Stożek Włodzimierz Antoni (1883–1941), matematyk, profesor Politechniki Lwowskiej.

Ur. 23 VII w Mostach Wielkich (pow. żółkiewski), był synem Teofila i Józefy z Dobrowolskich.

S. od r. 1894 uczył się i zdał 28 V 1901 maturę w Gimnazjum św. Anny w Krakowie. W l. 1901–5 studiował matematykę na Wydz. Filozoficznym UJ; słuchał wykładów m.in. Stanisława Zaremby, Kazimierza Żorawskiego, Cezarego Russjana, Władysława Natansona i Augusta Witkowskiego. Dn. 28 V 1906 zdał egzamin na nauczyciela matematyki i fizyki w szkołach średnich i objął posadę zastępcy nauczyciela w nowo otwartym V Gimnazjum w Krakowie; uczył tam do 11 X t.r. Następnie przez dwa lata kontynuował studia matematyczne na uniw. w Getyndze. Po powrocie do Krakowa opublikował w r. 1908 pracę O całkowaniu pewnych równań różniczkowych zwyczajnych rzędu drugiego („Prace Mat.-Fizyczne” T. 19). T.r. został nauczycielem w Gimnazjum św. Jacka. Równocześnie wykładał na UJ matematykę dla przyrodników; w l. 1912–16 na zmianę z Żorawskim, potem samodzielnie do r. 1922. Dodatkowo w r. 1919 był asystentem, a w r. akad. 1920/1 starszym asystentem w kierowanej przez Antoniego Hoborskiego Katedrze Matematyki nowo utworzonej Akad. Górniczej. Opublikował wtedy Przyczynek do teorii form („Rozpr. Pol. Tow. Mat.” T. 1: 1921, odb. Kr. 1921), a także artykuł O wartościach charakterystycznych równań całkowych potencjału logarytmicznego, (tamże T. 1: 1921), na podstawie którego uzyskał 14 VI 1922 na UJ doktorat z filozofii w zakresie matematyki; promotorem był Zaremba.

W r. 1922 odszedł S. z pracy w Gimnazjum św. Jacka i 9 XI t.r. jako profesor nadzwycz. objął utworzoną wówczas III Katedrę Matematyki na Wydz. Ogólnym Politechn. Lwow. Na UJ wykładał jeszcze w r. akad. 1922/3 teorię funkcji analitycznych oraz równania całkowe i teorię potencjału, a następnie, w l. 1923–6 i 1932–3, prowadził dla studentów UJK wykłady zlecone: „Elementy matematyki wyższej”. Na Politechn. Lwow. wykładał matematykę na Wydz. Ogólnym, Wydz. Inżynierii Lądowej i Wodnej oraz na Wydz. Mechanicznym. Dn. 17 II 1926 (wg Zbysława Popławskiego 1 X 1925) objął jako profesor zwycz. I Katedrę Matematyki na Wydz. Inżynierii Lądowej i Wodnej. W l. 1925–33 był kuratorem Związku Studentów Wydz. Ogólnego. Kilkakrotnie pełnił funkcję dziekana Wydz. Ogólnego (1926/7–1928/9 i 1932/3) i Wydz. Inżynierii Lądowej i Wodnej (1930/1). Był też w r. 1934 dziekanem-likwidatorem Wydz. Ogólnego (zamkniętego 25 I t.r.). W r. 1927 był członkiem Komitetu Organizacyjnego Pierwszego Polskiego Zjazdu Matematycznego we Lwowie, na którym wygłosił referat Über den Fixpunktsatz in der Ebene (skrót w: „Księga pamiątkowa Pierwszego Polskiego Zjazdu Matematycznego, Lwów 7–10 IX 1927”, Kr. 1929).

S. publikował także za granicą, m.in. Sur l’allure d’une fonction harmonique dans le voisinage d’un point exceptionnel („Comptes rendus hebdomadaires des séances de l’Académie des Sciences” T. 180: 1925) i Sur les potentiels logarithmiques des doubles couches (tamże T. 197: 1933, wspólnie z Władysławem Nikliborcem). Był współautorem podręczników matematyki dla szkół średnich i powszechnych. Ze Stefanem Banachem i Wacławem Sierpińskim ogłosił Arytmetykę i geometrię dla klasy I szkół średnich (Lw. 1929), dla klasy II (Lw.–W. 1930), dla klasy III (Lw.–W. 1931) i dla klasy V (Lw.–W. 1933) oraz Arytmetykę i geometrię dla V klasy szkoły powszechnej (Lw.–W. 1933, wyd. 2, Lw. 1937), dla VI klasy (Lw.–W. 1934) i dla VII klasy (Lw.–W. 1935). Z Banachem opublikował: Arytmetykę dla klasy II gimnazjalnej (Lw. 1934) i Algebrę dla II klasy gimnazjalnej (Lw.–W. 1934), a z Nikliborcem: Algebrę dla III klasy gimnazjalnej (Lw.–W. 1935), dla IV klasy (Lw. 1936) oraz Arytmetykę i geometrię dla 4 klasy szkoły powszechnej 1 stopnia. Kurs B, Kurs C (Lw. 1938), dla 6 klasy, 2 stopnia. Kurs A (Lw. 1938) i dla 6 klasy, 2 stopnia. Kurs B (Lw. 1937). Podręczniki gimnazjalne matematyki S-ka i Nikliborca należały do najpopularniejszych w okresie międzywojennym. W r. 1934 Książnica «Atlas» we Lwowie opublikowała dwuczęściowe Wykłady matematyki S-a, opracowane i opatrzone zadaniami przez Nikliborca. Obaj ogłosili t.r. pracę Über die Grenzwerte des logarithmischen Potentials der Doppelbelegung („Fundamenta Mathematicae” T. 22). Samodzielnie opublikował potem Über den Inhalt einer auf der Kugel liegenden geschlossenen Kurve („Prace Mat.-Fizyczne” T. 43: 1936).

