W czasie powstania 1830 r., mieszkał wraz z ojcem i starszym bratem w Warszawie. Został przyjęty we wrześniu 1831 do Gimnazjum Warszawskiego na Lesznie. Już po roku przerwał naukę, którą podjął na nowo w Gimnazjum Gubernialnym,  ale znów przerwał ją po kilku miesiącach. Był wtedy świadkiem publicznej chłosty, wymierzonej na dziedzińcu Gimnazjum uczniom, którzy udali się na miejsce kaźni Artura Zawiszy oraz jego trzech kolegów-emisariuszy. Znalazło to potem odbicie w twórczości poety. Stykał się wówczas często z przedstawicielami środowiska spiskowego. Znał dobrze Karola Levittoux, przywódcę młodzieżowego spisku, który torturowany w więzieniu wolał się podpalić, niż wydać kolegów. Stał się on symbolem niezłomnej postawy i poświęcenia. Pamięć tych spraw była w poecie tak żywa, że jeszcze po kilkunastu latach potrafił wyliczyć Zygmuntowi Krasińskiemu „imię po imieniu, dwustu współuczniów, prawie wszystkich, z którymi znał się i uczył, wywiezionych na Sybir, pomarłych w Cytadeli lub na drodze, albo dojechałych i jęczących tam”. Te straszne doświadczenia widoczne są w jego najdawniejszym znanym wierszu Samotność z 1839 r. Przeniknęły one i ukształtowały prawie całą jego lirykę młodzieńczą, która wyraża nastroje i refleksje ówczesnej patriotycznej młodzieży warszawskiej. 

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów o Cyprianie Ksawerym Gerardzie Walentym Norwidzie znajdziesz w jego biogramie i na innych stronach naszego serwisu.