Gregerowic Zygmunt (zm. 1652), profesor i rektor Akad. Krak., doktor teologii. Był rodem z Radomska, podobno pochodzenia szlacheckiego, czemu jednak sprzeciwiałoby się mieszczańskie brzmienie jego nazwiska Gregorowic, także Grygierowic lub Grigorowic. Nauki początkowe pobierał w rodzinnym mieście, następnie w półr. letnim 1607 r. wpisał się jako syn Tomasza do Akad. Krak. Po zdobyciu bakalaureatu w r. 1610 kierował jakiś czas szkołą parafialną w rodzinnym Radomsku, a po uzyskaniu magisterium w r. 1615 objął rektorat Szkoły Zamkowej na Wawelu. W l. 1619–21 uczył w klasie dialektyki w Szkołach Nowodworskich, będąc równocześnie seniorem Bursy Filozofów. Mianowany w r. 1621 kolegą mniejszym, a w r. 1626 większym, wykładał na Wydziale Filozoficznym głównie pisma Arystotelesa, a zarazem trudnił się wychowaniem synów szlacheckich, m. in. Bogdana Ogińskiego i Hieronima Konstantego Połubińskiego. W tym też czasie czterokrotnie w l. 1623/4, 1629, 1634 i 1637 sprawował godność dziekana wydziału oraz obowiązki prowizora Bursy Sisiniego. Przyjąwszy przed r. 1640 święcenia kapłańskie, po objęciu przyznanej mu w r. 1634 przez Akademię kanonii w kolegiacie Św. Anny, rozpoczął G. studia teologiczne, w czasie których jako bakałarz teologii został w r. 1640 kanonikiem kościoła Św. Floriana. Na Wydziale Teologicznym objaśniał listy św. Pawła, a w r. 1642 przedstawił do dysputy kwestię De sacramentis. Po śmierci Stanisława Pudłowskiego w czerwcu 1645 r. został wybrany przez Akademię prepozytem kościoła Św. Mikołaja w Krakowie, nadzorując równocześnie (1638–43), wraz z I. Witeliuszem, z ramienia uniwersytetu prace przy budowie gmachu dla Szkół Nowodworskich. Wkrótce potem wyjechał do Włoch, gdzie w r. 1646 został doktorem teologii w rzymskiej Sapienzy. Wróciwszy do kraju, 16 IV 1646 r. przyjęty został do fakultetu teologicznego, a w dwa lata później 10 III 1648 r. nostryfikował swój dyplom włoski na podstawie tezy Questio de charitate. W tym czasie, niewątpliwie z protekcji biskupa P. Gembickiego, którego był zaufanym powiernikiem, posiadał już G. scholasterię kapituły w Moskorzewie, probostwo w Pajęcznie, kanonię w Sieradzu oraz przywieziony z Rzymu tytuł protonotariusza apostolskiego. Ufny w poparcie Gembickiego i niesyt licznych beneficjów ubiegał się po śmierci Jakuba z Ujścia w lutym 1649 r. o probostwo kościoła Św. Floriana, jako kontrkandydat Stanisława Jurkowskiego, i mimo że uzyskał w wyborach mniejszą ilość głosów, biskup krakowski zatwierdził go 13 VIII na to stanowisko. Ta krzywdząca i stronnicza decyzja spowodowała długoletni (1649–52) i przewlekły proces między obiema stronami apelującymi do nuncjusza K. Mattei i Roty Rzymskiej oraz pogłębiła groźny zatarg między biskupem a Akademią. U schyłku życia jako jeden z najstarszych profesorów Akademii został G., w czasie szalejącej zarazy, w Bronowicach, podobno przy poparciu J. Brożka, wybrany rektorem Akademii, w parę miesięcy potem, 15 VI 1652 r. zmarł w Świeborowicach.
W testamencie ustanowił fundację dla czterech studentów z Radomska studiujących w Akademii oraz przeznaczył legaty pieniężne dla Kolegium Większego. Jako teolog pozostawił kilka drobnych rozpraw: De natura coeli (1621), De scientia naturali (1626), De sacramentis (1642), De charitate (1648). W zgodnej tradycji uniwersyteckiej uchodził G. za intryganta i kłótnika, do czego walnie przyczyniła się jego postawa w sporze Akademii z P. Gembickim, którego był obok J. Słowikowskiego i J. Tońskiego gorliwym zausznikiem i poplecznikiem. Dosadny jego portret odmalował anonimowy pamflet, wydany w r. 1651 jako dzieło malarza weneckiego Jotti przez któregoś z akademików krakowskich.
Estreicher; – Franke J. N., Jan Brożek, Kr. 1884 s. 160–2; Hajdukiewicz L., Krakowska Szkoła Zamkowa 1510–1801, Kr. 1954 s. 99; Leniek J., Książka pamiątkowa ku uczczeniu 300-ej rocznicy założenia Gimnazjum Św. Anny w Krakowie, Kr. 1888 s. XCVII; Wyczawski H. E., Biskup Piotr Gembicki, Kr. 1957; Album stud. Univ. Crac., IV 3; Metryka promowanych Wydziału Teologicznego Uniw. Krak. z l.1639–1741, Wyd. H. Barycz, „Nasza Przeszłość” 1947 s. 189; Statuta nec non liber promotionum, s. 270 n.; Temberski S., Roczniki 1647-56, Kr. 1897, Script. Rer. Pol., XVI; – Arch. UJ: rkp. nr 64 s. 184, nr 34 s. 270, nr 66 s. 121 n., 125 (Rationes Grygerovianae Borcanae), Dypl. perg. 652–5; B. Jag.: rkp. 220, 226 IV, 225 k. 67–8, 1922, 2592, 5359.
Leszek Hajdukiewicz