątku rodzinnym Żytno (pow. radomszczański), był wnukiem Jacka (Jacentego) (zob.), synem Leonarda i Stefanii z Sulimierskich, młodszym bratem Jacka, (zob.).
Maturę w gimnazjum klasycznym S. zdał w Warszawie. Studiował rolnictwo na UJ w Krakowie (w aktach Arch. UJ brak potwierdzenia jego studiów). Przez parę lat współpracował z ojcem, potem z bratem w rodzinnym majątku, a następnie administrował majątkiem rolnym w pow. brodnickim. Podczas wojny polsko-sowieckiej 1920 r. zgłosił się na ochotnika do WP i służył jako artylerzysta w pociągu pancernym «Śmiały».
Od r. 1924 S. administrował majątkiem państwowym w Racocie (koło Kościana), który decyzją Min. Rolnictwa i Dóbr Państwowych został przeznaczony na stadninę koni. Po paroletnich przygotowaniach i sprowadzeniu materiału hodowlanego (klaczy hanowerskich) od 1 XI 1928 S. kierował tam stadniną koni półkrwi w typie orientalno-hanowerskim. Prowadził stadninę wzorowo wg założeń inspektora stadnin Stanisława Schucha i uzyskał bardzo dobre wyniki hodowlane, stosując m.in. intensywne żywienie młodzieży połączone z intensywnym ruchem. Po zakupieniu i sprowadzeniu w r. 1929 do Polski z Niemiec znanej stadniny z Beberbeck, którą z czasem całą ulokowano w Racocie, S. zlikwidował poprzedni kierunek hodowli. Dzięki sprowadzonym wówczas klaczom o pełnych rodowodach i dobrym pokroju, w stadninie utrwalił się typ koni półkrwi, który otrzymał oficjalną nazwę «koni racockich». W r. 1939 było już w Racocie 90 klaczy, przeważnie po ogierach pełnej krwi «Faust» i «Gardist».
Dn. 11 X 1933 na naradzie w Min. Rolnictwa i Reform Rolnych S. wygłosił referat pt. Państwowe Stadniny Koni w Polsce, opublikowany w „Jeźdźcu i Hodowcy” (R. 13: 1934 nr 1). S. był parokrotnie delegowany za granicę w ramach kontaktów polskich władz hodowlanych ze stadninami w innych krajach. W r. 1936 był na Węgrzech, w Rumunii, Anglii i w Prusach Wschodnich, w r. 1937 we Francji, a w r. 1938 w Jugosławii.
Zgodnie z wytycznymi władz, S. już 29 VIII 1939 wyruszył z całą stadniną marszem pieszym w kierunku wschodnim. Dn. 6 IX 1939 podczas nalotu samolotów niemieckich na szosę koło miejscowości Cielądz między Nowym Miastem a Rawą Mazowiecką, kierując ratowaniem koni, zginął trafiony odłamkami bomby. Pochowany został tymczasowo w parku majątku Tomczyce nad Pilicą, a następnie przez właścicieli majątku Bonieckich na cmentarzu w Michałowicach (pow. grójecki).
S. rodziny nie założył.
Dn. 8 XII 1978 podczas uroczystości 50-lecia Stadniny Koni w Racocie odsłonięto poświęconą S-emu tablicę pamiątkową na domu, w którym S. mieszkał.
Fot. w Mater. Red. PSB; – Olszewicz, Lista strat kultury pol.; – Hay S., Wołkowiński R., Stadnina Koni Racot, W. 1966 s. 4; Łukomski S., Wołkowiński R., 50-lecie Stadniny Koni Racot, „Koń Pol.” R. 13: 1978 nr 3 s. 1, 3; Pacyński J., Charakterystyka Państwowej Stadniny w Racocie, Kr. 1949 s. 3, 5; Święcki A., Pracownicy SK Racot w latach 1928–1978, „Koń Pol.” R. 13: 1978 nr 3 s. 13; tenże, Uroczystości 50-lecia Stadniny Koni Racot, tamże R. 14: 1979 nr 1 s. 18 (fot. tablicy pamiątkowej); – Wańkowicz M., Ziele na kraterze, W. 1957 s. 442–3; – Arch. SGGW: Arch. Witolda Pruskiego; – Nabiałczyk T., Przebieg ewakuacji Państwowej Stadniny Koni w Racocie w czasie wojny obronnej Polski 1939 r., Racot 1972 (mszp. w zbiorach autora.); – Informacje Zofii Matławskięj, Władysława Roszkowskiego i Teresy Stokowskiej.
Lesław Kukawski