Był synem Józefa Kałuszynera  i Heleny z domu Szpiro.  W latach dwudziestych przyjął pseudonim, który z czasem stał się jego nazwiskiem. Pracował w łódzkim koncernie prasowym „Republika”, wydającym głównie pisma sensacyjne. Był m.in. sekretarzem redakcji dziennika „Express Wieczorny Ilustrowany”, w którym zamieszczał sensacyjno-erotyczne powieści w odcinkach takie jak: Szatan Łodzi , Wampir Bałut , czy Demon „czarnej willi”. Pisał też felietony i wiersze satyryczne, a nawet był współautorem libretta wodewilu.  W 1931 roku przeniósł się  do Warszawy, gdzie nadal pracował dla popularnej prasy i tworzył skecze, monologi i piosenki dla kabaretów. Wspólnie z  Eugeniuszem  Bodo i we współpracy z Jerzym Nelem napisał scenariusz , który stał się podstawą filmu muzycznego „Pieśniarz Warszawy” . Produkcja z Bodo w roli tytułowej odniosła spory sukces, a piosenka  Już taki jestem zimny drań stała się szlagierem. Potem był współtwórcą scenariuszy  jeszcze wielu popularnych komedii i filmów muzycznych, z których pochodziły niezapomniane piosenki z jego słowami, takie jak: Ach śpij, kochanie, czy Ach, jak przyjemnie kołysać się wśród fal.  Jako jeden z pierwszych w polskiej kinematografii opracowywał  scenopisy, które przyczyniły się do tego, że filmy według jego scenariuszy zaliczane są wciąż do najlepszych produkcji  okresu międzywojennego.

Więcej informacji, ciekawostek i materiałów dotyczących Ludwika Starskiego  znajdziesz w jego biogramie i na dalszych stronach naszego serwisu.