Redlich Bolesław, pseud.: Bol., Sol (1904–1976), nauczyciel, dowódca oddziału partyzanckiego w czasie drugiej wojny światowej, dyrektor gimnazjum w Warszawie. Ur. 19 X w Dębicy, był synem Aleksandra, kolejarza, i Anieli z Bethów, nauczycielki.
R. uczył się w gimnazjum w Strzyżowie, gdzie w r. 1922 zdał maturę. W l. 1922–7 studiował polonistykę i historię na UJ; absolutorium uzyskał w r. 1928. W listopadzie 1923, podczas wypadków krakowskich, brał udział wraz z młodzieżą górniczą z Wieliczki w starciach z policją w centrum miasta. W latach studiów był członkiem zarządu Organizacji Młodzieży Narodowej w Krakowie. Od września 1926 do sierpnia 1929 uczył języka polskiego w Miejskim Staroklasycznym Gimnazjum Koedukacyjnym i w Seminarium Nauczycielskim Żeńskim w Ropczycach. Równocześnie był tam prezesem obwodu Związku Strzeleckiego i członkiem zarządu powiatowego tego związku w Wieliczce. Działał też od r. 1927 w Związku Nauczycieli Szkół Powszechnych (ZNSP). Dyplom uprawniający do nauczania w szkołach średnich otrzymał w r. 1929 na podstawie odpowiednich egzaminów (naukowego złożonego w maju w Poznaniu i pedagogicznego złożonego w listopadzie t.r. w Krakowie). W l. 1929–31 studiował pedagogikę i psychologię na Dwuletnim Kursie Pedagogicznym dla Nauczycieli Seminariów Nauczycielskich, prowadzonym przez Studium Pedagogiczne UJ. W r. 1930, wraz z Mieczysławem Lewińskim i in., organizował protest na UJ przeciwko uwięzieniu przywódców opozycji w twierdzy brzeskiej.
Od września 1931 do sierpnia 1933 R. był nauczycielem pedagogiki, psychologii i metodyki w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Kielcach, a także kierownikiem Szkoły Ćwiczeń. Był prezesem zarządu okręgu kieleckiego Związku Nauczycieli Szkół Średnich, a po połączeniu się tegoż Związku w r. 1932 ze ZNSP w Związek Nauczycielstwa Polskiego (ZNP) został wiceprezesem okręgu ZNP w Kielcach i odtąd brał udział we wszystkich krajowych zjazdach ZNP. W l. 1932–3 współredagował „Nowy Czas Kielecki”. W sierpniu 1933 został dyrektorem I Gimnazjum Państwowego im. J. Długosza w Nowym Sączu i pracował na tym stanowisku do wybuchu wojny w 1939 r. Był wiceprezesem zarządu oddziału ZNP w Nowym Sączu i przewodniczącym wydziału pedagogicznego tego oddziału. W l. 1935–6 wydawał pismo młodzieży szkół średnich „Zew Gór”. Publikował pod pseud. Bol. i Sol artykuły na tematy pedagogiczne jak również artykuły publicystyczne w „Nowym Czasie Kieleckim”, „Dzienniku Porannym”, „Dzienniku Powszechnym” i „Podhalańskiej Prawdzie”. Był sympatykiem Komunistycznej Partii Polski. Współdziałał w organizowaniu strajku na budowie tamy w Rożnowie, a także w bojkocie wyborów do Sejmu w r. 1938. Należał od r. 1938 do Klubu, a następnie Stronnictwa Demokratycznego.
We wrześniu 1939 R. wyjechał do Przemyśla, gdzie przebywał do lipca 1940. Następnie pracował jako robotnik w Spółdzielni Radiotechnicznej i w pralni w Brzeżanach koło Tarnopola. Po zajęciu Podola przez wojska niemieckie w r. 1941, przeszedł do konspiracji i używał pseud. Sol. Wydawał biuletyn z wiadomościami z nasłuchu radiowego, a w kwietniu 1942 zorganizował udany zamach na szefa gestapo w Brzeżanach. Poszukiwany listem gończym uciekł z Brzeżan i od czerwca do grudnia 1942 pracował w firmie J. A. Beręsiewicza przy regulacji rzeki Koropieć. W tym czasie zorganizował oddział partyzancki, powiązany z Batalionami Chłopskimi, który przyjął nazwę Podolska Brygada Straży Chłopskiej. Wg relacji R-a oddział ten pod jego dowództwem przeprowadził liczne akcje, jak wysadzenie tunelu kolejowego w Suchej Dolince koło Buczacza, wykolejenie 6 pociągów, 3-krotne odbicie transportów ludzi złapanych na roboty do Niemiec, ataki na posterunki policji ukraińskiej i żandarmerii niemieckiej i in. W lecie 1943 oddział współpracował z partyzantką radziecką, dowodzoną przez gen. Sidora A. Kowpaka. W listopadzie t.r. R. został aresztowany przez Niemców we wsi Kowalówka koło Czortkowa. Więziony był w Buczaczu i Czortkowie. W dn. 20 III 1944 udało mu się zbiec w chwili wyprowadzania na rozstrzelanie. Wraz z częścią swego oddziału przeszedł linię frontu i w końcu marca wstąpił w Sumach do WP.
