Koryciński Wojciech h. Topór (zm. 1677), arcybiskup lwowski. Był drugim synem Jana, kasztelana oświęcimskiego, i Barbary Męcińskiej. Pierwszy, Aleksander, był chorążym krakowskim, od r. 1656 wojewodą rawskim, dziedziczył na dobrach Barys, Bębnów, Gwarczewice i Gowarczów w woj. sandomierskim. Zm. ok. r. 1664. Wojciech poświęcił się stanowi duchownemu. Wcześnie został kanonikiem łuckim i sekretarzem królewskim. Studiował w r. 1634 w Padwie, gdzie 1 VI został wybrany asesorem polskiej nacji. W r. 1637 dostał probostwo w rodzinnych Żarkach i Ruszczy pod Krakowem oraz godność protonotariusza apostolskiego; wtedy też został kanonikiem krakowskim (instalacja 13 XI 1637). Jako kanonik krakowski występował w charakterze deputata kapituły na sejmikach proszowskich, np. w r. 1641. W r. 1649 za zezwoleniem kapituły powędrował do Rzymu. Z kolei w r. 1654 uzyskał urząd regenta kancelarii w. kor., chyba za poparciem swego kuzyna, kanclerza w. kor. Stefana Korycińskiego. W r. 1657 mianował go król Jan Kazimierz sekretarzem w. kor. i t. r. uzyskał K. jeszcze ważną generalną prepozyturę miechowską bożogrobców. Sakrę na biskupa kamienieckiego otrzymał K. 27 XI 1667 r. Po śmierci Jana Tarnowskiego król Michał Korybut wysunął K-ego w r. 1669 na stolicę arcybiskupa lwowskiego, pozwalając mu zatrzymać prepozyturę miechowską, z której zrezygnował w r. 1671 na rzecz bratanka, Piotra Korycińskiego. Po uzyskaniu zgody papieskiej (breve z 3 VII 1670) K. odbył ingres na stolicę arcybiskupią z końcem 1670 r. Za okazaną przez króla życzliwość K. popierał go w trudnym dla niego r. 1672 w zabiegach o utrzymanie tronu i obronę kraju. K. stosunkowo mało przebywał we Lwowie; w czasie oblężenia miasta przez Turków pozostawał w Krakowie; na jego rozkaz kanonik Jakub Gawat opisał historię obrony Lwowa. Dopiero z początkiem 1673 r. zjawił się we Lwowie, by m. in. zabezpieczyć swe dobra i skarb kościelny przenieść do Krakowa. Chory król Michał mianował K-ego w r. 1673 jednym z głównych wykonawców swego testamentu. Kiedy król zmarł 10 XI 1673 r. we Lwowie, K. po odprawieniu nabożeństwa wmurował urnę z królewskimi wnętrznościami w ścianę katedry. K. zmarł 17 I 1677 r. w Miechowie; został pochowany 25 II 1677 r. zgodnie z życzeniem wyrażonym w testamencie, spisanym w Miechowie 20 IX 1675 r., w katedrze krakowskiej u stóp św. Krzyża. Mowę pogrzebową wygłosił kanonik lwowski Paweł Garwaski. O testament K-ego z powodu pewnych nieformalności wynikły duże spory; rzekomo był podrobiony, dlatego go obalono, ale legaty przepadły. K. był obowiązkowym, ale nie wybitnym senatorem. Bywał na sejmach, brał udział w radach senatu. Zapisał się u współczesnych jako wykształcony, ale surowy i skłonny do gniewu pasterz, hojny dla ubogich i kościołów i dbały o swoje własne dobra. Odbudował pałac arcybiskupi we Lwowie. Zabiegał usilnie o beatyfikację Jana z Dukli. Szczególnie nietolerancyjny był dla lwowskich Żydów.
Estreicher, XII 456, XV 408, XX 109, 356, XXI 403, 410, XXII 610, XXVI 60, XXXI 360; Enc. Org., XV 545; Łętowski, Katalog bpów krak., III 162–3; Boniecki; Niesiecki, I 30, 81, V 253–4; Uruski; Żychliński, XV 177, 187; – Friese Ch. J., La métropolitaine de Léopol, W. 1758 s. 54; Hoszowski K., O znakomitych zasługach w kraju rodziny Korycińskich, Kr. 1862 s. 41–4, 61, 64, 68, 69, 71, 72, 125–9, 136–7; Korzon T., Dola i niedola Jana Sobieskiego, Kr. 1898 III 138, 418; Wyczawski H. E., Błogosławiony Jan z Dukli, Kr. 1957 s. 56, 60–2; – Akta sejmikowe woj. krak., II, III; Józefowicz T., Kronika miasta Lwowa od r. 1634 do 1690, Lw. 1854 s. 297 i n.; Księgi nacji polskiej w Padwie, Wyd. S. Windakiewicz, Arch. do Dziej. Liter., Kr. 1890 VII, 50; Merkuriusz Polski, Wyd. A. Przyboś, Kr. 1960 s. 139, 141; Pisma do wieku i spraw Jana Sobieskiego, Wyd. F. Kluczycki, Kr. 1881; Vet. Mon. Pol., III 566, 662; Vol. leg., IV50, 1018, V 99, 335; Załuski A. Ch., Epistolae historico-familiares, Brunsbergae 1709 s. 482–5; – Zbiory Zakł. Dok. IH PAN w Kr.: Kartoteka Komitetu Źródeł do Dziejów Życia Umysłowego Polski.
Adam Przyboś