INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY INTERNETOWY POLSKI SŁOWNIK BIOGRAFICZNY
iPSB
  wyszukiwanie zaawansowane
 
  wyszukiwanie proste
 
Biogram Postaci z tego okresu
 Władysław Stankiewicz      Władysław Stankiewicz, wizerunek na podstawie fotografii.

Władysław Stankiewicz  

 
 
Biogram został opublikowany w latach 2003-2004 w XLII tomie Polskiego Słownika Biograficznego.
 
 
 
Spis treści:
 
 
 
 
 

Stankiewicz Władysław (1900–1975), chemik, lekarz weterynarii, profesor Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

Ur. 29 IV w Berżenikach (Berżanikach) w pow. nowoaleksandrowskim (gub. kowieńska), był synem Wacława (zob.) i Marii z Woyczyńskich.

Świadectwo dojrzałości uzyskał S. w r. 1917 w Szkole Handlowej w Moskwie i t.r. rozpoczął studia na oddziale matematyczno-przyrodniczym Wydz. Filozoficznego Uniw. Warsz.; specjalizował się z chemii i w r. 1924 został młodszym asystentem w Zakł. Chemii Nieorganicznej u Kazimierza Jabłczyńskiego. W r. 1927 uzyskał stopień doktora filozofii w zakresie chemii na podstawie pracy Analiza ilościowa z pomocą spektrofotometru. W l. 1927–8 odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Saperów w Modlinie i uzyskał stopień plutonowego podchorążego, potem awansował na sierżanta podchorążego (1930). Po powrocie w r. 1928 na uniwersytet pracował w macierzystym zakładzie jako starszy asystent do r. 1933. W tym okresie zajmował się przede wszystkim pracami analitycznymi z zakresu chemii nieorganicznej i opublikował m.in. Rozpuszczalność wolframu metalicznego w wodzie w zależności od temperatury i ciśnienia („Chemik Pol.” 1925 nr 10) oraz wspólnie z Jabłczyńskim Analiza nefelometryczna za pomocą spektrofotometru („Roczniki Chemii” 1927 nr 7) i Kolorymetryczna analiza za pomocą spektrofotometru (tamże). W r. 1933 przeniósł się na Wydz. Weterynaryjny Uniw. Warsz., gdzie pełniąc funkcję starszego asystenta w Zakł. Chemii Ogólnej i Fizjologicznej u Ernesta Syma, studiował równocześnie weterynarię i uzyskał dyplom lekarza weterynarii 23 I 1939. Prowadził wówczas badania enzymologiczne; wspólnie z Symem i Ferdynandem Zielińskim opublikował Hydrolasenwirkung des Blindsackinhaltes des Pferdes und des Panseninhaltes des Rindes („Zeitschr. der Physiologie” 1939 nr 4).

Po wybuchu drugiej wojny światowej wziął S. udział w kampanii wrześniowej w stopniu podporucznika i w październiku 1939 dostał się wraz z grupą wojsk gen. Franciszka Kleeberga do niewoli niemieckiej. Osadzony został w oflagu II B w Arnswalde (Choszczno), gdzie zorganizował i kierował kursem rolniczym dla oficerów. Przeniesiony w r. 1940 do stalagu IA w Stablack (Stabławki) pracował jako laborant w laboratorium szpitala jenieckiego.

Po odzyskaniu wolności S. w lutym 1945 wrócił do kraju. Od maja t.r. pracował jako powiatowy lekarz weterynarii w Kwidzynie (do lutego 1947) i kierownik tamtejszej rzeźni miejskiej (do września 1949). Następnie przeniósł się do Warszawy i objął stanowisko adiunkta w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych Wydz. Weterynaryjnego Uniw. Warsz. (od r. 1952 w SGGW). W r. 1954 mianowany został zastępcą profesora, w r. 1956 – docentem. W r. 1959 objął kierownictwo nowo utworzonego Zakł. Chorób Małych Zwierząt. W r. 1963 otrzymał tytuł profesora nadzwycz. W okresie powojennym zajmował się problematyką kliniczną (Ochwat u koni, „Med. Wet.” R. 9: 1953 nr 5, Nowy pogląd na istotę mięśniochwatu, tamże R. 10: 1954 nr 2 i wspólnie z Kazimierzem Markiewiczem Sposoby leczenia psów chorych na nosówkę, „Wojsk. Przegl. Wet.” R. 27: 1956 nr 3), ale przede wszystkim hematologią weterynaryjną (Niektóre zagadnienia hematologii weterynaryjnej, tamże 1956 nr 6, wspólnie z Markiewiczem Korzyści przetaczania krwi na przykładzie niedokrwistości pokrwotocznej u psa spowodowanej kamieniem moczowym, „Med. Wet.” R. 12: 1956 nr 10). Opublikował ogółem ponad 40 prac naukowych oraz 6 podręczników i skryptów, m.in. Choroby narządu moczowego zwierząt domowych (W. 1956, 1963), Dermatologia weterynaryjna (W. 1968) i wspólnie z Feliksem Nagórskim Diagnostyka kliniczna chorób wewnętrznych zwierząt użytkowych (W. 1968). Był popularyzatorem wiedzy weterynaryjnej i należąc do Polskiego Tow. Nauk Weterynaryjnych wygłaszał referaty w jego oddziałach terenowych. W r. 1970 przeszedł na emeryturę, ale nadal był czynny naukowo i opublikował podręcznik Hematologia weterynaryjna (W. 1973) – pierwszy w języku polskim z tego zakresu; był też redaktorem pracy zbiorowej „Badania laboratoryjne w diagnostyce weterynaryjnej” (W. 1973). W r. 1973 otrzymał nagrodę II st. Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Zmarł 6 XI 1975 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu w Marysinie Wawerskim. Odznaczony był m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski i Srebrnym Krzyżem Zasługi.