W lipcu 1944 R. wraz z pierwszymi oddziałami polskimi wszedł do Chełma, następnie przebywał w Lublinie i zajmował się m. in. organizacją przysposobienia wojskowego w szkołach. W październiku 1944 był głównym mediatorem (między żołnierzami a władzami wojskowymi) w sprawie masowej dezercji żołnierzy 31 p. piechoty WP i jednym z głównych obrońców oficerów oskarżonych o nieopanowanie dezercji. Relację z tego wydarzenia W sprawie dezercji z 31 pp. opublikował w „Wojskowym Przeglądzie Historycznym” (1967 nr 1). W listopadzie t.r., już na stanowisku zastępcy szefa Departamentu Mobilizacji, Formowania i Uzupełnień WP, awansował do stopnia podpułkownika. W styczniu 1945 wyruszył tuż za posuwającym się frontem na teren woj. krakowskiego, a do Krakowa przybył jeszcze w trakcie walk 18 I 1945. Współdziałał przy powoływaniu władz w Krakowie, Wieliczce, Myślenicach, Nowym Sączu, Limanowej i in. miejscowościach woj. krakowskiego. Ogłosił drukiem Wspomnienia z pierwszych dni wyzwolonej ziemi krakowskiej („Roczn. Sądecki” 1965). W r. 1945 przez kilka miesięcy przebywał w Warszawie. Z WP został zwolniony 13 VIII t.r. Od października 1945 do stycznia 1949 był dyrektorem szkolnictwa zawodowego Centralnego Zarządu Przemysłu Węglowego i Hutniczego z siedzibą w Katowicach. Pełnił też funkcję wiceprezesa katowickiego zarządu okręgowego Tow. Przyjaźni Polsko-Radzieckiej i wiceprezesa zarządu katowickiego Związku Bojowników z Faszyzmem. Był od r. 1947 członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W styczniu 1948 mianowano go członkiem Wojewódzkiej Rady Kultury woj. śląsko-dąbrowskiego.
Od czerwca 1949 do listopada 1950 był R. kierownikiem wydziału szkolenia Centralnej Rady Związków Zawodowych w Warszawie, a następnie do sierpnia 1951 dyrektorem Tow. Przygotowawczych Kursów w Warszawie. Od września 1951 aż do przejścia na emeryturę w r. 1968 był dyrektorem jednej z największych szkół warszawskich, elitarnej Szkoły Podstawowej i Liceum Ogólnokształcącego nr 34 im. K. Świerczewskiego, w której powstały znane drużyny walterowskie. Przez wiele lat był członkiem komisji oświaty przy Komitecie Warszawskim PZPR. Działał też w ZNP: jako członek Głównej Komisji Rewizyjnej w l. 1946–67 (pełniąc m. in. funkcję przewodniczącego i wiceprzewodniczącego), jako prezes, w l. 1952–61 oddziałów dzielnicowych kolejno w Mokotowie i Wilanowie, a następnie do r. 1966 prezes stołecznego okręgu ZNP w Warszawie. Od r. 1960 był także członkiem prezydium Sekcji Szkolnictwa Ogólnokształcącego ZNP. Należał do współinicjatorów założenia Tow. Szkoły Świeckiej i wchodził do władz tego towarzystwa aż do śmierci, będąc m.in. jego wiceprzewodniczącym. Czynny był w Klubie Ziemi Sądeckiej. Publikował liczne artykuły, dotyczące głównie spraw organizacji szkolnictwa w „Argumentach”, „Głosie Nauczycielskim”, „Głosie Pracy”, „Związkowcu”, „Życiu Partii”, „Życiu Warszawy” i in. Był obywatelem honorowym Nowego Sącza, a w r. 1965 otrzymał tytuł Zasłużonego Nauczyciela PRL. Zmarł w Warszawie 8 XI 1976 i pochowany został na cmentarzu Komunalnym na Powązkach. Był odznaczony m. in. Krzyżem Grunwaldu III kl. i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Z małżeństwa z Marią z Cisków, nauczycielką (ślub 5 VII 1927), miał R. syna Jerzego, dziennikarza, i córkę Zofię, zamężną za Jerzym Piskorskim, lekarkę.
Łoza, Czy wiesz, kto to jest? (fot.); – Cergowska G., Matki partyzantów, W. 1974 s. 292; Kacała H., Krakowskie symbole, „Żołnierz Wolności” 1969 nr 17 s. 3; Sławecki R., Manewr, który ocalił Kraków, Kr. 1976 s. 198 (wspólna fot.), 200 (wspólna fot.); Wojciechowski K., Życia nie zmarnował, „Głos Naucz.” 1976 nr 47 s. 4 (fot., nekrologi na s. 2); – Sprawozdanie Dyrekcji Miejskiego Staroklasycznego Gimnazjum Koedukacyjnego i Miejskiego Seminarium Nauczycielskiego Żeńskiego w Ropczycach za r. szk. 1928/9, Ropczyce 1929 s. 29–30; – „Roczn. Warsz.” R. 16: 1981 s. 478; „Tryb. Ludu” 1976 nr 271; „Tyg. Powsz.” 1977 nr 2; „Życie Warszawy” 1976 nr 268 s. 8, 12, nr 269 s. 8, nr 270 s. 12; – Arch. Inspektoratu Szkolnego Urzędu Dzielnicowego Warszawa–Mokotów: Teczka akt personalnych; Arch. KC PZPR: rkp. nr Z 3867; Arch. UJ: S II 517, WF 338 A., 391, 394, 397, 401, 412, 416 b; – Materiały w posiadaniu żony, Marii Redlichowej oraz jej informacje.
Stanisław Konarski