Strzeszewski (Lubicz-Strzeszewski) Włodzimierz (1903–1969), inżynier mechanik, konstruktor silników lotniczych.
Ur. 20 VI w Kłóbce (pow. włocławski), był synem Włodzimierza, właściciela ziemskiego, i Anieli z Byszewskich, bratankiem Piotra (zob.).
W l. 1912–17 uczył się S. w Zakł. Naukowym G. Kośmińskiego w Częstochowie, następnie w Gimnazjum Realnym Edwarda Rontalera w Warszawie, gdzie zdał maturę w r. 1921. Podczas wojny polsko-sowieckiej 1920 r. służył ochotniczo w I Baonie Zapasowym Artylerii Konnej (do września 1920). Od r. 1921 studiował na Wydz. Mechanicznym Politechn. Warsz.; pracował wtedy przy budowie szybowców SL-1 «Akar» i SL-2 «Czarny Kot» oraz samolotu D-1, wykonywanych przez Sekcję Lotniczą Studentów Politechn. Warsz. w Centralnych Warsztatach Lotniczych. Po przeszkoleniu wojskowym został awansowany w r. 1927 na stopień podporucznika. W r. 1929 wziął udział w wycieczce studentów do Niemiec, Szwecji, Danii, Belgii i Francji, w celu zapoznania się z tamtejszymi zakładami przemysłowymi. W czerwcu 1930 za projekt silnika lotniczego uzyskał dyplom inżyniera mechanika na Oddz. Lotniczym Wydz. Mechanicznego.
We wrześniu 1930 rozpoczął S. pracę na stanowisku konstruktora w kierowanym przez Władysława Łozińskiego Biurze Technicznym Polskich Zakładów Skody na Okęciu. Wkrótce został zastępcą kierownika grupy licencyjnej i brał udział w przygotowaniu dokumentacji do produkcji silników Bristol «Jupiter» VII F oraz «Merkury» IV i V do samolotów myśliwskich PZL P.7a i PZL P.11, a także silników «Pegaz» II i VIII do samolotów rozpoznawczo-bombowych PZL.23 «Karaś». Był też zastępcą kierownika Biura Studiów Stanisława Nowkuńskiego i uczestniczył w pracach konstrukcyjnych przy silniku GR-760 do samolotu RWD-9 na międzynarodowe zawody samolotów turystycznych Challenge 1934 oraz przy silniku G-1620 do samolotu łącznikowo-obserwacyjnego «Lublin» R-XIII F. Od października 1933 kierował Sekcją Badań Wydz. Technicznego, przeprowadzającą próby silników prototypowych. Wykonał badania silnika G-1620A konstrukcji Nowkuńskiego i usunął szereg jego poważnych wad, umożliwiając przekazanie go do produkcji seryjnej. Zmodernizował silnik Wright J-5A «Whirlwind», zwiększając jego moc; później w oparciu o tę modernizację powstał w wytwórni Avia silnik «Delfin». W r. 1934 brał udział w organizacji zawodów Challenge 1934 i pełnił w nich funkcję kierownika etapowej bazy technicznej w Katowicach.
Po upaństwowieniu w r. 1935 Polskich Zakładów Skody i zmianie ich nazwy na Państw. Zakłady Lotnicze – Wytwórnia Silników Nr 1, sekcję S-ego przemianowano na Warsztat Studiów, nadal pod jego kierownictwem. S. zaprojektował przebudowę i modernizację hamowni, kilka stoisk do badań oraz nowe hamownie, m.in. młynkową w układzie U i wysokościową na suchy lód (nie zostały wykonane z powodu wybuchu drugiej wojny światowej). Opracował też konstrukcję jednocylindrowego silnika do badań, który wyprodukowano w siedmiu egzemplarzach dla potrzeb Państw. Zakładów Lotniczych i krajowych uczelni. Po przeprowadzonych w Warsztacie badaniach dopracował silnik G-1620B, który wszedł następnie do produkcji samolotów obserwacyjnych RWD-14 «Czapla». W l. 1936–9 prowadził próby silnika PZL «Foka», konstrukcji Nowkuńskiego i Jana Oderfelda, podnosząc w rezultacie jego moc ze 130 do 420 KM; silniki te zostały w r. 1939 wypróbowane na prototypie dwusilnikowego samolotu myśliwsko-bombowego PZL 38 «Wilk». W r. 1939 przeprowadził modernizację i zwiększył moc silnika «Merkury» VIII do samolotu myśliwskiego PZL.50 «Jastrząb» oraz usunął wady silników «Pegaz» XII, stosowanych w samolotach bombowych PZL.37 «Łoś». Publikował w prasie technicznej prace z zakresu zużycia stopów, zmęczenia i pittingu, wyprzedzając poświęcone tym zagadnieniom powojenne opracowania zagraniczne. Był autorem skryptu Sprężarki lotnicze i ich napęd (W. 1938), przeznaczonego dla konstruktorów i uczelni technicznych. W okresie międzywojennym należał do Związku Polskich Inżynierów Lotniczych.
