Charbinowski Bartosz (Bartosz z Charbinowic, Ogrodzińca, Wierzchosławic), podkomorzy sandomierski, pochodził z możnego rodu Sulimów. Przodkowie jego osiedli w drugiej połowie w. XIII w sandomierskim we wsi, nazwanej od protoplasty rodu – Cherubina – Cherubinowicami, co z czasem zmieniono na Charbinowice. Rodzicami Bartosza byli Halszka i Włodko, cześnik krakowski (od 1365, od 1383 starosta lubelski), wielmoża wielce zasłużony dla państwa, jeden z posłów, którzy prowadzili rokowania o unię polsko-litewską (um. po 31 X 1391 a przed 25 VI 1397). Zasługi Włodka utorowały drogę do dostojeństw jego synom: (Piotrowi, Bartoszowi, Stanisławowi i Janowi). Najstarszy Piotr, ciesząc się zaufaniem rządzącej grupy małopolskich możnowładców, z którymi łączyły go bliskie węzły pokrewieństwa i powinowactwa, piastował jako ich mąż zaufania godność starosty podolskiego. Do wyższych dostojeństw nie doszedł, zmarł jako podczaszy sandomierski. Spowinowacony z biskupem krakowskim Piotrem Wyszem, reprezentujący jego kierunek polityczny, skończył swą karierę polityczną z chwilą upadku wpływów Wysza. W tym samym czasie, gdy biskup krakowski ustąpić musiał z biskupstwa, również i Piotra złożył król z urzędu starosty podol. w r. 1411. Bartosz, występujący w dokumentach z nazwiskiem Charbinowski, czy też z Ogrodzieńca, Wierzchosławic, ożeniony z bratanicą Piotra Wysza, brał b. żywy udział w polskim życiu politycznym w pierwszej połowie XV stulecia. Związany węzłami powinowactwa z Wyszem i Sulimczykiem Zawiszą Czarnym, podobnie jak inni przedstawiciele tego rodu nie osiągnął wyższych godności. Od r. 1411 występował na sądach jako podkomorzy sandomierski; czas jakiś piastował godność ochmistrza dworu królowej Anny (około 1414). Jeden z zaufanych królowej, możnowładca szczerze nienawidzący biskupa Wojciecha Jastrzębca jako przeciwnika politycznego i wroga Wysza, znalazł w r. 1420 sposobność do pognębienia antagonisty Sulimczyków. Jako rzecznik królewski wystąpił z oskarżeniem Wojciecha; przemówienie jego, nacechowane zbytnią zjadliwością, wywołało na sali tumult ze strony zwolenników biskupa, tak iż z trudem tylko powiodło się uniknąć krwawej rozprawy. Ch. wycofał się od tego czasu z politycznego życia, zajął się pomnażaniem majętności i wypełnianiem obowiązków sądowych, związanych ze swą godnością. Z widowni znika po 4 III 1421, majątek jego odziedziczyli bratankowie, co wskazuje na to, że nie miał dzieci, lub te w młodym wieku umarły.
Trzeci z braci Stanisław, jeden z przedchorągiewnych rycerzy chorągwi małopolskiej w bitwie pod Grunwaldem, odznaczył się w kampanii 1410 r., gdy razem z Mikołajem Synowcem przedarł się z Koronowa do króla, by przedstawić rozpaczliwy stan w tym grodzie. W życiu politycznym nie brał udziału. Jako chorąży sandomierski występuje jeszcze w r. 1433. Najmłodszy Jan piastował w czwartym dziesiątku XV stulecia godność podczaszego lwowskiego. Pod koniec w. XV, z dawnych dóbr Ch-go, obejmujących Charbinowice, Klimontów, Ogrodzieniec, Wierzchosławice, Ostrów i Komorów, nie zostało w rękach bratanka i jego siostry Anny nic; piszą się oni z Kniehynicz czyli Jaraczowa.
Halecki O., Dzieje unii Jagiellońskiej, Kr. 1919, I; »Rocznik Heraldyczny« II, 73; Arch. Kom. Prawn. VII, cz. I; Paprocki, Długosz, Hist. Pol. III, IV; Star. pr. p. pomn. II, nr 789, 937, 972, 2960; Kod. Pol. II; Kod. Mp. IV; Cod. ep. XV, II; Cod. Vit.; Akta unii; Cod. dipl. Uniw. Crac. II; Archiwum ks. Lubartowiczów Sanguszków. Lw. 1887–88, II–II.
Karol Piotrowicz