Imieniem S-a nazwano laboratorium w Katedrze Chorób Wewnętrznych Wydz. Weterynaryjnego SGGW, a w r. 2002 – gmach, w którym znajduje się Klinika Małych Zwierząt.

W małżeństwie zawartym w r. 1947 z wdową Marią ze Szczygielskich Jankowską nie miał S. dzieci, wychowywał natomiast pasierbice: Annę (ur. 1928) i Teresę (ur. 1930).

 

Medalion S-a z brązu (1995) przez Edwarda Gorola na frontonie Kliniki Małych Zwierząt Wydz. Medycyny Weterynaryjnej SGGW; – Staśkiewicz G., Mały słownik historii medycyny weterynaryjnej, L. 1981; Who’s Who in Science in Europe, London 1972 IV; – Księga pamiątkowa SGGW (1958), I (fot.); Millak K., Uczelnia weterynaryjna w Warszawie 1840–1965, W. 1965 (częściowa bibliogr., fot.); Szkoła Główna Gospodarstwa Wiejskiego AR w Warszawie w latach 1957–1985, W. 1990 I 107–8; – Skład Uniwersytetu Warszawskiego i spis wykładów 1926/7–1930/1, W. 1926–30; Skład Uniwersytetu Warszawskiego 1932/3–1938/9, W. 1932–8; – Wiśniewski W., Pani na Berżenikach. Rozmowy z Heleną z Zanów Stankiewiczową, Londyn 1991 (fot. zbiorowa); – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne: „Med. Wet.” R. 32: 1976 nr 3 s. 188 (F. Nagórski, fot.), „Trybuna Ludu” 1975 nr 261, „Tyg. Powsz.” 1976 nr 3, Zesz. Nauk. SGGW Akad. Roln. w W. 1976 nr 13, S. Hist., s. 165–7 (F. Nagórski), „Życie Warszawy” 1975 nr 259, 263, „Życie Wet.” R. 51: 1976 nr 3 s. 93 (fot.); – Arch. SGGW: sygn. 6103 (teka osobowa S-a), sygn. 46 (teka profesorska S-a).

Jan Tropiło

 
 

Chmura tagów

 
Za treści publikowane na forum Wydawca serwisu nie ponosi odpowiedzialności i są one wyłącznie opiniami osób, które je zamieszczają. Wydawca udostępnia przystępny mechanizm zgłaszania nadużyć i w przypadku takiego zgłoszenia Wydawca będzie reagował niezwłocznie. Aby zgłosić post naruszający prawo lub standardy współżycia społecznego wystarczy kliknąć ikonę flagi, która znajduje się po prawej stronie każdego wpisu.

Media

 

Postaci powiązane

 

Wacław Stankiewicz

1866-04-23 - 1940-03-20 inżynier leśnik
 
 
 

Postaci z tego okresu

 

w biogramy.pl

 

Maria Rodziewiczówna

1864-02-02 - 1944-11-06
pisarka
 

Zygmunt Samosiuk

1939-03-10 - 1983-11-24
operator filmowy
 

Antoni Osuchowski

1849-06-13 - 1928-01-09
prawnik
 

Leon Berenson

1882-07-27 - 1941-04-22
prawnik
 
więcej  

Postaci z tego okresu

 

w ipsb

 

Iwo Robert Łomiński

1905-08-14 - 1968-10-19
lekarz
 

Janina Eufrozyna Misiewicz

1893-12-12 - 1958-10-05
ftyzjatra
 

Sergiusz Piasecki

1901-04-01 - 1964-09-12
powieściopisarz
 

Edmund Monsiel

1897-11-02 - 1962-04-08
rysownik
 
więcej  
  Wyślij materiały Wyślij ankietę
 
     
Mecenas
 
Uzywamy plików cookies, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Jeśli nie blokujesz tych plików, to zgadzasz się na ich użycie oraz zapisanie w pamięci urządzenia. Pamiętaj, że możesz samodzielnie zarządzać cookies, zmieniając ustawienia przeglądarki.
Informację o realizacji Rozporządzenia o Ochronie Danych Osobowych (RODO) przez FINA znajdziesz tutaj.