Mroziński Aleksander (1877–1928), pułkownik WP. Ur. 26 II w Warszawie, był synem Wincentego, mechanika, i Marii z Kierzkowskich. Uczył się w drugim gimnazjum odeskim, a od r. 1896 w odeskiej Szkole Wojskowej. Po jej ukończeniu i zdaniu egzaminu oficerskiego 1 IX 1899 otrzymał stopień podporucznika i rozpoczął służbę zawodową w armii rosyjskiej. W r. 1903 został awansowany na porucznika, a w r. 1907 na podkapitana. Dn. 30 XI 1913 objął dowództwo kompanii 189 p. piechoty. Z oddziałem tym w stopniu kapitana brał udział w pierwszej wojnie światowej. Po awansowaniu na podpułkownika od 20 I 1915 dowodził batalionem piechoty. Na tym stanowisku otrzymał w styczniu 1916 stopień pułkownika ze starszeństwem od 2 II 1915. Po ciężkiej kontuzji i dwukrotnym ranieniu na froncie przeniesiony został do pracy kwatermistrzowskiej. Od lutego do lipca 1917 był dowódcą 191 p. piechoty. Od 18 VII 1917 pełnił funkcję komendanta Szkoły Chorążych w Tyflisie. Aktywnie uczestniczył w organizowaniu oddziałów polskich na Kaukazie, 4 I – 18 VIII 1918 był dowódcą dywizji.
Po powrocie do kraju 1 XI 1918 M. przyjęty został do WP. Następnego dnia Rada Regencyjna mianowała go dowódcą Okręgu Wojskowego Siedleckiego. W dn. 30 XI objął funkcję szefa wojsk samochodowych w Dowództwie Okręgu Generalnego Warszawa. Na tym stanowisku doprowadził do zorganizowania autobrygady oraz warsztatów i składów zasilających wszystkie oddziały stacjonujące na terenie okręgu. Jako doświadczony oficer, na życzenie gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego, przeniesiony został 11 VIII 1919 do pracy w Głównym Dowództwie Wojsk Wielkopolskich, gdzie objął stanowisko zastępcy naczelnika Obrony Krajowej. Od 13 XI 1919 czasowo pełnił obowiązki dowódcy, następnie 22 I 1920 mianowany został zastępcą dowódcy Okręgu Generalnego Pomorze. Tam też był prezesem Sądu Honorowego dla oficerów sztabowych. Brał udział w działaniach wojennych na wschodzie jako dowódca 2 bryg. piechoty. Od 2 X 1920 był zastępcą szefa, a od 20 II 1921 – szefem sekcji wojsk samochodowych Departamentu II Technicznego Min. Spraw Wojskowych (MSWojsk.). Po reorganizacji wojskowych władz naczelnych został 25 VIII 1921 szefem wydziału samochodowego Departamentu VI Wojsk Technicznych MSWojsk. Zweryfikowany 3 V 1922 w stopniu pułkownika ze starszeństwem od 1 VI 1919. Wkład M-ego w rozwój organizacyjny wojsk samochodowych w pierwszych latach tworzenia siły zbrojnej II Rzeczypospolitej zadecydował o wystąpieniu 9 I 1921 szefa Departamentu II do Oddziału V Sztabu MSWojsk. z wnioskiem awansowania M-ego na generała brygady. Wniosek jednak pozostał bez odpowiedzi. W r. 1923 M. odbył dwumiesięczny kurs informacyjny dla wyższych dowódców przy Wyższej Szkole Wojennej. Dn. 10 III 1924 powierzono mu pełnienie obowiązków szefa Departamentu VI Technicznego. Z tego stanowiska 30 IV 1927 przeniesiony został w stan spoczynku. Rozpoczął wówczas pracę w Polskich Zakładach «Škoda» S. A. Zmarł nagle w Warszawie 15 IV 1928, pochowany został na cmentarzu Powązkowskim. Odznaczony był Krzyżem Walecznych, Złotym Krzyżem Zasługi, medalami pamiątkowymi i orderami zagranicznymi.
M. był żonaty z Anisją Serdiuk, dzieci nie miał.
Lista starszeństwa oficerów zawodowych, W. 1922 s. 273; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924; Spis oficerów służących czynnie w dn. 1. 6. 1921 r., W. 1921 s. 781; – Bagiński H., Wojsko Polskie na wschodzie 1914–1920, W. 1921 s. 414; Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972; – Dziennik Personalny MSWojsk., 1920 nr 20, 1927 nr 5, 1930 nr 17; Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej, 1918 nr 2; Rozkaz dzienny MSWojsk., 1921 nr 181; Rozkaz oficerski Dowództwa Okręgu Generalnego Pomorze, 1920 nr 21; – „Kur. Warsz.” 1928 nr 105 s. 9 (wyd. wieczorne); „Pol. Zbrojna” 1928 nr 106, 107; – CAW: Akta personalne t. 5438.
Bolesław Woszczyński