Racięcki Zygmunt (1896–1973), inżynier architekt, specjalista budownictwa wiejskiego. Ur. 16 IV w Ostrowach (pow. Kutno), był synem Zygmunta, inżyniera miejscowej cukrowni, i Marii z Szostopalskich.
Po ukończeniu w r. 1914 szkoły średniej im. A. Jeżewskiego w Warszawie R. rozpoczął w t. r. studia na Wydziale Inżynieryjno-Budowlanym Politechniki Warszawskiej. Ewakuowany w r. 1915 do Moskwy, pracował kolejno jako kancelista w Zarządzie Kolei Aleksandrowskiej, rysownik w Zarządzie Kolei Północnych, technik w fabryce urządzeń kolejowych, zarządca tartaku w Manturowie koło Wiatki, technik w fabryce Rohn i Zieliński w Moskwie a w czasie rewolucji – jako sanitariusz w wojskowym pociągu sanitarnym. W r. 1921 powrócił do Polski i podjął studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, lecz wkrótce sytuacja materialna zmusiła go do rozpoczęcia pracy zarobkowej. W l. 1921–2 był nauczycielem matematyki na kursach dokształcających dla robotników w Warszawie, w l. 1922–6 pracował jako technik w biurze architekta Bolesława Żurkowskiego, a w l. 1926–9 w Sekcji Budownictwa Wiejskiego Centralnego Tow. Rolniczego. W okresie tym z przerwami kontynuował studia architektoniczne i w r. 1930 uzyskał tzw. półdyplom. W okresie od r. 1929 do 31 I 1935 był inspektorem (od r. 1933 kierownikiem) Wydziału Budownictwa Wiejskiego w Centralnym Tow. Organizacji i Kółek Rolniczych w Warszawie, a następnie od 1 II 1935 do 31 V 1954 pracował w Powszechnym Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych (PZUW), później Państwowy Zakład Ubezpieczeń (PZU). W pierwszych latach był inspektorem Wydziału Prewencyjnego PZUW w Krakowie i brał udział w pracach nad odbudową wsi po klęsce powodzi 1934 r. i po masowych pożarach. W r. 1938 ukończył jako ekstern Państwową Szkołę Budownictwa w Warszawie.
W okresie okupacji R. uczestniczył w odbudowie wsi spacyfikowanych przez Niemców na terenie Podhala, a po r. 1945 w likwidowaniu szkód wojennych. Na kursach PZUW prowadził również szkolenie techników i rzemieślników w zakresie budownictwa wiejskiego. W r. 1950 Komisja Weryfikacyjna Politechniki Warszawskiej przyznała mu dyplom inżyniera architekta. Przez kilka miesięcy w r. 1954 pracował w Instytucie Budownictwa Mieszkaniowego i zorganizował Ośrodek Instruktażowo-Szkoleniowy w Krakowie, następnie w l. 1955–7 w Min. Budownictwa Miast i Osiedli, potem w Min. Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych w Warszawie. W tym też okresie wykładał budownictwo w Szkole Oficerów Pożarnictwa w Warszawie. W l. 1957–61 był zatrudniony w Komitecie Budownictwa, Urbanistyki i Architektury, w Departamencie Planowania i Zabudowy Wsi, a od 1 V 1961 do 30 IV 1966 kierował Ośrodkiem Badawczo-Instruktażowym w Instytucie Techniki Budowlanej w Warszawie. Po przejściu na emeryturę pracował tam nadal w niepełnym wymiarze godzin do końca r. 1971. W l. 1972–3 był adiunktem w Zakładzie Budownictwa Wiejskiego Instytutu Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa. Od r. 1961 R. był członkiem Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego.
Dorobek publikacyjny R-ego obejmuje ponad 60 pozycji z l. 1929–71, w tym m. in. artykuły w czasopismach „Beton”, „Dom, Osiedle, Mieszkanie”, a przede wszystkim „Budownictwo Wiejskie”, wydawnictwa książkowe i broszury o charakterze popularnym. Jego zainteresowania były skierowane głównie na wprowadzenie w budownictwie wiejskim tanich i łatwo dostępnych materiałów budowlanych, przede wszystkim z gliny (Budownictwo z gliny, W. 1950, Budynki z gliny, W. 1958, Wyd. 2., 1962). Opracował wiele poradników budownictwa wiejskiego, a także projektów typowych budynków mieszkalnych i inwentarskich, rozpowszechnionych na wsiach w okresie powojennym (Jak należy budować na wsi, W. 1933, Wyd. 2 1936, Projekty budynków wiejskich, L. 1946, opracowany wspólnie z Konradem A. Skórskim, Poradnik budownictwa wiejskiego, W. 1955, Wyd. 2., 1956, Wyd. 3., 1957). Zajmował się również zagadnieniami remontów oraz zabezpieczenia budynków przed pożarem, wilgocią i zagrzybieniem. Opracował wiele broszur w serii «Biblioteczka Rzemieślnika Budowlanego na Wsi». W l. 1958–61 był członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Budownictwo Wiejskie”. Zmarł 18 VI 1973 w Warszawie, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Był odznaczony m. in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Złotą Odznaką Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1958).
Z małżeństwa z Eugenią z Górewiczów miał R. córkę Halinę, zamężną Dandourian.
Bibliografia Zawartości Czasopism 1947–73; – Tłoczek I., Budownictwo wiejskie w Polsce w literaturze XX wieku, Zesz. Nauk. SGGW, S. Hist., 1968 z. 5 s. 57–74; – „Budownictwo Wiejskie” R. 25: 1973 nr 9 s. 14 (fot.); „Życie Warszawy” 1973 nr 145, 147 (nekrologi); – Arch. Inst. Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa: Teczka osobowa; – Informacje rodziny.
Ligia Hayto