Po zajęciu w r. 1939 Lwowa przez Armię Czerwoną S. kontynuował na swoim stanowisku działalność dydaktyczną w uruchomionym t.r. przez władze sowieckie Lwowskim Inst. Politechnicznym. Po wkroczeniu 30 VI 1941 do miasta wojsk niemieckich został aresztowany wieczorem 3 VII t.r., wraz z synami Eustachym i Emanuelem; wszyscy zostali rozstrzelani wraz z grupą profesorów lwowskich uczelni następnego dnia rano na Wzgórzach Wuleckich. Wg Popławskiego pogrzebano ich na miejscu zbrodni, ale już 8 X dokonano ekshumacji, wywieziono zwłoki do Lasu Krzywczyckiego, gdzie oblane benzyną, zostały spalone, a popioły rozsypane.

W małżeństwie zawartym w r. 1910 z Emilianną (Anną) z Chwistków (1889–1960), siostrą Leona Chwistka, matematyka, malarza i teoretyka sztuki, miał S. czworo dzieci: Krystynę, po mężu Łuszczyńską, Eustachego (1912–1941), inżyniera elektryka, Emanuela (1916–1941), inżyniera chemika, i Tadeusza (1923–1995).

W r. 1945 w Moskwie opublikowano pracę S-ka Deux théorèmes sur le potentiel de simple couche („Matematičeskij Sbornik” T. 16). Został upamiętniony na tablicach poświęconych zamordowanym profesorom lwowskim, umieszczonych w Lwowskiej Bazylice Metropolitalnej i na pomniku wzniesionym na Wzgórzach Wuleckich.

Olszewicz, Lista strat kultury pol.; Popławski Z., Wykaz pracowników naukowych Politechniki Lwowskiej w l. 1844–1945, Kr. 1994; Słownik biograficzny matematyków polskich, Tarnobrzeg 2003 (fot.); – Albert Z., Zamordowanie 25 profesorów wyższych uczelni we Lwowie przez hitlerowców w lipcu 1941 r., „Przegl. Lek.” R. 20: 1964 nr 1 s. 64, 72–3, 77; Kulczyńska M., Raport Karli Lanckorońskiej, „Odra” 1977 nr 4 s. 5; Kuratowski K., Pół wieku matematyki polskiej 1920–1970, W. 1973; Politechnika Lwowska, jej stan obecny i potrzeby, Lw. 1932 s. 39, 44, 259; Politechnika Lwowska 1844–1945, Wr. 1993; Popławski Z., Dzieje Politechniki Lwowskiej 1844–1945, Wr. 1992 (fot.); tenże, Politechnika Lwowska w latach 1844–1945, Kr. 1999; Riedl T., Chodząc po Lwowie, Pelplin 2006 s. 43,195; Studia z dziejów katedr Wydziału Matematyki, Fizyki, Chemii Uniwersytetu Jagiellońskiego, Red. S. Gołąb, Kr. 1964; Uniwersytet Jagielloński. Złota księga Wydziału Matematyki i Fizyki, Red. B. Szafirski Kr. 2000; Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967, Kr. 1970; – Akademia Górnicza w Krakowie. Skład grona nauczycielskiego i spis wykładów, 1919/20–1921/2; Bolewski A., Pierzchała H., Losy polskich pracowników nauki w latach 1939–1945. Straty osobowe, Wr. 1989; Estreicher K. jr., Dziennik wypadków, Kr. 2004 IV (dot. żony S-ka); Kaźń profesorów lwowskich – lipiec 1941. Studia oraz relacje i dokumenty zebrane i opracowane przez Zygmunta Alberta, Wr. 1989; Księga pamiątkowa Pierwszego Polskiego Zjazdu Matematycznego, Lwów 7–10 IX 1927, Kr. 1929 s. 1–2, 6, 65; Program Politechniki Lwowskiej, 1924/5–1938/9, Lw.; Spis wykładów UJ, 1912/13–1922/3, Kr.; Sprawozdanie Dyrektora Gimnazjum V w Krakowie, 1906/7–1907/8, Kr.; Sprawozdanie Dyrektora Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, 1907/8–1920/21, Kr.; Sprawozdanie Dyrektora Gimnazjum w Nowym Targu za r. szk. 1907, Nowy Targ; – Arch. UJ: sygn. WF II 504 (curriculum vitae, metryka S-ka), sygn. WF II 335–40 (Kom. Egzaminów Nauczycielskich).

Zofia Pawlikowska-Brożek