Podczas okupacji niemieckiej zajmował się S. w l. 1940–1 wykonywaniem projektów konstrukcyjnych warsztatów tkackich i przędzalniczych. Od września 1942 do lipca 1944 wykładał w Tow. Kursów Technicznych oraz Państw. Szkole Budowy Maszyn (powstałej z przedwojennej Państw. Wyższej Szkoły Budowy Maszyn im. H. Wawelberga i S. Rotwanda). Równocześnie w l. 1941–4 działał konspiracyjnie w Wydz. Przemysłu Lotniczego Pionu Przemysłu Wojennego Komendy Głównej AK; podlegała mu «grupa przemysłu silników», a w jej ramach zespół pracowników z byłej Wytwórni Silników Nr 1 na Okęciu, zamienionej przez Niemców na warsztaty remontowe silników lotniczych. S. opracował w tym czasie nowe, rozszerzone wydanie swojego skryptu oraz napisał rozdział Silniki lotnicze do poradnika technicznego „Mechanik”; maszynopisy obu prac spłonęły w r. 1944, podczas powstania warszawskiego.
Po wojnie prowadził S. od r. 1945 wykłady z zakresu silników lotniczych, sprężarek oraz paliw i smarów w reaktywowanej Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda (do połączenia jej w r. 1951 z Politechn. Warsz.). Zorganizował przyszkolne laboratorium silnikowe i muzeum silników. Na zlecenie MON zaprojektował w Zakł. Silników Szkoły sześciocylindrowy rzędowy silnik lotniczy o mocy 230 KM. W r. akad. 1951/2 prowadził wykłady o silnikach lotniczych w Wojskowej Akad. Technicznej w Warszawie. Równocześnie od sierpnia 1945 do marca 1954 pracował na stanowisku dyrektora technicznego Polskiego Komitetu Normalizacyjnego (przez rok był p.o. dyrektorem naczelnym) oraz pełnił funkcję sekretarza Komitetu Polsko-Czechosłowackiego ds. Normalizacji. W marcu 1954 został kierownikiem sekcji w Centralnym Biurze Konstrukcyjnym Silników Spalinowych w Warszawie, następnie w sierpniu 1957 przeszedł na stanowisko głównego konstruktora w biurze konstrukcyjnym silników wysokoprężnych Zakładów Mechanicznych im. M. Nowotki na Woli w Warszawie. Po utworzeniu tamże w r. 1964 Branżowego Ośrodka Przemysłowych Silników Wysokoprężnych objął jego kierownictwo. Pod kierunkiem S-ego zostały zaprojektowane, wykonane i zbadane silniki wysokoprężne: V2CD19, V12CD19, V12CD19T i V8CD19T oraz kilka zespołów prądotwórczych i napędowych. Zaprojektowano też zespół silnikowo-sprężarkowy i przebadano silniki wysokoprężne S56 i S560. W r. 1966 na zlecenie Wytwórni Sprzętu Komunikacyjnego Warszawa-Okęcie przeprowadził S. próby silnika lotniczego WN-6 i wskazał przyczyny jego wad. W lutym 1968 przeszedł do Ośrodka Silników Inst. Lotnictwa w Warszawie, gdzie pracował do śmierci. Był członkiem Stow. Inżynierów i Techników Mechaników Polskich oraz Klubu Seniorów Lotnictwa Aeroklubu PRL. Zmarł 6 VI 1969 w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kw. 217–5–16). Był odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1936) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1965).
S. był żonaty, małżeństwo było bezdzietne.
Słown. techników, z. 12; – Glass A., Polskie konstrukcje lotnicze 1893–1939, W. 1977; tenże, Włodzimierz Strzeszewski (1903–1969), „Skrzydlata Polska” 1969 nr 34–35 s. 23 (fot.); tenże, Wydział Przemysłu Lotniczego w Pionie Przemysłu Wojennego (1940–1944), „Techn. Lotn. i Astronautyczna” 1986 nr 9–10 s. 22; 50 lat wydziałów mechanicznych Politechniki Warszawskiej 1915–1965, W. 1968; Polska technika lotnicza do roku 1939, Red. A. Glass, W. 1992 I 111; Szołdrska H., Lotnictwo Armii Krajowej, P. 1998; – Arch. Politechn. Warsz.: sygn. 6192 (akta studenckie S-ego); Inst. Lotnictwa w W.: Akta personalne S-ego.
Andrzej Glass