Ochocki Gabriel młodszy (zm. 1682), lekarz, profesor medycyny w Akad. Krak., rajca krakowski. Był najstarszym synem Gabriela (zob.) i Barbary z Bryknerów. Po ojcu odziedziczył nie tylko imię (tradycyjnie nadawane w czterech pokoleniach tej rodziny), ale też wyrobione stosunki i pozycję majątkową, co niewątpliwie ułatwiło mu szybki awans w karierze życiowej. Studia w Uniw. Krak. lub w Szkołach Nowodworskich rozpoczął prawdopodobnie ok. r. 1651, w tym bowiem roku jako «eloquentiae et philosophiae studiosus» ogłosił – opatrzony polecającymi wierszami braci Jacka i Jana – panegiryk gratulacyjny Tres mitrae Ducalis, Doctoralis, Episcopalis na ingres bpa poznańskiego Floriana Czartoryskiego, a w r. 1654, również na ławie szkolnej, Flos eloquentiae Tullianae z okazji objęcia katedry wymowy przez Floriana Lepieckiego. Uzyskawszy w r. 1659 stopień bakałarza i magistra sztuk wyzwolonych (28 V 1661), odbył w l. 1661/2–1662/3 jako docent extraneus przepisane biennium na Wydziale Filozoficznym, po czym w jesieni 1663 został wysłany na studia lekarskie do Padwy, gdzie 5 IX 1664 promował się na doktora medycyny, biorąc jednocześnie w l. 1663–5 czynny udział w życiu miejscowej kolonii studenckiej jako I i II asesor nacji polskiej.
Po powrocie do kraju został przyjęty – jak się zdaje, tylko formalnie – do Wydziale Filozoficznznego (1668/9), w tym samym bowiem czasie (29 X 1668), mimo braku oficjalnej inkorporacji (responsji pro loco), objął po ojcu wykłady na Wydziale Lekarskim. Familijnym koligacjom zawdzięczał również przyjęcie w r. 1673 do Rady Miejskiej, w której poza piastowanym ex turno urzędem burmistrza nie wyróżnił się szczególną aktywnością. Odziedziczony po ojcu majątek powiększył zakupioną w r. 1675 od Ludwika Dębińskiego wsią Strzelce w pow. proszowskim oraz posagiem wniesionym przez zaślubioną 27 II 1669 żonę Annę, córkę dra praw i rajcy krakowskiego Stanisława Spinka. Zmarł 22 VII 1682 w Krakowie, pozostawiając trzech synów.
Najstarszy syn O-ego Gabriel, bakałarz (1694) i magister (1696) filozofii Uniw. Krak., w l. 1696–8 przelotnie tylko wykładał na Wydziale Artium, następnie – poświęciwszy się karierze duchownej – został przed r. 1699 altarzystą mariackim. Równocześnie z Gabrielem studiował i w tych samych latach (1694, 1696) stopnie naukowe uzyskał jego brat Jan, po promocji docent extraneus Wydziału Filozoficznego (1696–1702), zarazem w l. 1701–2 senior szkoły zamkowej na Wawelu, skąd 12 X 1702 został przez kapitułę katedralną wysłany jako alumn fundacji Słowikowskiego na dalsze studia do Padwy, gdzie dwukrotnie, w l. 1703–4, wybierany był na asesora nacji polskiej; w dn. 12 XI 1705 promował się w rzymskiej Sapienzy na doktora praw. W ślady dziada i ojca pierwotnie iść zamierzał trzeci syn Gabriela O-ego Mikołaj, podobnie jak starsi bracia także wychowanek Akad. Krak. (bakałarz 1698, magister 30 VI 1700), wpisując się 13 IX 1701 – jako docent extraneus Wydziału Filozoficznego (1700/1–1709) – na Wydział Lekarski. Studiów medycznych, jak się zdaje, nie ukończył. W r. 1703 był seniorem szkoły Św. Anny, w r. 1704 z prezenty Rady Miejskiej, jako kleryk niższych święceń, otrzymał altarię Bożego Ciała w kościele Mariackim.
Estreicher; Giedroyć, Źródła do dziej. medycyny; Kośmiński, Słown. lekarzów; Niesiecki; Uruski; – Bieniarzówna J., Mieszczaństwo krakowskie XVII w., Kr. 1969; Chmiel A., Domy krakowskie. Ul. Floriańska, Kr. 1917–20; Hajdukiewicz L., Krakowska szkoła zamkowa 1510–1801. Studia do dziejów Wawelu, Kr. 19541; Lachs J., Kronika lekarzy krakowskich XVII w., P. 1929; Majer J., Wiadomości z życia profesorów Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kr. 1862; Świętochowski R., Chruszczewski A., Polonia Dominicana apud extraneos, w: Studia nad historią dominikanów w Polsce, W. 1975 II; – Prawa, przywileje i statuta m. Kr.; Z dawnych metryk kościoła Mariackiego w Krakowie, Oprac. J. Sygański, „Mies. Herald.” R. 3: 1910; – Arch. UJ: rkp. 90, 91, 190; B. Jag.: rkp. 3316, 5349 I, 5359.
Leszek Hajdukiewicz